
Προ ημερών εξομολογήθηκα τον βασανισμό μου για το είδος της συμμετοχής μου στις επικείμενες εκλογές. Το σκεπτικό που εξέφρασα εκεί με οδήγησε στο να αποδεχτώ εντέλει την πρόταση που μου είχε γίνει από μια πρωτοβουλία ενεργών πολιτών του Βύρωνα. Το βασάνισα, βασανίστηκα και τους βασάνισα, και απάντησα στις 30 Αυγούστου – dancing to the end of love – συνειδητά μια μέρα πριν από την εκπνοή της προθεσμίας.
Έκρινα ότι έχει νόημα να στηριχτεί η πρωτοβουλία αυτή, διότι εκφράζει μια δυναμική για ζυμώσεις οι οποίες κατά τη γνώμη μου είναι επείγον ζητούμενο. Και την στηρίζω συμμετέχοντας στο ψηφοδέλτιό της. Μιλώ για τον τριπολικό συνδυασμό «ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΒΥΡΩΝΑ – ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΒΥΡΩΝΑ – ΣΕΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ-ΟΙ. ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ». Προσωπικά, όντας ανένταχτος, δηλώνομαι στον τρίτο πόλο (τους Συνεργαζόμενους), με δεδομένο ότι με τους αγωνιστές των δύο κινήσεων οι οποίες ήρθαν σε συμφωνία (της πρεσβύτερης «Αριστερής Παρέμβασης Πολιτών Βύρωνα» και της νεότερης «Ριζοσπαστικής Ενωτικής Κίνησης Βύρωνα») γνωριζόμαστε επί χρόνια πολλά, συνοδοιπορούμε πολύ συχνά, και τελούμε σε έναν έμπρακτο διάλογο ο οποίος αλλού μπορεί και να είναι
αδιανόητος. […]
Σε μια δυστοπική κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα – όπου οι αθλιότητες δεν επισύρουν λογοδοσία, αλλά αντιθέτως κερδίζουν επιβράβευση, – όπου η εθελοδουλεία γίνεται εισιτήριο για απαστράπτουσες καριέρες, – όπου η αντικατάσταση των οραμάτων κοινωνικής δικαιοσύνης από τον ατομοκεντρικό δικαιωματισμό ανοίγει δρόμους για μερδικό στην αδιατάρακτη
εξουσία, – όπου η διαβόητη «προτεραιότητα στην ανθρώπινη ζωή» νοεί τον άνθρωπο κατά τον πιο απάνθρωπο τρόπο: ως
σωματική ατομικότητα, δίχως το πλέγμα σχέσεων και δίχως τις κοινωνικές συναρτήσεις που συναποτελούν το ανθρώπινο πρόσωπο, σε αυτή την δυστοπική πραγματικότητα, λοιπόν, οι πεισματάρικα οραματικές φωνές είναι πολλαπλά πολύτιμες, ώστε να προσκαλούν τις τοπικές κοινωνίες σε ριζικούς αναστοχασμούς. Σε αναστοχασμούς οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν την
οικονομία ως αυτόνομη λογιστική, αλλά την συναρτούν με την ανθρωπολογία και την πολιτική. Σε αναστοχασμούς που
τρέφονται από την λαϊκή παράδοση η οποία δεξιώνεται το οικουμενικό και δεν ξεφτιλίζεται σε νατιβισμό. Για όλα αυτά λοιπόν, το ζήτημα δεν είναι μια ατομική εκλογή. Είναι (το επαναλαμβάνω) η στήριξη μιας δυναμικής που χρειάζεται να καρπίσει, και μάλιστα να ανταμώσει κάθε έντιμο άνθρωπο ο οποίος –όπου βρίσκεται τώρα– προβληματίζεται με αυτά.
Και ας επαναλάβω κάτι που είναι αυτονόητο για μένα και δεδομένο για τους φίλους με τους οποίους συνεργάζομαι: η οπτική μου, ο βασανισμός μου, οι αποφάσεις μου έρχονται από το ότι είμαι θεολόγος. Όχι παρά το ότι είμαι θεολόγος.
ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ,
Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου 2023.