Μὲ τὸ γαλλικὸ περιοδικὸ Τεμουανιὰζ Κρετιὲν εἶχε ἡ ἐφημερίδα μας μακροχρόνια ἐπαφὴ καὶ συνεργασία, τὴν ὁποία ἀνανεώσαμε τὴν περίοδο 2012-2015, μὲ τὴν ἀνταλλαγὴ κειμένων καὶ συνεργασιῶν. Τὰ κείμενα συμπαράστασης πρὸς τὴν Ἑλλάδα ποὺ δοκιμαζόταν ἀπὸ τὴ μνημονιακὴ πολιτικὴ εἶναι γνωστὰ στοὺς ἀναγνῶστες τῆς «Χ».

• Δυστυχῶς, ἀπὸ τὸ 2014, τὸ περιοδικὸ ποὺ ἀντιμετώπιζε οἰκονομικὰ προβλήματα, πέρασε στὸν ἔλεγχο προσώπου φιλικοῦ καὶ πολιτικὰ προσκείμενου πρὸς τὸν τότε Γάλλο πρόεδρο Φρανσουὰ Ὀλὰντ καὶ ἄλλαξε ριζικὰ πολιτικὴ κατεύθυνση, μεταβαλλόμενο σὲ ἀπολογητὴ τῆς ἐξουσίας καὶ τῶν εὐρωκρατῶν.
• Οἱ ἄξιοι δημοσιογράφοι ἀπολύθηκαν, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ Φιλὶπ Κλανσὲ τὸ 2015, πολύτεκνος πατέρας τεσσάρων παιδιῶν καὶ ἐπὶ δέκα τέσσερα χρόνια ἐργαζόμενος. Τὸ περιοδικὸ κινδύνεψε νὰ κλείσει ὅταν καταδικάστηκε ἀπὸ τὰ Δικαστήρια σὲ ἀποζημίωση πολλῶν χιλιάδων εὐρὼ πρὸς τὸν ἀπολυμένο καὶ ἦταν σὲ ἀδυναμία νὰ πληρώσει. Ἤδη, τὴν ἑταιρία ἔχουν ἐξαγοράσει ἡ διευθύντρια σύνταξης Κριστὶν Πεντοτὶ καὶ τὸ παλιὸ στέλεχος Ζὰκ Μαγιό. Ἀπὸ τὸ 2018, τὸ περιοδικὸ κυκλοφορεῖ σὲ τριμηνιαία βάση.

