«Εἰς τὸ μνῆμα σὲ ἐπεζήτησεν, ἐλθοῦσα τῇ μία τῶν Σαββάτων, Μαρία ἡ Μαγδαληνή. μὴ εὑροῦσα δὲ ὠλοφύρετο, κλαυθμῷ βοῶσα. Οἴμοι! Σωτήρ μου, πῶς ἐκλάπης πάντων βασιλεῦ; Ζεῦγος δὲ ζωηφόρων Ἀγγέλων, ἔνδοθεν τοῦ μνημείου ἐβόα. Τὶ κλαίεις, ὧ γύναι; Κλαίω, φησίν, ὅτι ἦραν τὸν Κύριόν μου τοῦ τάφου, καὶ οὐκ οἴδα ποῦ ἔθηκαν αὑτόν. Αὑτὴ δὲ στραφεῖσα ὀπίσω, ὡς κατεῖδε σε, εὐθέως ἐβόα: Ὁ Κύριος μου καὶ ὁ Θεός μου, δόξα σοι» (Παρακλητική, Αἶνοι Κυριακῆς, γ’ ἤχου)
«Λίαν πρωὶ έδραμε ἡ Μαρία στὸν τάφο καὶ γι’ αὐτὸ εὐαγγελίζεται τὸ μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ προθυμία τῆς γυναικὸς ὑπερέβη τὴν προθυμία τῶν ἀνδρῶν. Δὲν ἔπρεπε αὐτὴ πρῶτα νὰ δεχθῆ τῆς χαρὰς τὰ μηνύματα; Ἂς ἀπολαύση πρώτη τῆς Ἀναστάσεως τὴν χαρὰ ἐκείνη ποὺ ἐδοκίμασε καὶ τοῦ πάθους τὴν πικρότητα. Ἂς γίνη μηνύτρια τῆς Ἀναστάσεως ἐκείνη ποὺ τὸ Ποτήριον τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου πρώτη εἶδε. Ἐλᾶτε, γυναῖκες, ἐσεῖς ποὺ ξεπεράσατε μὲ τὴν προθυμία σας τοὺς Ἀποστόλους, καὶ γι’ αὐτὸ ἀξιωθήκατε τὴν θεία ὀπτασία, ἐλᾶτε νὰ διώξετε ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν Μαθητῶν τὸ σκοτάδι τῆς δειλίας. Ἐλᾶτε νὰ τοὺς μηνύσετε τὴν ἔλευση τοῦ Κυρίου. Γίνετε δάσκαλοι σ’ αὐτοὺς ποὺ θὰ διδάξουν ὅλη τὴν οἰκουμένη. Δῶστε φῶς σ’ ἐκείνους ποὺ ἑτοιμάζονται νὰ διασκορπίσουν σ’ ὅλην τὴν γῆ τὴν ἀλήθεια τοῦ ἀληθινοῦ Φωτός. Δεῖξτε σ’ αὐτοὺς πόση εἶναι ἡ διαφορὰ τῆς μεγαλοψυχίας, τῆς προθυμίας, τῆς τόλμης, ποὺ κατοικεῖ στὶς καρδιὲς τῶν γυναικῶν ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν ἀνδρῶν. Ἂς μάθουν ἀπὸ τὴν δική σας προθυμία, πόσος φόβος τοὺς κυριεύει. Ἐπειδὴ τὸν καιρὸ ποὺ ἐκεῖνοι ἔψαξαν τὰ πιὸ σκοτεινὰ καὶ κρυφὰ μέρη γιὰ νὰ κρυφθούν, ἐσεῖς τρέξατε στὸν Τάφο καὶ δὲν ὑπολογίσατε οὔτε τὸν φόβο τῶν ἐχθρῶν, οὔτε τὴν λύσσα τῶν Φαρισαίων, οὔτε τὶς ἀπειλὲς τῶν Γραμματέων. Τὸ σκοτάδι σᾶς φάνηκε φῶς, οἱ ὁπλισμένοι στρατιῶτες συνοδοιπόροι σας, οἱ ἀπειλὲς τῶν ἀρχιερέων βοηθοί σας στὸν σκοπό σας νὰ “μυρίσετε” δηλ. νὰ ἀλείψετε μὲ μύρα τὸ δεσποτικὸν σῶμα»
Μακαρίου τοῦ ἐν Πάτμω.«Λόγος εἰς τὴν Κυριακὴν τῶν Μυροφόρων». Ἀπὸ τὸ ἔργο του «Εὐαγγελικὴ Σάλπιγξ».
