«Φωτισθέντες, ἀδελφοί, τῇ Ἀναστάσει τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, καὶ φθάσαντες τὸ μέσον τῆς ἑορτῆς τῆς δεσποτικῆς, γνησίως φυλάξωμεν τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, ἵνα ἄξιοι γενώμεθα καὶ τὴν Ἀνάληψιν ἑορτάσαι καὶ τῆς παρουσίας τυχεῖν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (ἀπὸ τὸν Ὄρθρο τῆς ἑορτῆς τῆς Μεσοπεντηκοστῆς).
• Ἡ ἐνδιάμεση ἀπόσταση ἀνάμεσα στὸ Πάσχα καὶ στὴν ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ θυμηθοῦμε τὴν ἀλληλουχία τῶν σταδίων τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου: Τὴν Ἀνάσταση, μὲ τὴν ὁποία ἡ ἀνθρώπινη φύση Του νίκησε τὸ θάνατο. Τὴν Ἀνάληψη, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς γεφύρωσης τοῦ χάσματος Θεοῦ -ἀνθρώπου, τὸ ὁποῖο εἶχε προκληθεῖ μὲ τὴν πτώση. Τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ τὴν ὁποία ἱδρύθηκε ἡ Ἐκκλησία.
• Δυστυχῶς, ἡ σημερινὴ κοινωνία ἀπομακρύνεται ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἀπὸ βασικὲς κατευθύνσεις τῆς προπτωτικῆς κατάστασης τοῦ ἀνθρώπου.
• «Δὲν εἶναι καλὸ ὁ ἄνθρωπος νὰ εἶναι μόνος» (Γεν. β 18), εἶχε ἀποφανθεῖ ὁ Θεός. Ζοῦμε σὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερη ἀποθέωση τῆς ἀτομοκρατίας.
• Ἕνας περιορισμὸς εἶχε τεθεῖ στὸν Παράδεισο (Γεν. β 16-17): Νὰ καταναλώνουν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ κάθε δέντρο ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα..Ὅριο ποὺ ἂν παρέβαιναν, ἦταν καταδικασμένοι σὲ θάνατο. Χωρὶς ὅρια, ὁ ἄνθρωπος ὑποδουλώνεται στὰ πάθη, ἐνῶ προϋπόθεση γιὰ νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὶς ἐξαρτήσεις εἶναι νὰ ἔχει ὅρια ὁ χαρακτήρας του. Βιώνουμε καθεστὼς ὅλο καὶ μεγαλύτερης οἰκονομικῆς καὶ πνευματικῆς ἀσυδοσίας, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ ἄνθρωποι νὰ εἶναι ὅλο καὶ πιὸ ἀνορίωτοι καὶ ταυτόχρονα ὅλο καὶ πιὸ ἐξαρτημένοι, παραδομένοι καὶ ὑποτακτικοί.
• «Παντοῦ καὶ πάντοτε, οἱ δαίμονες περίμεναν στὸ σκοτάδι τὴν ὥρα ποὺ ἡ ἀνθρωπότητα θὰ εἶναι ἀδύναμη. Τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἔχει ἐγκαταλείψει οἰκειοθελῶς τὴ θέση της στὴν παγκόσμια τάξη, ποὺ βασίζεται στὴν ἐλευθερία, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅταν θὰ ὑποκύψει στὴ δύναμη τοῦ Κακοῦ, ἀποδεσμευόμενη ἀπὸ τὴν ἐξουσία μιᾶς ἀνώτερης τάξης».
• «Ἡ ἀνθρωπότητα εἶναι σίγουρα ἐλεύθερη, ἀλλὰ εἶναι ἀνυπεράσπιστη ἀπέναντι στὸν Πονηρὸ χωρὶς τὸν ἀληθινὸ Θεό. Εἶναι σὰν ἕνα πλοῖο χωρὶς πηδάλιο ποὺ παραδίδεται στὴν καταιγίδα, σὰν ἕνα βρέφος ποὺ θηλάζει τὴ μητέρα του, σὰν ἕνα σύννεφο ποὺ διαλύεται […]».
• Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος Σμορὲλ καὶ οἱ σύντροφοί του, στὸ 4ο φυλλάδιο τοῦ «Λευκοῦ Ρόδου», μιλοῦσαν γιὰ τὴν ὑποταγὴ στὸν ἐθνικοσοσιαλισμὸ ὡς δαιμονικὴ δύναμη. Ποιὲς ἀντίστοιχες δυνάμεις καραδοκοῦν σήμερα, ποὺ οἱ κοινωνίες άποκόπτονται ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ παράδοση;
“Χριστιανική 15.5.2025. Στήλη “Τὰ τοῦ Καίσαρος”
Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
του Ι.Μ. Φουντούλη
Σε λίγους πιστούς είναι γνωστή η εορτή, αυτή. Εκτός από τους ιερείς και μερικούς άλλους χριστιανούς, που έχουν ένα στενότερο σύνδεσμο με την Εκκλησία μας, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή της. Λίγοι είναι εκείνοι που εκκλησιάζονται κατ’ αύτη και οι περισσότεροι δεν υποπτεύονται καν, ότι την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Και όμως κάποτε αυτή η εορτή ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού. Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 στον ναό του αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντος ς’ του Σοφού (11 Μαΐου 903). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες….
Η συνέχεια εδώ
