Με αφορμή την μαζική δολοφονία 50 Μουσουλμάνων στη Νέα Ζηλανδία την Παρασκευή 15 Μαρτίου 2019, η ΧΔ εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:
Η είδηση της δολοφονίας 50 ανθρώπων και τραυματισμού 49, που συνιστούν το 0,2% της μικρής (1% του συνολικού πληθυσμού) ισλαμικής μειονότητας της Νέας Ζηλανδίας από τον 28χρονο Μπρέντον Τάραντ έρχεται σε συνέχεια εκείνης του Νορβηγού Άντερς Μπρέιβικ το 2011.
1) Λίγα λεπτά πριν να εξαπολύσει την επίθεση του στα δύο Τζαμιά της περιοχής του Κράιστ-τσερτς, δημοσίευσε στο Διαδίκτυο και απέστειλε σε διάφορα θεσμικά πρόσωπα το Μανιφέστο του,όπου αναγνωρίζει τον εαυτό του ως φυλετιστή, θιασώτη του εθνοτικού εθνικισμού και του φασισμού. Όλες αυτές οι ιδεολογίες είναι βαθύτατα εσφαλμένες από χριστιανικής άποψης. Η εθνικότητα, η εθνική ταυτότητα και παράδοση και διατήρησή της, δεν έχει να κάνει με εθνικιστικά ιδεολογήματα αποκλεισμού της αλληλεγγύης προς τα άτομα της εθνικής κοινότητας. Αντιθέτως, ο ελληνορθόδοξος τρόπος επιτάσσει την φιλική προς τους ξένους συμπεριφορά, τους οποίους η Ορθόδοξη Παράδοση ανάγει έως και σε κριτήριο σωτηρίας.
2) Ο δράστης δεν έχει καταλήξει, όπως γράφει, αν είναι Χριστιανός, αλλά απευθύνεται στους Χριστιανούς και τους προτείνει ως πρότυπο τον Πάπα Ουρβανό τον 2ο, που ως γνωστόν τέθηκε επικεφαλής της 1ης Σταυροφορίας για την ανακατάληψη των Αγίων Τόπων κατά τον 11ο αιώνα. Από μεριάς μας, πρέπει να αναφέρουμε ότι αφενός το παράδειγμα που θέτει είναι άσχετο προς τις απεχθείς ενέργειές του, και αφετέρου ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορούν οι Σταυροφορίες, όπως είναι ευνόητο, να αποτελέσουν υπόδειγμα χριστιανικής συμπεριφοράς.
3) Δηλώνει πως που τον κινητοποίησε είναι η θεώρησή από μέρους του των Μουσουλμάνων και ειδικά των Τούρκων ως δύναμης κατοχής και πληθυσμού αντικατάστασης των ντόπιων πληθυσμών. Είναι όμως δυνατόν το 1% των Μουσουλμάνων της Νέας Ζηλανδίας να αποτελούν «δύναμη κατοχής»; Είναι δυνατόν το 6% των Μουσουλμάνων της Ευρώπης να αποτελούν δύναμη κατοχής; Και ποιος είναι ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης ανθρώπων με διαφορετικά πιστεύματα και τρόπο ζωής που έχουν έρθει σε μια χριστιανική ή δυτική κοινωνία; Αναμφίβολα δεν είναι η καταστροφή τους ή η περιθωριοποίησή τους.
4) Στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, υπήρχε σεβασμός των αλλοδόξων Μουσουλμάνων και μάλιστα ιστορείται ανοικοδόμηση και θρησκευτικών λατρευτικών χώρων από τον Αυτοκράτορα Ισαάκιο Β’ Άγγελο (1185-1195), κατά την περίοδο όπου το Βυζάντιο δέχθηκε τη βοήθεια του Μουσουλμάνου ηγέτη Σαλαχαντίν έναντι των Σταυροφόρων. Αυτό δε σημαίνει ούτε εξιδανίκευση του ισλαμικού θρησκεύματος αλλά ούτε και ταύτισή του με τους εξτρεμιστές της σαλαφιστικής εκδοχής του.