Στὸ ἔργο τοῦ Νικηφόρου Καλλίστου, τοῦ Ξανθόπουλου, (λόγιος κληρικὸς ποὺ ἀκολουθοῦσ τὴν ἡσυχαστικὴ παράδοση καὶ διετέλεσε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1397) «Λόγος εἰς τὴν Ἁγίαν Μυροφόρον καὶ Ἰσαπόστολον Μαρίαν τὴν Μαγδαληνήν», παρατίθενται ἄγνωστα στοιχεῖα ἀπὸ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸν βίο της. Γεννημένη στὰ Μάγδαλα ἀπὸ οἰκογένεια εὐλαβικὴ καὶ εὔπορη, ἀπὸ τὴ νεότητά της ἔδειξε, ἀσυνήθιστο γιὰ τὶς γυναῖκες τῆς ἐποχῆς, ἐνδιαφέρον γιὰ πουδὲς καὶ ἰδίως τὴ μελέτη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Τὴν προσοχή της ἀπέσπασαν τὰ ἱερὰ κείμενα γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Μεσία. Μὲ τὸ θάνατο τῶν γονέων της παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶχε τὴν ἐλευθερία καὶ οἰκονομικὴ ἄνεση, ἔζησε βίο ἐνάρετο καὶ ἐπιδόθηκε στὴ μελέτη καὶ στὴν προσευχή. Ἀνέπτυξε καὶ κοινωφελὲς ἔργο, συμπαραστεκόμενη σὲ ἐμπερίστατους συνανθρώπους της.
Τὰ Εύαγγέλια ἀναφέρουν ὅτι ὁ Χριστὸς τὴν γιάτρεψε ἀπὸ ἑπτὰ δαιμόνια ποὺ τὴν εἶχαν προσβάλει. Ὅμως, τοῦτο δὲν ὑπονοεῖ ὅτι ἦταν δαιμονισμένη, ἀλλὰ ὅτι εἶχε πληγεῖ ἀπὸ πειρασμοὺς καὶ δαιμονικὲς ἐνέργειες ποὺ εἶναι ἀντίρροπες μὲ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τοῦτο προκύπτει καὶ ἀπὸ τὸ εὐαγγελικὸ κείμενο (Λουκᾶ η’ 1-8), ποὺ σὲ σχέση μὲ τὴ θεραπεία καὶ ἄλλων γυναικῶν ποὺ ἀκολούθησαν τὸν Χριστό, κάνει λόγο γιὰ “ἀρρώστιες καὶ βάσανα, δαιμονικὰ πνεύματα καὶ ἀσθένειες”.
Σύμφωνα μὲ τὸν Θεοφανη Κεραμέα, ἐπίσκοπο Ταυρομενίου Καλαβρίας (1129-1152), “Νὰ μὴ νομίσει κανεὶς ὅτι ἡ Μαρία εἶχε ἑπτὰ δαίμονες. Ἀλλὰ ὅπως ἀκριβῶς τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὀνομάζονται συνωνύμως ἑπτὰ πνεύματα, καθὼς ὁ μέγας Ἠσαΐας τὰ ἀρίθμησε: “Πνεῦμα σοφίας καὶ συνέσεως, πνεῦμα βουλῆς, πνεῦμα ἰσχύος καὶ γνώσεως καὶ εὐσέβειας καὶ φόβου Θεοῦ”. Ἔτσι ἀντιθέτως καὶ οἱ ἐνέργειες τῶν δαιμόνων λέγονται δαίμονες. Ἡ ἀκηδία, ἡ φειδωλία, ἡ ἀπείθεια, ὁ φθόνος, τὸ ψευδός, ἡ ἀπληστία καὶ κάθε πάθος εἶναι συνώνυμο τοῦ δαίμονα ποὺ τὸ γέννησε. Ὅποιος, λοιπόν, εἶναι κυριευμένος ἀπὸ αὐτὰ τὰ πάθη, κατέχεται ἀπὸ δαίμονες. Δὲν ἦταν λοιπὸν καθόλου ἀπίθανο καὶ ἀδύνατο καὶ ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ νὰ ὑποδουλώθηκε σὲ κάποια ἑπτὰ πάθη, ἀπὸ τὰ ὁποία λυτρώθηκε καὶ ὕστερα ἔγινε μαθήτρια τοῦ Σωτήρα”. Τὴν ἴδια ἑρμηνεία δίνουν ὁ ἅγιος Μόδεστος, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων καὶ ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας.
Ἔγινε μαθήτρια τοῦ Χριστοῦ. Κατὰ τὴ διατύπωση τοῦ ἁγίου Μοδέστου Ἱεροσολύμων, «Ὅπως ἀκριβῶς, λένε ὅτι ὁ ἀρχηγὸς τῶν Ἀποστόλων ὀνομάστηκε Πέτρος γιὰ τὴν ἀσάλευτη πίστη ποὺ εἶχε στὸν Χριστό, τὴν Πέτρα, ἔτσι καὶ αὐτὴ ἔγινε ἀρχηγὸς τῶν Μαθητριῶν γιὰ τὴν καθαρότητά της καὶ τὸν πόθο ποὺ εἶχε πρὸς Αὐτόν, Καὶ Μαρία ὀνομάστηκε ἀπὸ τὸν Σωτήρα, ὁμωνύμως πρὸς τὴν Μητέρα Του”.
Ἦταν πρωτοπόρος καὶ παροῦσα στὴ σταύρωσή του, ἐνῶ ὡς Μυροφόρος ἦταν μὲ τοὺς πρώτους μάρτυρες τῆς Ἀνάστασής του, τὴν ὁποία ἀνάγγειλε στοὺς. Ἀποστόλους. Σύμφωνα μὲ τὴν Παράδοση, κήρυξε σὲ πολλὲς χῶρες τὸν εὐαγγελικὸ λόγο καὶ ἔφθασε ἕως καὶ τὴ Ρώμη, προκειμένου νὰ καταγγείλει στὸν αὐτοκράτορα Τιβἐριο τὴν κακοδικία εἰς βάρος τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ζητήσει τὴν τιμωρία τῶν ἐνόχων.
Ἡ ἰσαπόστολος Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἐνσαρκώνει τὴν ἀναβάθμιση τῆς θέσης τῆς γυναίκας ποὺ ἔφερε ὁ Χριστιανισμός. Πρώτη μεταξὺ τῶν μαθητριῶν τοῦ Χριστοῦ, ἀποτέλεσε πρότυπο γιὰ ἄλλες γυναῖκες ποὺ μεταγενέστερα ἁγίασαν ἐπειδὴ γιὰ΄νὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν πίστη τους ἀμφισβήτησαν τὴν πατρικὴ καὶ κρατικὴ ἐξουσία.
Δυστυχῶς, παρὰ τὴ σημαντική της προσφορὰ ποὺ ἀναδεικνύουν τὰ Εὐαγγέλια καὶ οἱ Πατέρες, ἡ μνήμη της δὲν τιμᾶται μὲ ὅση λαμπρότητα θὰ ἔπρεπε.
Νὰ σημειωθεῖ ὅτι στὴ Δύση, μὲ παρερμηνεία τῶν Γραφῶν, ἡ μνήμη της παραποιήθηκε στὴ Δύση. Ταυτίστηκε μὲ τὴν πόρνη ποὺ μετανοιωμένη ἄλειψε μὲ ἄρωμα τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ. Στὶς μέρες μας ἔχει πέραση καὶ ἡ ἐντελῶς ἀστήρικτη κακοδοξία, ὅτι δῆθεν ὑπῆρξε σύζυγος του Χριστοῦ, ἀντίληψη ποὺ ἐπίσης καλλιεργήθηκε στὴ Δύση. Ἢ τοῦ ὕψους, ἢ τοῦ βάθους. Μιὰ νοοτροπία σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ γυναίκα δὲν ἔχει ἀπὸ μόνη της ὑπόσταση, ἂν δὲν περιβληθεῖ μὲ ἐξουσία.
Ἡ Ἐκκλησία μας τὴν τιμᾶ ὡς ἰσαπόστολο καὶ Μυροφόρο καὶ γιορτάζει τὴ μνήμη της σήμερα 22 Ιουλίου καὶ στὶς 4 Μαΐου, ἡμέρα ἀνακομιδῆς (δηλ. μεταφορὰς) τῶν λειψάνων της. Ἐπίσης τὴν συνεορτάζει μαζὶ μὲ τὶς ἄλλες Ἅγιες Μυροφόρες Γυναῖκες, τὴν τρίτη Κυριακὴ μετὰ τὸ Πάσχα (τὴν Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων).
ΠΗΓΗ: Ἱερὰ Μονὴ Παντοκράτορος
