“Εάν ένα κράτος μέλος παρεμβαίνει ως ιδιώτης επενδυτής και αμείβεται για τον κίνδυνο που αναλαμβάνει με τρόπο που θα γινόταν αποδεκτός και από έναν ιδιώτη επενδυτή, οι παρεμβάσεις αυτές δεν συνιστούν κρατική ενίσχυση”. Με αυτό το σκεπτικό η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) ενέκρινε την ύπαρξη εγγύησης του Δημοσίου για τον κίνδυνο μη αποπληρωμής των υψηλού κινδύνου “κόκκινων δανείων”, στα πλαίσια του νέου σχεδίου “Ηρακλής-3”. Δανείων τα οποία έχουν την καλοσύνη, οι αγοραστές πιστώσεων (φαντς), να αγοράζουν κοψοχρονιά από τις Τράπεζες, ενώ εν συνεχεία έχουν το δικαίωμα να διεκδικούν την απαίτηση στο σύνολό της από τον δανειολήπτη, ακόμα και με εκπλειστηριασμό της 1ης και μοναδικής κατοικίας του.
Η υποκρισία του νεοφιλελεύθερου ιερατείου των Βρυξελλών στο αποκορύφωμά της!
Επί δεκαετίες, στο όνομα του “ελεύθερου ανταγωνισμού”, δαιμονοποίησαν κάθε μορφή κρατικής στήριξης στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αποτέλεσμα την αποδιάρθρωση και παρακμή του. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις “Ολυμπιακές Αερογραμμές”, που παρά το γεγονός ότι επιτελούσαν κοινωνικό ρόλο και αποστολή σε μια χώρα εν μέρει νησιωτική, αλλά και κοινότητες διασποράς σε όλο τον κόσμο, έκρινε παράνομη κάθε στήριξη από το Δημόσιο, με αποτέλεσμα να κλείσει (σε συνέχεια και άλλων λαθών και παθογενειών). Επρόκειτο για νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, ανώνυμη εταιρία με μέτοχο το Ελληνικό Δημόσιο.
Όπως διαβάζουμε στην Wikipedia, “η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ερεύνησε τις καταγγελίες αεροπορικών εταιρειών, συμπεριλαμβανομένης της Αεροπορίας Αιγαίου (Aegean Airlines), σχετικά με παράνομες κρατικές ενισχύσεις που δόθηκαν στην ΟΑ το χρονικό διάστημα 1994-2004. Η απόφαση ήταν καταδικαστική και ανάγκασε το ελληνικό κράτος να αναζητήσει από τις ΟΑ 111 εκατ. ευρώ στους επόμενους μήνες. Για να το πετύχει αυτό, η εταιρεία θα πρέπει να κηρύξει πτώχευση και να πουλήσει όλα τα περιουσιακά στοιχεία της…” Βεβαίως, η “Αεροπορία Αιγαίου” επωφελήθηκε δεόντως και έχει ουσιαστικά υποκαταστήσει την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ως εθνικός αερομεταφορέας, χωρίς να συγκρίνεται η εμβέλειά της με αυτή της πάλαι ποτέ “Ολυμπιακής”.
Γιατί τάχα στην περίπτωση εκείνη, το Δημόσιο δεν είχε δικαίωμα να συμπεριφερθεί ως “ιδιώτης επενδυτής” για να διασώσει την περιουσία του;
Για άλλη μια φορά, αναδεικνύεται η πραγματικότητα, ότι οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών υπηρετούν την διεθνή οικονομική Ολιγαρχία σε τέτοιο βαθμό, που όχι μόνο κερδοσκοπεί απεριόριστα, αλλά και το πετυχαίνει “επενδύοντας” με τον ελάχιστο δυνατό κίνδυνο: Είτε εξαγοράζοντας τις έτοιμες υποδομές του Δημοσίου, με εξασφαλισμένους “πελάτες” τους πολίτες που μέχρι την ιδιωτικοποίηση απολάμβαναν δικαιωματικά τις εξασφαλίσεις του κοινωνικού Κράτους, είτε -στην προκειμένη περίπτωση- εξαγοράζοντας “κόκκινα” δάνεια με την εγγύηση του Δημοσίου.
Κατά την άποψή μας, το μείζον κοινωνικό πρόβλημα των “κόκκινων δανείων” που προέκυψε από το συνδυασμό της επιθετικής πιστωτικής πολιτικής των Τραπεζών μέχρι το 2007 και της βαθύτατης οικονομικής κρίσης που επακολούθησε με τα Μνημόνια, όφειλε η Πολιτεία μόνη της να το αντιμετωπίσει, δημιουργώντας πιστωτικό ίδρυμα ειδικού σκοπού, στο οποίο θα περιέρχονταν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Στη συνέχεια, με αυστηρή εφαρμογή Κώδικα Δεοντολογίας, μπορούσε να επιδιώξει την αποπληρωμή ή την εξαγορά τους από τους δανειολήπτες. Με διατήρηση της προστασίας της μόνης πρώτης κατοικίας. Άλλωστε, αυτή η “συνταγή” έχει εφαρμοστεί σε περιπτώσεις όπως της Αγροτικής Τράπεζας. Και οριζόντιο κούρεμα της τοκοφορίας για όλους, ενήμερους και μη ενήμερους δανειολήπτες, προκειμένου οι τελευταίο να μπορούν πιο εύκολα να εξαγοράσουν τα δάνειά τους και από τους πρώτους να απελευθερωθούν κεφάλαια για χάρη του τομέα της πραγματικής οικονομίας.
Αντ’ αυτού, το Δημόσιο, αφού ξόδεψε δισεκατομμύρια για την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, έρχεται να εγγυηθεί το “ρίσκο” των κερδοσκόπων που διεκδικούν από τους Δανειολήπτες το 100% μια οφειλής, την οποία έχουν αγοράσει ακόμα και στο 10-20% της αξίας της. Και σαν απλός θεατής να παρακολουθεί τους Έλληνες να μεταβάλλονται σε ακτήμονες και ξένους στον ίδιο τους τον τόπο, με τις περιουσίες να πηγαίνουν στο ξένο κερδοσκοπικό κεφάλαιο.
Το Δημόσιο εγγυάται την διαδικασία εξαθλίωσης των ίδιων του των πολιτών, προς όφελος αχρείαστων μεσαζόντων-αεριτζήδων.
Αξίζει επιπλέον να τονιστεί, ότι η τιτλοποίηση των δανείων δεν ξεκίνησε με τα κόκκινα δάνεια, αλλά επιτράπηκε για όλα τα τραπεζικά προϊόντα ανεξαιρέτως, με νόμο του 2003, στα πλαίσια της παγκόσμιας τάσης για χρηματιστηριοποίηση των πάντων και της δημιουργίας πλασματικής οικονομίας πολλαπλάσιας διάστασης σε σχέση με την πραγματική. Με ένα τραπεζικό δάνειο να αποτελεί τη βάση για κύκλο εργασιών πολλαπλάσιο της ονομαστικής του αξίας.
