Ο Θεός ευλογεί όχι μόνο το πνευματικό, αλλά και το υλικό μέρος του ανθρώπου. Η σχετική αποστροφή της ομιλίας του Σεβ. Μητροπολίτη Χίου κ. Μάρκου κατά την επιμνημόσυνη δέηση για τους αείμνηστους Νίκο Ψαρουδάκη, Μανώλη Μηλιαράκη και Γιώργο Ζαφείρη το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου στη Χίο.
Τη θέση αυτή, που αποτέλεσε βάση του αγώνα της ΧΔ και της «Χ» αναδεικνύει ο ορθόδοξος φιλόσοφος και θεολόγος Σέργιος Μπουλγκάκοφ στο βιβλίο του που παρουσίασε ο Δημήτρης Μπαλτάς στα γραφεία μας το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου.
Όπως και το ερευνητικό έργο του αείμνηστου Γεωργίου Ροδίτη που συνεχίζει ο αντιπρόεδρος της ΧΔ με την ανάδειξη της διαχρονικά επίκαιρης κριτικής των Πατέρων της Εκκλησίας στην κοινωνική αδικία.
Στην εκδήλωση του περασμένου Σαββάτου 15 Φεβρουαρίου, αναδείχθηκε και η πραγματικότητα ότι ο οικονομικός νεοφιλελευθερισμός έχει αποβάλει κάθε πρόσχημα και επιβάλλει δική του κυρίαρχη ιδεολογία. Για να καταστήσει την κοινωνία μας ατομοκρατούμενη, με άξονες την απληστία, την ασυδοσία της κερδοσκοπίας και την προβολή της ως προτεραιότητας την ατομική ιδιοτροπία.
Κατά συνέπεια, ο αγώνας κατά του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου σήμερα, είναι πρωτίστως πνευματικός και περισσότερο απαραίτητος από ποτέ.
Ο σεβ. Μητροπολίτης Χίου κ. Μάρκος είπε τα εξής:
Οἱ τρεῖς μορφὲς τὶς ὁποῖες ἀνέφερα, ποὺ ἀπετέλεσαν τὴν οὐσία τοῦ Χριστιανικοῦ Κοινωνισμοῦ στὴν πατρίδα μας, ὑπῆρξαν ἄνθρωποι μὲ πίστη στὸ Χριστό, μὲ θεμέλιο τὴν ὁποία ἔκτισαν τὴν πορεία τῆς ὅλης ζωῆς τους. Μὲ ἀγάπη γιὰ τὸν τόπο μας, καὶ κυρίως μὲ σεβασμὸ στὴν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ καὶ φιλαλληλία στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου.
Ὅπως γνωρίζετε, ἡ Ἐκκλησία μας κατὰ τὴν Δ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, κατεδίκασε μιὰ μεγάλη αἵρεση. Τὴν αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ. Σύμφωνα μὲ τὴν αἵρεση αὐτή, στὴν ἕνωση τῆς θείας καὶ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἀνθρώπινη φύση, δηλαδὴ ἡ ὐλικὴ φύση, ἀπορροφήθηκε ἀπὸ τὴν θεία καὶ ἐξαφανίστηκε.
Ἂν ὅμως συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε, ἐκεῖνος τὸν ὁποῖον ἔσωσε ὁ Χριστὸς δὲν θὰ ἦταν ὁ ἄνθρωπος. Θὰ ἦταν κάτι διαφορετικό. Ἄρα, θὰ ἤμασταν καταδικασμένοι νὰ μείνουμε γιὰ πάντα ἔξω ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Ἡ πίστη λοιπὸν τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸ πνευματικό, ἁγιάζεται καὶ τὸ ὑλικὸ μέρος τοῦ ἀνθρώπου, ἔκανε τοὺς ἀδελφούς μας νὰ μὴν ἀγνοήσουν καὶ τὶς ὑλικὲς ἀνάγκες ποὺ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι, τὶς ὁποῖες μὲ τὸν ἴδιο σεβασμὸ πρέπει νὰ διακονεῖ ὁ κάθε πιστὸς Χριστιανός.
Ἐὰν μελετήσουμε, ἐπὶ παραδείγματι, τὴν Καθολικὴ Ἐπιστολὴ τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου, θὰ καταλάβουμε πόσο δίδονται ἀπαντήσεις σὲ ἐρωτήματα ποὺ ἀπασχολοῦν τὴν καθημερινότητα τῆς ζωῆς μας καὶ τὶς ἐργασιακὲς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων καὶ γενικὰ στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ποὺ μὲ τίμιο τρόπο προσπαθεῖ νὰ βγάλει τὸ ψωμί του γιὰ τὴν οἰκογένειά του. Δὲν μπορεῖ λοιπόν καὶ ἡ Ἐκκλησία μας νὰ κωφεύει σὲ αὐτό.
Αὐτὲς τὶς ἡμέρες βρισκόμαστε μέσα στὸ πλαίσιο τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Χριστοῦ μας. Ἕνα γεγονὸς τὸ ὁποῖο σημαδεύεται ἀπὸ τὴν προσευχὴ τοῦ δικαίου θεοδόχου Συμεών: «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου Δέσποτα, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ Σωτήριόν σου». Τώρα ποὺ εἶδα τὸν Θεό, ἂς κλείσω τὰ μάτια μου, ἂς φθάσω στὰ ἔσχατα. Γιατί; Γιατὶ αὐτὸς ποὺ εἶδα εἶναι φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν.
Ἐρχόμαστε λοιπὸν πατρικῶς καὶ προσευχόμαστε στὸν Χριστό μας, γιὰ ὅλους τοὺς ἀδελφούς μας ποὺ τελοῦμε σήμερα τὴν ἐπιμνημόσυνη δέηση, ἡ πορεία τους ἀπὸ τὴν παροῦσα στὴν αἰώνια ζωή, νὰ εἶναι πορεία φωτοφόρος, πορεία γεμάτη ἀπὸ φῶς σ’ ἕνα κόσμο ποὺ τὸν σκεπάζει ἡ καταχνιὰ καὶ ἡ μαυρίλα, ὄχι μόνο τῆς ἀπιστίας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀδικίας, δυστυχῶς. Ἀμήν!
