Ἡ Σαρακοστὴ δίνει εὐκαιρίες νὰ θυμηθοῦμε ὁρισμένα πράγματα καὶ τί πρέπει νὰ ἱεραρχοῦμε στὶς ἐπιλογές μας. Πρῶτα εἴμαστε ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ μετὰ ὁ,τιδήποτε ἄλλο:
Ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἡ Σταυροπροσκύνηση, ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Καὶ ταυτόχρονα, οἱ ἀκολουθίες τῶν Χαιρετισμῶν.
Δυστυχῶς, ἡ γενικευμένη ἀποστασία ἔχει περάσει καὶ στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου ὁ τοξικὸς ἐθνικισμὸς ταυτίζεται μὲ τὴ θρησκευτικὴ εύλάβεια, ἀκόμα καὶ ὅταν αὐτὸς παίρνει ἀνοιχτὰ ἀντιχριστιανικὲς θέσεις καὶ ἐκτρέπεται, εἴτε σὲ κακοδοξία καὶ αἵρεση, εἴτε σὲ ἀνοιχτὴ ἀπόρριψη -καὶ μάλιστα ὑβριστικὴ καὶ χυδαία. Οἱ πνευματικὲς κεραῖες μας ἔχουν χάσει τὴν εὐαισθησία τους καὶ δὲν συλλαμβάνουν τὸν κίνδυνο τῆς πλάνης.
Οἱ τῶν “μύθων ποιηταὶ” βρυκολακιάζουν μὲ τὸν “ἀέρα” ποὺ τοὺς δίνει τὸ κλίμα τῆς “Νέας Ἐποχῆς” καὶ ὅταν δὲν ἐπιχειροῦν νὰ ἐπιβάλουν τὸ δικό τους μύθο ὡς τὴ μοναδικὴ ἀλήθεια, ἔρχονται νὰ ὑποβιβάσουν τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ σὲ ἕναν “μύθο” ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους ποὺ συγκροτοῦν τὸ ἐθνικὸ ἀφήγημα.
Παρὰ τὰ ὅσα διατείνεται ἡ πρόσφατη ἡμιμαθὴς παραφιλολογία, ἡ ἑλληνικὴ κλασικὴ παιδεία παρέμεινε πολιτιστικὸς πυλώνας τῆς μεσαιωνικῆς ρωμηοσύνης, στὸ βαθμὸ ποὺ δὲν ἐρχόταν σὲ σύγκρουση μὲ τὸ όρθόδοξο δόγμα. Ἄλλωστε, ἡ Ὀρθοδοξία παρέμεινε κιβωτὸς καὶ ἔμπνευση γιὰ τὴν παραγωγὴ πολιτισμοῦ ὄχι μόνο γιὰ τοὺς Ἕλληνες, ἀλλὰ καὶ ἄλλους λαούς.
Πρῶτα γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν ἁγία, ξεκίνησαν οἱ Ἀγωνιστὲς τοῦ 1821, ποὺ ἂν καὶ ἀγράμματοι οἱ πιὸ πολλοί, εἶχαν διαύγεια πνευματικὴ μεγαλύτερη ἀπὸ ἐμᾶς.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΟΣ