Η Χριστιανική Δημοκρατία εξέδωσε το ακόλουθο μήνυμα με αφορμή τον εορτασμό της Ανάστασης του Κυρίου:

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!

Για άλλη μια φορά γιορτάζουμε την Ανάσταση του Χριστού, τη νίκη της ζωής πάνω στο θάνατο και την επανένωση της ανθρώπινης φύσης με το Θεό.

Ο ίδιος ο Θεός, ως εκδήλωση της άπειρης αγάπης του προς τον άνθρωπο, έλαβε ανθρώπινη φύση για το σκοπό αυτό. Αναδείχθηκε ως η «Σταυρωμένη αγάπη» και έγινε αντικείμενο όλης της δολιότητας, διαστροφής, εξαπάτησης, προδοσίας, φθόνου, υποκρισίας του ανθρώπινου γένους, έτσι ώστε ο λαός μας παραδοσιακά στο πρόσωπο των αδικουμένων να μη βλέπει το «κορόιδο» ή, έστω, τον «φουκαρά» αλλά, αντίθετα, τον «αδικημένο Χριστό», κάποιον στον οποίο οφείλει τιμή και όχι χλεύη, εφόσον και κατά το λόγο του νεοφανούς αγ. Παΐσιου, «οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού».

Γιορτάζουμε μια νίκη πάνω στη λογική σύμφωνα με την οποία όλα τελειώνουν με το θάνατο και μόνος σκοπός της ζωής είναι η ικανοποίηση του ατομικού υλικού συμφέροντος: Της λογικής του υλισμού, όπως την έχει περιγράψει ο ιδρυτής της Χριστιανικής Δημοκρατίας αείμνηστος Νίκος Ψαρουδάκης.

Οι δυο βασικές εντολές του Χριστού είναι: «Αγαπήσεις Κύριον και Θεόν σου… Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν…» (Κατά Ματθαίον κβ’ 34-39). Ο υλισμός διαχρονικά στις διάφορες μορφές του, είναι η άρνηση αυτών των εντολών:

• Η πρώτη μορφή υλισμού είναι η άρνηση του Θεού, κάνοντας «θεό» την ίδια την ύλη, είτε βάζοντας κάτι άλλο τη θέση του Θεού: Ένα δημιούργημα, όπως κάνουν οι ειδωλολάτρες, μια ιδεολογία όπως κάνουν κάθε είδους φανατικοί, ένα πρόσωπο, όπως έχουμε δει και στα σύγχρονα προσωπολατρικά καθεστώτα. Για παράδειγμα, ο Νίκος Ψαρουδάκης έχει γράψει στη «Χριστιανική Επανάσταση» πως ο εθνικισμός που κάνει την πατρίδα «αντικείμενο λατρείας, παίρνοντας τη θέση του Θεού…είναι επικίνδυνη μορφή ειδωλολατρείας, όργανο του διαβόλου». («Η Χριστιανική Επανάσταση», 1977, εκδ. Μήνυμα, σελ. 149)
• Η δεύτερη μορφή υλισμού είναι η άρνηση της αγάπης για τον πλησίον. Με την επικράτηση της ατομοκρατίας και του πρακτικού υλισμού, με την αναλγησία απέναντι στους ελαχίστους του «Ευαγγελίου της Κρίσεως», αλλά και με την καλλιέργεια μίσους απέναντι σε ομάδες συνανθρώπων μας.

Η ήττα του θανάτου που «πατήθηκε», είναι η κορύφωση της καταπολέμησης και της καταδίκης των επιμέρους λογικών του θανάτου, που λογίζουν τον θάνατο ως τέλος των πάντων και υπέρτατο σκοπό της ζωής το υλικό ατομικό συμφέρον:

