Ἀνέκαθεν ἡ Χ.Δ. καὶ ἡ «Χ» τάσσονται ἐνάντια σὲ κάθε μορφὲς διακρίσεων σὲ βάρος συνανθρώπων μας. Ὅπως τονίζεται σὲ κείμενο τοῦ Θ’ Συνεδρίου, «ὡς Χριστιανοί, δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ καθορίζουμε τὶς διαφορετικές προσωπικὲς ἐπιλογὲς τῶν συνανθρώπων μας, ἀλλὰ τὴν ὑποχρέωση νὰ σεβόμαστε τὴν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐλευθερία τους.»

• Στὸ ἴδιο κείμενο, γίνεται ταυτόχρονα ξεκάθαρο ὅτι «Ἡ Χ.Δ. καταδικάζει ὡς ἀπαράδεκτη καὶ τὴν στοχοποίηση τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας ποὺ κατὰ καιρούς ἐπιχειρεῖται στὰ ζητήματα γάμου καὶ οἰκογένειας.»
• Τονίζεται ἐπίσης ὅτι «Ἡ Χ.Δ. στηρίζει θεσμικά καὶ προβάλλει ὡς κοινωνικό πρότυπο τὴν οἰκογένεια, ὅπως αὐτή προκύπτει ἀπὸ τὴν ἕνωση, τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ μὲ τὸ μυστήριο τοῦ Γάμου καὶ ἔχει ἱστορικά ἐδραιωθεῖ ὡς τέτοια στὴ συνείδηση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ τοῦ παγκόσμιου πολιτισμοῦ τὸ φυσικὸ πλαίσιο, μέσα στὸ ὁποῖο μπορεῖ τὸ κάθε παιδί νὰ ἀνατραφεῖ «καὶ νὰ μεγαλώνει, ὅπου εἶναι δυνατόν, μὲ τὴν εὐθύνη καὶ τὴν φροντίδα τῶν γονέων του καὶ πάντοτε σὲ μία ἀτμόσφαιρα στοργῆς καὶ ἠθικῆς καὶ ὑλικῆς ἀσφάλειας», μὲ βάση τὸν στόχο ποὺ ὁρίζεται στήν 6η ἀρχή τῆς «Διακήρυξης δικαιωμάτων τοῦ παιδιοῦ» τοῦ ΟΗΕ.
• Κανόνας εἶναι τὸ παιδὶ νὰ μεγαλώνει μὲ τὴ φροντίδα καὶ τῶν δύο φυσικῶν του γονέων. Κάθε ἄλλη ἀντίληψη, καθιστᾶ τὸ παιδὶ ἀντικείμενο καὶ ὄχι ὑποκείμενο δικαιωμάτων. Γάμος καὶ οἰκογένεια χωρὶς τοὺς ἐν δυνάμει φυσικοὺς γονεῖς τῶν παιδιῶν ποὺ θὰ γεννηθοῦν, δὲν μπορεῖ νὰ νοηθεῖ.
• Ἡ θέση μας αὐτὴ δὲν ἀποτελεῖ διάκριση ἐναντίον ὁποιουδήποτε, διότι ὁ καθένας εἶναι ἐλεύθερος νὰ ρυθμίζει τὴν προσωπική του ζωὴ ὅπως ἐπιθυμεῖ. Ἀκόμα καὶ ὅταν διαφωνοῦμε μὲ τὶς ἐπιλογές του, κάθε μορφῆς κακοποιητικὴ καὶ ὑποτιμητικὴ συμπεριφορὰ ἢ προσβολὴ τῆς ἀξιοπρέπειάς του θὰ μᾶς βρεῖ ἀντίθετους.
• Ταυτόχρονα, ἡ ἐπιλογὴ τῶν προσώπων ποὺ ἐπιδιώκουν ἡ ὁμόφυλη σχέση νὰ περιβληθεῖ μὲ τὸν θεσμὸ τοῦ γάμου, εἶναι ἀνακόλουθη καὶ μὲ τὴ δική τους ἐπιλογὴ ποὺ ξεκίνησε μὲ ἀνατρεπτικὸ χαρακτήρα. Σήμερα ἐπιδιώκουν και σὲ πολλὲς χῶρες ἔχουν πετύχει, αὐτὴ νὰ γίνει καθεστωτική.
• Ἡ παραδοσιακὴ οἰκογένεια, μὲ βάση τὸ γάμο ἀνδρα καὶ γυναίκας, ἀποτελεῖ τὸν μοναδικὸ ἀποδεκτὸ θεσμὸ τοῦ οἰκογενειακοῦ δικαίου.
• Γιὰ ἄλλες μορφὲς συμβίωσης, ἔξω ἀπὸ τὸ παραπάνω πλαίσιο, ὑπάρχει περιθώριο βελτιώσεων σὲ ἐπιμέρους διατάξεις ἄλλων κλάδων τοῦ ἀστικοῦ δικαίου, ὅπως οἱ γενικὲς ἀρχές, τὸ ἐνοχικὸ καὶ τὸ κληρονομικό δίκαιο, ἀλλὰ καὶ τοῦ διοικητικοῦ καὶ φορολογικοῦ δικαίου.
• Τὴν παραπάνω θέση πήραμε τὸ 2016, μετὰ τὴν ψήφιση τοῦ σύμφωνου συμβίωσης. Με δεδομένο ὅτι ἀπὸ θέση ἀρχῆς, ἡ ΧΔ δὲν μποροῦσε, «οὔτε νὰ στηρίξει, οὔτε νὰ εἰσηγηθεῖ τὴν ψήφιση θεσμῶν ὅπως τὸ σύμφωνο συμβίωσης (εἴτε ἀφορᾶ ὁμόφυλα, εἴτε ἑτερόφυλα ζευγάρια), οἱ ὁποῖοι λειτουργοῦν ὡς ὑποκατάστατα τοῦ γάμου».