του Γιάννη Πεγειώτη

Ξημέρωνε ο Θεός όταν εβγήκαμε επολειτουρκήσαμεν μέρα της Αναστάσεως Πάσκαν του 1990 εις την Ιεράν Μονήν Σταυρονικήτα. Ήτουν η πρώτη λειτουργία Του Πάσχα που ζούσα εκτός Κύπρου. Πολύωρος πολύφωτος άνευ ηλεκτρικού περισπασμού αγρυπνία. Παντού Χριστός Ανέστη , κεριά πασχαλινά, ψαλμικά ουράνια. Είχε έρθει κι ο δάσκαλός των καλών ψαλτάδων της Μονής ονομαστός από τις Καρυές την Μεγάλη Παρασκευή. Ήταν σε μια ωραία σύναξη προ του Επιταφίου όπου μας ομίλησε ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος.

Η πασχάλιος πρωινή τράπεζα με μια σάλτσα λευκή, ψάρι της θαλάσσης της αγιονορίτικης και κρασίν νομίζω λευκόν. Κι ύστερα στην Κληματαριά της Μονής έξω χαρά μεγίστη. Παντού ευχές διάλογος χαράς ευλογημένος. Λευκασμένοι ασκητές, νέοι μοναχοί και οι φιλοξενούμενοι αδερφοί λαϊκοί. Άλλοι απ’ τα Εξάρχεια. Παρέες απ’ τη Θεσσαλονίκη. Κρητικοί συντοπίτες του γέροντα Βασίλειου. Ήταν νομίζω κι ο αδερφός του. Ο φιλόσοφος Ράμφος, ομιλητικός, απλός. Μαζί και τα αλητάκια του Χριστού και του βίου .Μαζί τους κι εγώ αλητήριος των οδοφραγμάτων και του εσταυρωμένου βίου των αποτυχιών που πήγα αναζητώντας παρηγοριά και είναι αλήθεια τη βρήκα. Εκεί στα πεζούλια στην είσοδο και στην κληματαριά έζησα την εν Χριστώ αδελφοσύνη .Μαζί με τον φίλο μου το Στέλιο τον Κούκο, τον Σάββα Αξιώτη, τον ηθοποιό τον ονομαστό, μεγάλη καρδιά .Τον Λεωνίδα τον Σαλονικιό .Τον διάκο Νεκτάριο τον Σταυρονικητιανό. που θα τον ξανάβρισκα και τα επόμενα Καλοκαίρια.
..