• Η απελευθέρωση από κάθε μορφής δουλεία και τυραννία: «Δεν σας λέω πια, δούλους γιατί ο δούλος δεν ξέρει τι κάνει ο Κύριός του. Εσάς σας αποκαλώ φίλους, γιατί σας έκανα γνωστά όλα όσα έχω ακούσει από τον πατέρα μου» (1ο Ευαγγέλιο  όρθρου Μεγάλης Παρασκευής, Κατά Ιωάννη). Ο άνθρωπος απελευθερώνεται και γίνεται φίλος με το Θεό, αυτεξούσιος και ελεύθερος από κάθε τυραννία. «Ο πρώτος ουν υμών έστω πάντων διάκονος, ο δε άρχων ως ο αρχόμενος…  Τυραννίς δε γνώμη αυθαίρετος», αναφωνεί ο ιερός υμνωδός στα τροπάρια της Μεγάλης Δευτέρας. Η Ανάσταση του Χριστού απελευθερώνει από την «απάνθρωπη τυραννία» του διαβόλου πάνω στο ανθρώπινο γένος, προτύπωση κάθε τυράννου.
• Η κατάργηση της εξουσίας ως μηχανισμού καταπίεσης και καταστολής, με τη μεταμόρφωσή της σε διακονία. Ήδη από την 5η Κυριακή των Νηστειών ο Ιησούς Χριστός καταδικάζει τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η εξουσία. «Αυτοί που νομίζουν ότι ασκούν αρχή στα έθνη…κατακυριεύουν και …κατεξουσιάζουν…Όμως, δεν θα είναι έτσι τα πράγματα για σας. Όποιος θέλει να είναι μεγάλος ανάμεσά σας, να διακονεί τους υπόλοιπους.» (Κατά Μάρκον ευαγγέλιο). Αποκορύφωμα είναι το πλύσιμο των ποδιών των μαθητών από τον ίδιο, κατά τον Μυστικό Δείπνο.
• Η καταγγελία κάθε μορφής καταδυνάστευσης από ιδεολογικούς εξουσιαστές. «Εσείς δεν θα αποκληθείτε «Ραββί», γιατί ένας είναι ο δάσκαλός σας, ο Χριστός, κι όλοι εσείς να είστε αδέλφια μεταξύ σας. Και πατέρα να μην αποκαλέσετε κανέναν πάνω στη γη, γιατί ένας είναι ο πατέρας σας στους ουρανούς. Ούτε καθηγητές να αποκληθείτε, διότι ένας είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός».
• Όπως έγραψε ένας από τους σύγχρονους αγίους, ο Νικόλαος Βελιμίροβιτς, «Ο Χριστός […]δεν σήκωνε εξεγέρσεις ενάντια στην εξουσία του κράτους, με στόχο μία εφήμερη αλλαγή τοπικής σημασίας· ο Χριστός εργαζόταν για μια επανάσταση που είχε ως στόχο την καθολική παγκόσμια ανατροπή […] Πήγε πέρα και βαθύτερα απ’ όλους τους επαναστάτες του κόσμου. Στο δένδρο του κακού δεν κλάδευε κλαριά και δεν καθάριζε τα φύλλα, αλλά έβαζε το τσεκούρι στην ίδια τη ρίζα. ». (Από το βιβλίο «Αργά βαδίζει ο Χριστός», κεφάλαιο «Εκκλησία και επαναστατική παιδαγωγική»).

Έτσι κι εμείς σήμερα, καλούμαστε, με σημείο αναφοράς το κοινωνικό μήνυμα του Ευαγγελίου, να αγωνιστούμε για την δική μας Ανάσταση:

• Για μια κοινωνία αλληλεγγύης και δικαιοσύνης, που δεν θα επιτρέπει οι «ελάχιστοι» συνάνθρωποί μας να εξαθλιώνονται και να μπαίνουν στο περιθώριο.
• Για την αποκατάσταση ελευθερίας και της κυριαρχίας της πατρίδας μας, ώστε οι εκλεγμένες κυβερνήσεις να δίνουν λόγο για τα έργα τους, αποκλειστικά στο Λαό που τις εκλέγει και όχι σε ξένα κέντρα αποφάσεων.

Χριστός Ανέστη!  Αληθώς Ανέστη ο Κύριος.

Αθήνα 15.4.2023. Από το Γραφείο τύπου της Χ.Δ.