• Χαρακτηριστικὸ δεῖγμα γραφῆς εἶναι τὸ σχόλιο τῆς κας Πεντοτὶ γιὰ τὰ «κίτρινα γιλέκα», στὰ ὁποῖα καταλογίζει ὅτι προβάλλουν μόνον ἄρνηση καὶ ὄχι θέση. Τοὺς κατατάσσει στὴν «βάση τοῦ ΟΧΙ», στὴν ἴδια κατηγορία μὲ τοὺς «Μπρέξιτερς ποὺ ἀπορρίπτουν τὴν Εὐρώπη ὡς ἔνοχη ὅλων τῶν δεινῶν τους, τῶν ψηφοφόρων μὲ «γαλάζιο κολάρο» (ἐργάτες) ποὺ ἔδωσαν τὴ νίκη στὸν Τράμπ, τὸ μέτωπο τῆς ἄρνησης τοῦ κόσμου ὅπως εἶναι καὶ ὅπως ἔρχεται»
• Τονίζει στὴ συνέχεια: «Περιμένουμε «μέτρα», δηλαδὴ ἕνα θαῦμα, ποὺ θὰ σταματήσει τὸ κίνημα. Μὰ οὔτε θαῦμα θὰ ἔρθει, οὔτε μαγικό, γιατὶ ὁ χρόνος δὲν γυρίζει πίσω. Δὲν θὰ ξανάρθουν τὰ τριάντα χρόνια (1945-1975) ποὺ δοξάζονται μὲ νοσταλγία, ὅταν ἡ εὐημερία τῶν βιομηχανικῶν χωρῶν τράφηκε ἀπὸ τὸν φυσικὸ πλοῦτο τοῦ Νότου, ἀποικιῶν ἢ ἀδύναμων κρατῶν ἐξαρτημένων. Τότε, ἡ «παγκοσμιοποίηση», ποὺ δὲν ὀνομαζόταν ἔτσι, ἀντλοῦσε πλούτη μονομερῶς ἀπὸ τὸ Νότο πρὸς Βορρᾶ. Αὐτὸ σταμάτησε τὸ 1973 μὲ τὴν πρώτη πετρελαϊκὴ κρίση. Ἀπὸ τότε, ἀνακαλύψαμε ὅτι οἱ πόροι δὲν ἦταν ἀτελείωτοι, ὅτι ὁ πλανήτης ὑπέφερε ἀπὸ τὴ λεηλασία ποὺ τοῦ ἐπιβάλαμε, καὶ ὅτι οἱ λαοὶ τοῦ Νότου ἔχουν τὴν πρόθεση νὰ διεκδικήσουν τὸ μερίδιό τους στὴ ζωὴ καὶ στὴν ἐλπίδα.»
• Εὐπρόσδεκτη ἡ αὐτοκριτικὴ σὲ σχέση μὲ τὴν ἀποικιοκρατία. Ὅμως, ἡ κα Πεντοτὶ ἀναπαράγει χαρακτηριστικὰ τὴν παραδοσιακὴ μοιρολατρία τῆς συστημικῆς θεολογίας. Ἀποδέχεται ὡς δεδομένο τὸ τέλος τοῦ εὐρωπαϊκοῦ κοινωνικοῦ μοντέλου τῶν ἐτῶν 1945-1975, λειτουργώντας ὡς ἀπολογητὴς τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ εἰδικότερα τοῦ συστήματος Μακρόν.
• Λὲς καὶ ἡ χώρα της, ἡ Γαλλία, ἔχει πάψει νὰ εἶναι ἡ 2^η ἰσχυρότερη οἰκονομικὰ χώρα τῆς Εὐρωζώνης καὶ ἀπὸ τὶς ἰσχυρότερες χῶρες τοῦ κόσμου καὶ στέρεψαν οἱ πόροι, σὲ μιὰ γαλλικὴ ἐκδοχὴ τοῦ «μαζὶ τὰ φάγαμε».
• Ὀρθὰ καταλήγει ἡ κα Πεντοτὶ στὸ συμπέρασμα ὅτι «τὸ μέλλον δὲν μπορεῖ νὰ χτιστεῖ πάνω σ’ ἕνα ΟΧΙ» καὶ ὅτι χρειάζονται σχέδιο καὶ προοπτικές. Ὅμως ἡ ἴδια, ἀποδεχόμενη τὴ σημερινὴ νεοφιλελεύθερη τάξη πραγμάτων, ἀκυρώνει ὁποιαδήποτε προοπτική.
• Μὲ δεδομένο ὅτι καὶ τὸ «Τεμουανιὰζ Κρετιὲν» ἀναφερόταν πάντοτε στὸν κοινωνικὸ Χριστιανισμό, ἡ ἀπάντηση βρίσκεται στὴν ἄρνηση τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας καὶ στὴν ἀναδιανομὴ τοῦ παραγόμενου πλούτου, ὥστε νὰ μὴ μπαίνουν στὸ περιθώριο ὁλόκληρες κατηγορίες συνανθρώπων μας.
• Καὶ ἂς πάψουν νὰ ἐθελοτυφλοῦν σὲ σχέση μὲ τὸ ρόλο ποὺ ἔχει παίξει ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ εὐρὼ στὴν ὑποβάθμιση τοῦ ἐπιπέδου ζωῆς.
• Τὰ στοιχεῖα ποὺ ἀναδείξαμε στὸ προηγούμενο φύλλο μιλοῦν ἀπὸ μόνα τους, τόσο γιὰ τὴ Γαλλία, ὅσο καὶ γιὰ τὴν Ἰταλία. Ὁ «ζουρλομανδύας» παραέσφιξε καὶ τοῦτο ἔχει γίνει αἰσθσητὸ καὶ μὴ ἀνεκτὸ ἀπὸ τοὺς λαούς.
• Ἕνα πρῶτο δίδαγμα ἀπὸ τὴν ἀξιοθρήνητη στροφὴ τοῦ «Τεμουανιὰζ Κρετιὲν» εἶναι ὅτι ἕνα ἔντυπο δὲν μπορεῖ νὰ κρατήσει συνεπῆ γραμμή, χωρὶς Κίνημα νὰ παράγει πολιτική, νὰ τὸ στηρίζει καὶ νὰ τὸ ἐμπνέει. Ἂς τὸ ἔχουν ὑπόψη ὅσοι συνιστοῦν νὰ παραμείνει ἡ ἐφημερίδα μοναδικὴ δική μας δραστηριότητα.

Ἕνα δεύτερο δίδαγμα εἶναι ὅτι δὲν ἀρκεῖ ἁπλῶς ἡ διαφοροποίηση ἀπὸ τὴ Δεξιὰ καὶ τὴ συντηρητικὴ παράταξη γιὰ ὁλοκληρωμένο χριστιανικὸ κοινωνικὸ ἀγώνα. Ἡ συστημικότητα, ὅπως καὶ ὁ ὑλισμός, δὲν ἔχει μόνο δεξιό, ἀλλὰ καὶ ἀριστερὸ πρόσωπο.