ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΩΣ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ- Σχόλια στην πρώτη ελληνική έκδοση των Προκηρύξεων του Λευκού Ρόδου

Του Νίκου Γκούνα

«Δε θα σιωπήσουμε ποτέ»,

Οι Προκηρύξεις του Λευκού Ρόδου (1942-1943)

Πρόλογος: Θανάσης Τριαρίδης

Μετάφραση- Χρονολόγιο: Θοδωρής Τσομίδης

Εκδόσεις Πατάκη, Μάϊος 2019

Σελ: 80

Τιμή: 5.40

Την νέα τους εκδοτική σειρά με τον τίτλο «Για έναν νέο Ανθρωπισμό» εγκαινίασαν πρόσφατα οι εκδόσεις Πατάκη με το βιβλίο  «Δε θα σιωπήσουμε ποτέ» Οι Προκηρύξεις του Λευκού Ρόδου (1942-1943). Πρόκειται για την πρώτη ελληνική έκδοση των Προκηρύξεων της αντιναζιστικής οργάνωσης Λευκό Ρόδο, βασικό μέλος της οποία υπήρξε ο Ορθόδοξος Νεομάρτυρας Άγιος Αλέξανδρος Σμόρελ, ο οποίος μαρτύρησε μαζί με τα υπόλοιπα μέλη το 1943 (τον Σεπτέμβρη αναμένεται από τις εκδόσεις Πορφύρα μετάφραση βιβλίου για την ζωή του Αγίου).

Θα περίμενε κανείς σειρά με το όνομα «Για έναν νέο Ανθρωπισμό» να αποτελείται από σύγχρονα κείμενα περί Ανθρωπισμού. Ίσως σε επόμενα βιβλία της σειράς να υπάρξουν και σύγχρονα έργα, όμως κατά την γνώμη μου η έναρξη με ένα ιστορικό κείμενο από την μαύρη εποχή του ναζισμού και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και μάλιστα άγνωστου στο ευρύ ελληνικό αναγνωστικό κοινό, μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι. Και αυτό γιατί τα κείμενα του παρελθόντος, οποιουδήποτε φιλολογικού είδους, έχουν έντονο παιδαγωγικό χαρακτήρα.

Όπως πολύ σωστά γράφει στον Πρόλογο της έκδοσης ο Θανάσης Τριαρίδης (σελ. 17-18): «(…) αυτό το παροντικό έγκλημα νιώθω πως βρίσκεται στον Πυρήνα των Προκηρύξεων του Λευκού Ρόδου. Οποιαδήποτε ανάγνωση τους δίχως αυτό(δηλαδή οποιαδήποτε ανάγνωσή τους ως ενός μνημειακού ιστορικού κειμένου για τα εγκλήματα του παρελθόντος ή ως ενός σήματος της συγκινητικής νεανικής αντίστασης απέναντι στην κτηνωδία του ναζισμού) είναι μια ανάγνωση λειψή (για την ακρίβεια, κολοβή) και πέρα για πέρα ανενεργή. Οι Φοιτητές του Μονάχου γύρεψαν μια παραδειγματική μνήμη σε καιρούς όπου η ζωή και ο θάνατος μετριόνταν με την ισχύ- φαντάζομαι, λοιπόν, πως η ουσιαστική τιμή στη θυσία τους είναι η μεταφορά του σήματός τους στους παροντικούς, κάθε φορά καιρούς. Αν θέλουμε να κατανοήσουμε τη φράση «Είμαστε ένοχοι, ένοχοι, ένοχοι», οφείλουμε να σκεφτούμε για ποιο έγκλημα είμαστε εμείς ένοχοι σήμερα στο 2018 και στα χρόνια που έρχονται». Με άλλα και απλούστερα λόγια, η γνώση του παρελθόντος χρειάζεται για την μη επανάληψη των λαθών και των εγκλημάτων του.

Οι ίδιοι οι συντάκτες στις Προκηρύξεις τους παραθέτουν χωρία της κλασσικής ευρωπαϊκής παράδοσης (όπως για παράδειγμα χωρίο του Αριστοτέλη στα Πολιτικά για την Τυραννία). Δηλαδή χρησιμοποιούν ως όπλο αφενός έναντι του καθεστώτος και αφετέρου των συμπολιτών τους που δεν αντιδρούν εναντίον του τον ίδιο τον Πολιτισμό τους. Άρα τους λένε πως παρόλο που επικαλούνται το Έθνος (όπως φαίνεται και από το πρώτο συνθετικό της λέξης «εθνικοσοσιαλιστικό») για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματά τους, στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία σχέση με την παράδοσή τους, που αποτελεί μέρος της ευρύτερης ευρωπαϊκής παράδοσης.

Πρωτίστως όμως και πάνω από όλα στις Προκηρύξεις τους οι συντάκτες υπογραμμίζουν πως το καθεστώς και όσοι το υπηρετούν έρχονται σε αντίθεση με την Χριστιανική Θρησκεία. Ενδεικτικό το παρακάτω απόσπασμα από την Τέταρτη Προκήρυξη (την πιο θεολογική προκήρυξη από όλες και λόγω αυτού θεωρώ σίγουρο πως από πίσω κρύβεται κυρίως ο Ορθόδοξος Σμόρελ), όπου εκτελώντας χρέη βιβλικού Προφήτη (μην ξεχνάμε πως βιβλικά η προφητεία δεν έχει σχέση με μελλοντολογία, αλλά με κριτική της Αδικίας και υπεράσπιση της Αλήθειας και του Δίκαιου) γράφουν (σελ. 42-44):

«Κάθε λέξη που ξεστομίζει ο Χίτλερ είναι ένα ψέμα. Όταν μιλάει για «ειρήνη», εννοεί πόλεμο, και όταν, με τον πλέον ανούσιο τρόπο, επικαλείται το όνομα του Παντοδύναμου Θεού, επικαλείται στην πραγματικότητα τις δυνάμεις του Κακού, του Σατανά, τον εκδιωχθέντα Άγγελο του Παραδείσου. Το στόμα του είναι το βρομερό λαρύγγι της Κόλασης και η δύναμή του είναι από τη ρίζα της καταραμένη. Πράγματι, πρέπει να διεξάγουμε τον αγώνα ενάντια στον εθνικοσοσιαλιστικό Κράτος του Τρόμου με μέσα μεθολογικά. Όποιος όμως αμφιβάλλει ακόμα και σήμερα για τη διαβολική φύση αυτού του καθεστώτος απέχει πολύ από το να συλλάβει το μεταφυσικό υπόβαθρο αυτού του πολέμου. Πίσω από κάθε συγκεκριμένο διακύβευμα, πίσω από καθετί που καθίσταται αντιληπτό διά της νόησης, πίσω από κάθε λογική, ρεαλιστική σκέψη βρίσκεται αυτό το μεταφυσικό υπόβαθρο, δηλαδή ο αγώνας ενάντια στους δαίμονες, ενάντια στους αγγελιαφόρους του Αντιχρίστου.”

Παραποιώντας Victor Hugo, στο σκοτεινό σημείο όπου βρίσκεται ο σημερινός πολιτισμός εκδόσεις σαν κι αυτήν για την οποία μιλάμε, είναι σημαντικές διότι έρχονται να μας θυμίσουν τι πραγματικά σημαίνει Ευρωπαϊκός Πολιτισμός. Και όχι αυτό δεν το ξεχνάνε μόνο οι νοσταλγοί των Ναζί αλλά και οι δήθεν Μεγάλες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις, που στην πράξη όμως δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική Ευρώπη, αλλά επίσης και ο όχλος ο οποίος έχει χάσει το γνήσιο ευρωπαϊκό βίωμα. Όπως γράφουν (ή καλύτερα προφητεύουν) και οι συντάκτες στην αρχή της Πρώτης Προκήρυξης -παρόλο που αυτοί αναφέρονται εδώ στους Γερμανούς, θα ήθελα στην θέση του να έχουμε στο νου μας γενικά τους Ευρωπαίους- (σελ.23-24): «(…)αν οι Γερμανοί τόσο πολύ έχουν απολέσει κάθε αίσθηση ατομικότητας και έχουν ήδη μετατραπεί σε μια μάζα δειλών χωρίς ικανότητα σκέψης (και δεν αντιδρούν στην σύγχρονη αδικία), τότε ναι, αξίζουν την καταστροφή τους». Νομίζουμε πως το μεγάλο πρόβλημα είναι η υπογεννητικότητα. Αυτό όμως που θα έπρεπε στα αλήθεια να μας ενδιαφέρει είναι η πνευματική καλλιέργεια. Ειδικά την Εκκλησία, με βάση την Ορθόδοξη Παράδοση, θα έπρεπε να την ενδιαφέρει πρωτίστως η πνευματικοποίηση των ανθρώπων και όχι η διάσωση του Έθνους και της Ελληνικής Παράδοσης.. Μόνο με την πνευματικοποίηση (και όπου πνευματικότητα στην Ορθοδοξία δεν νοούνται μόνο η προσευχή και η νηστεία…) σώζονται πραγματικά τα Έθνη. Σε διαφορετική περίπτωση το μόνο που γίνεται με τις γεννήσεις είναι να αυξάνονται οι μάζες και όχι οι Θεάνθρωποι. Μην ξεχνάμε πως χρέος των Χριστιανών είναι μιμηθούν τον Θεάνθρωπο και Αναμάρτητο Χριστό και, παρά την αμαρτωλότητά τους, να μπορέσουν να γίνουν –μέσω του αγιασμού τους- και οι ίδιοι Θεοί, για αυτό λέω Θεάνθρωποι και όχι σκέτο Άνθρωποι. Ο Σμόρελ θυσιάζοντας την ίδια την ζωή του, μιμήθηκε το παράδειγμα του Εσταυρωμένου. Η Θυσία του δεν είχε απλώς ανθρωπιστικά κίνητρα, μα πάνω από όλα ήταν αποτέλεσμα γνήσιου χριστιανικού βιώματος. Είθε λοιπόν και εμείς να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Αγίου. Κλείνω με προσευχή προς τον Άγιο:

Άγιε του Θεού Αλέξανδρε πρέσβευε υπέρ ημών και υπέρ της Ευρώπης.