“Τοὺς ἐλέγχους μὴ φέρων, ὁ ἀναιδὴς τύραννος, τῆς θεοφρουρήτου σου γλώττης, ἔνδοξε Πρόδρομε, κόρη προδίδωσι, θυμελικῶν ὀρχημάτων, τὴν σεπτήν σου ἔπαθλον, Κάραν ἀοίδιμε.” (Ἀπὸ τὸν Ὄρθρο τῆς ἑορτῆς)

Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, τοῦ ὁποίου τὴν ἀνάμνηση ἀποτομῆς τῆς κεφαλῆς τιμοῦμε, ἔπεσε θύμα μιᾶς τυραννικῆς ἐξουσίας ποὺ ἤδη τὸν εἶχε φυλακίσει γιατὶ δὲν ἀνεχόταν τὸν ἔλεγχο. Θανατώθηκε, ἐπειδὴ ἡ έξουσία δεσμεύθηκε σχετικὰ σὲ ἐξουσιαστικὸ παράκεντρο, μὲ ἀκόμα μικρότερες “ἀνοχὲς” καὶ “ἀντοχές”.

“Εἴθε νὰ μὴν εἶχες ὁρκιστεῖ, ἀλλὰ ἀφοῦ ὁρκίστηκες, νὰ μὴ τηροῦσες τὸν ὅρκο. …”, ἀναφέρει ἐπίσης ὁ ἱερὸς ὑμνωδός.

Πολλοὶ μὲ πρόσχημα τὸν ὅρκο, διέπραξαν εἰδεχθῆ ἐγκλήματα.

Ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ζωῆς του, πρὶν ἀκόμα γεννηθεῖ, ἀφιερώθηκε στὴν προετοιμασία τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου καὶ θανατώθηκε ἐπειδὴ δὲν δίστασε νὰ ὑπηρετήσει μέχρι τέλους τὴν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ἒλέγχοντας τὴν τυραννία.

“Οὗτος ἦν, ὃν ἔσχομεν ποτε εἰς γέλωτα καὶ εἰς παραβολὴν ὀνειδισμοῦ οἱ ἄφρονες; Τὸν βίον αὐτοῦ ἐλογισάμεθα μανίαν, καὶ τὴν τελευτὴν αὐτοῦ ἄτιμον. Πῶς δὲ κατελογίσθη ἐν υἱοῖς Θεοῦ, καὶ ἐν ἁγίοις ὁ κλῆρος αὐτοῦ ἐστιν.”

Αὐτὰ θὰ διερωτηθοῦν, ὅσοι θὰ ἔχουν προκαλέσει τὸ χαμὸ ἑνὸς δικαίου ἀνθρώπου, σύμφωνα μὲ τὸ ἀνάγνωσμα τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς ἀπὸ τὴ “Σοφία Σολωμῶντος” (Κεφ. 4, ἐκλογή, & 5, 17).

Ἐνίοτε συμβαίνει Ὁ περίγελως, ὁ “παρανοϊκὸς”, ὁ “περιθωριακὸς”, νὰ συγκαταλέγεται στοὺς “υἱοὺς Θεοῦ”, πρὸς μεγάλη ἔκπληξη τῶν εὐπρεπῶν καὶ ἀμέμπτων συστημικῶν “νοικοκυραίων” πάσης ἀποχρώσεως καὶ παντὸς προσήμου.