Τη νύχτα της 30ής προς την 31η Μαΐου 1941, ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας αφαίρεσαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη της Αθήνας, προβαίνοντας σε μία από τις πρώτες αντιστασιακές πράξεις στην Ελλάδα και σ’ όλη την κατεχόμενη Ευρώπη.
Πρώτη φορά χωρίς τον Μανώλη Γλέζο ανάμεσά μας, που μας άφησε τον περασμένο Μάρτιο και εννέα χρόνια μετά την εκδημία του Λάκη Σάντα. Θα παραμένουν και οι δύο αθάνατοι στη μνήμη μας.
Η πράξη τους αυτή ενέπνευσε την ελληνική νεολαία να αντισταθεί στους κατακτητές και τυράννους. Πράγμα που μαρτυρεί η επιστολή της Ιουλίας Μπίμπα, της νεαρής κατηχήτριας που πρωταγωνίστησε στην ανατίναξη του κτηρίου της προδοτικής ναζιστικής οργάνωσης Ε.Σ.Π.Ο. από την αντιστασιακή οργάνωση Π.Ε.Α.Ν.. Γράφει ότι “Μπορεί να μ’ έβαλαν στα αίματα κι εκείνα τα παλικάρια που κατέβασαν τη γερμανική σημαία απ’ την Ακρόπολη τον Μάιο του ’41…”
Ως ελάχιστη τιμή στους Μανώλη Γλέζο και Λάκη Σάντα, αναδημοσιεύουμε την επιστολή αυτή της Ιουλίας Μπίμπα, που αναφερόταν σ’ αυτούς κι ας μην ήξερε τ’ όνομά τους. Και δεν θα το μάθαινε ποτέ.
Διότι εκτελέσθηκε “δια πελέκεως”, με λαιμητόμο στη Βιέννη στις 26 Φεβρουαρίου 1943, τέσσερις μέρες μετά την εκτέλεση με τον ίδιο τρόπο στο Μόναχο, των τριών πρώτων συλληφθέντων μελών της αντιστασιακής οργάνωσης “Λευκό Ρόδο”, των αδελφών Χανς και Σοφίας Σολ και του Κρίστοφ Προμπστ. Τυπικοί και μέσα στην κτηνωδία τους, οι Γερμανοί Ναζί εφάρμοσαν το γράμμα του νόμου που επέβαλε μόνο με λαιμητόμο να εκτελούνται οι γυναίκες. Και τέτοια δεν υπήρχε στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα η Ιουλία να μεταφερθεί στη Βιέννη για να πεθάνει.
Η επιστολή της Ιουλίας Μπίμπα
Δεκέμβριος 1942
Αγαπητή Άννα, πολλές φορές με ρωτάνε εδώ στη φυλακή πώς βρήκα τη δύναμη εγώ, ένα άβγαλτο κορίτσι απ’ τη Σάμο ν’ ανακατευτώ στην Αντίσταση. Ούτε κι εγώ ξέρω να σου πω. Κάτι μέσα μου μ’ έτρωγε. Κάτι μου ‘λεγε «Πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι. Το ζητάει η ώρα». Μπορεί να μ’ έβαλαν στα αίματα κι εκείνα τα παλικάρια που κατέβασαν τη γερμανική σημαία απ’ την Ακρόπολη τον Μάιο του ’41. Δεν μάθαμε ακόμα τ’ όνομά τους. Ίσως να μην το μάθουμε ποτέ. Θυμάμαι ότι εκείνη τη μέρα, εκείνο το σούρουπο, ανέβηκα πάνω στου Φιλοπάππου και κοίταζα τον βράχο απέναντι. Κοίταζα τον Παρθενώνα και σκεφτόμουνα «Άραγε θα μπορέσω ποτέ να κάνω κι εγώ κάτι;». Ας είναι! Τώρα όλα αυτά είναι περασμένα. Τώρα έχω μπροστά μου τα κάγκελα. Απ’ την περασμένη βδομάδα μ’ έχουν στην απομόνωση. Θ’ αντέξω όμως. Κουράγιο….
Μέχρι πρόσφατα, που ανακαλύφθηκε το πιστοποιητικό θανάτου, δεν ήταν γνωστό τι είχε απογίνει η ηρωίδα της αντίστασης.
Η παρότρυνσή της “Πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι” παραμένει επίκαιρη και απευθύνεται στον καθένα μας προσωπικά. Καθώς και η κορυφαία πράξη αντίστασης η οποία την ενέπνευσε.
