“Ἐφ᾿ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε (..) ἐφ᾿ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε…” (Ἀπὸ τὸ “Εὐαγγέλιο τῆς Κρίσεως” -Ματθ. κε΄ 31 – 46). 

Ἡ ΧΔ μὲ πρωτεργάτη τὸν ἀείμνηστο ἱδρυτή της Νίκο Ψαρουδάκη κατάγγειλε τὰ ἀντιμαχόμενα κοινωνικὰ συστήματα καὶ πολιτικὰ στρατόπεδα τῆς μεταπολεμικῆς περιόδου, τὸ ἀστικὸ καὶ τὸ μαρξιστικό,  ὡς ὑλιστικά και αντιχριστιανικά.

Τί σημαίνει γιὰ μᾶς ὑλισμὸς καὶ γιατί τὸν ἀντιμαχόμαστε; Οἱ δύο βασικὲς ἐντολὲς, όπως διατυπώθηκαν ήδη στην Παλαιά Διαθήκη, εἶναι: «Ἀγαπήσεις Κύριον καὶ Θεόν σου… Ἀγάπα τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν…». Μάλιστα, ο Χριστός θα δώσει περισσότερη έμφαση στην αγάπη στον αδελφό (συνάνθρωπο), αφού δίνει καινούργιο μέτρο για τη φιλάδελφη αγάπη τη δική του φιλανθρωπία.

Ὀ ὑλισμὸς διαχρονικὰ στὶς διάφορες μορφές του, εἶναι ἡ ἄρνηση αὐτῶν τῶν ἐντολῶν:

• Ἡ πρώτη μορφὴ ὑλισμοῦ εἶναι ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ, κάνοντας «θεό» τὴν ἴδια τὴν ὕλη, εἴτε βάζοντας κάτι ἄλλο τὴ θέση τοῦ Θεοῦ: Ἕνα δημιούργημα, ὅπως κάνουν οἱ εἰδωλολάτρες, μία ἰδεολογία ὅπως κάνουν κάθε εἴδους φανατικοί, ἕνα πρόσωπο, ὅπως ἔχουμε δεῖ καὶ στὰ σύγχρονα προσωπολατρικὰ καθεστῶτα. Γιὰ παράδειγμα, ὁ Νίκος Ψαρουδάκης ἔχει γράψει στὴ «Χριστιανικὴ Ἐπανάσταση» πὼς ὅταν ἡ πατρίδα παίρνει τὴ θέση τοῦ Θεοῦ, γίνεται ὄργανο τοῦ διαβόλου.
• Ἡ δεύτερη μορφὴ ὑλισμοῦ εἶναι ἡ ἄρνηση τῆς ἀγάπης γιὰ τὸν πλησίον. Μὲ τὴν ἐπικράτηση τῆς ἀτομοκρατίας καὶ τοῦ πρακτικοῦ ὑλισμοῦ, μὲ τὴν ἀναλγησία ἀπέναντι στοὺς ἐλάχίστους τοῦ «Εὐαγγελίου τῆς Κρίσεως», μὲ τὴν καλλιέργεια μίσους (αποστροφής ή αδιαφορίας) ἀπέναντι σὲ ὁμάδες συνανθρώπων μας.

ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ Ι’ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ Χ.Δ. :  ΕΚΚΛΗΣΗ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΣΥΣΠΕΙΡΩΘΕΙΤΕ ΣΤΗ ΧΔ

Συμπληρωματικά, νὰ προσθέσουμε τὰ ἀκόλουθα:

• Ἡ ἄρνηση τῆς ἀγάπης γιὰ τὸν πλησίον ἰσοδυναμεῖ μὲ ἄρνηση τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Κατὰ συνέπεια, εἶναι μιὰ μορφὴ ἀθεΐας καὶ ὑλισμοῦ, ἡ ὁποία ἀκόμα καὶ ἂν δὲν εἶναι διακηρυγμένη, υἱοθετεῖται στὴν πράξη.
• Ὁ πρακτικὸς ὑλισμὸς χωρίζεται σὲ δύο ὑποκατηγορίες: (α) τὴν ἔμπρακτη ἀναλγησία καὶ περιθωριοποίηση τῶν ἀδυνάτων μὲ τὴ συντήρηση τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας, ἔκφραση τῆς ὁποίας εἶναι ὁ οἰκονομικὸς νεοφιλελευθερισμός καὶ (β) τὴν καλλιέργεια μίσους  σὲ ὁμάδες συνανθρώπων μας, ἔκφραση τῆς ὁποίας εἶναι στὰ χρόνια μας οἱ διάφορες ἐκδοχὲς τῆς ἀκροδεξιᾶς.
• Ἡ μαρξιστικὴ Ἀριστερὰ τὰ προηγούμενα χρόνια φαινόταν ὅτι μονοπωλοῦσε τὸν φιλοσοφικὸ ὑλισμὸ μὲ τὴν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ. Ἤδη, μὲ τὴν πτώση τοῦ ” Ὑπαρκτοῦ Σοσιαλισμοῦ”, οἱ μάσκες πέφτουν καὶ ἡ Δεξιὰ ἔχει βάλει τὴν ἀστοχριστιανικὴ θεολογία ποὺ χρησιμοποιοῦσε ὡς ὄργανο ἐπιβολῆς στὸ περιθώριο.