
Ενώ τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ στην Ελλάδα προσπαθούν να αναδείξουν ότι δήθεν οι επικεφαλής των οργανισμών της Ε.Ε. που ταξίδεψαν στην Άγκυρα “στρίμωξαν” τον Τούρκο Πρόεδρο, φαίνεται ότι ο τελευταίος είναι εκείνος που πέτυχε να τούς εκθέσει, αφού γνωρίζει ότι έχει την κάλυψη της Γερμανίδας καγκελαρίου Μέρκελ. Δεν δίστασε να ταπεινώσει την Πρόεδρο της “Κομισιόν” Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, αναγνωρίζοντας ως ισότιμο μόνο τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, ο οποίος έσπευσε να “στρογγυλοκαθίσει” στη μοναδική πολυθρόνα που προσφέρθηκε όχι μόνον αδιαμαρτύρητα, αλλά και μοιάζοντας να το απολαμβάνει.
Από μία άποψη, αναδεικνύεται και η αλληλοεπικάλυψη αρμοδιοτήτων μεταξύ των οργάνων της Ε.Ε.. Η “Κομισιόν”, αν και αρχαιότερος θεσμός, προσιδιάζει περισσότερο σε ιδιόρρυθμη συλλογική “Κυβέρνηση”, ενώ το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που απαρτίζεται από τους ηγέτες Κυβερνήσεων και Κρατών-μελών προσιδιάζει σε συλλογική “αρχηγία” Κράτους.
Έχουμε ξαναγράψει για άλλη μια περίπτωση ταπείνωσης μέσω πρωτοκόλλου, η οποία έκανε λιγότερο θόρυβο διεθνώς: Του προέδρου της Σερβίας Βούτσιτς κατά τη συνάντησή του με τον ήδη απελθόντα Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Ερωτώμενος για τις αιτιάσεις ότι εξευτελίστηκε αναγκαζόμενος να καθίσει σε καρέκλα μπροστά στο γραφείο του Προέδρου στην αίθουσα του “Οβάλ Γραφείου”, ο Πρόεδρος της Σερβίας δήλωσε στην εφημερίδα Dnevni Avaz : “Φανταστείτε τον Πρόεδρο οποιασδήποτε από τις μικρές μας χώρες στην περιοχή που έχει ευκαιρία να εισέλθει στο Οβάλ Γραφείο, να έχει μόνος διμερείς συνομιλίες με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και όταν τού φέρνουν μία καρέκλα να λέει: Συγγνώμη, δεν με νοιάζει, την κλωτσάω και φεύγω και δεν με ενδιαφέρουν οι ΗΠΑ, διότι ο τύπος της καρέκλας είναι σημαντικός για την υπερηφάνειά μου.”
Εμείς θα λέγαμε, όχι μόνον ότι όλες οι χώρες είναι ισότιμες, αλλά και ότι η μεγαλοσύνη μιας χώρας δεν μετριέται με το μέγεθος, αλλά με τη συμβολή της στην παγκόσμια ιστορία. Απ’ αυτή την άποψη, η Σερβία συγκαταλέγεται στις μεγάλες χώρες, όχι μόνο λόγω του υψηλού πολιτισμού που ανέπτυξε, αλλά και λόγω των υπέρ ελευθερίας αγώνων και θυσιών του σερβικού λαού κατά του οθωμανικού ζυγού και στους Παγκοσμίους Πολέμους. Η χώρα μικραίνει, στο βαθμό που η ηγεσία της αισθάνεται “μικρή”.
Στην περίπτωση της Ε.Ε. δεν έχουμε να κάνουμε με “μικρή χώρα” αλλά με μικρούς ανθρώπους, που δεν είναι κατ’ ανάγκην οι πιο ικανοί, αλλά κατέχουν τις θέσεις τους κατόπιν συμβιβασμού, ως οι λιγότερο ενοχλητικοί και περισσότερο ανεκτοί βάσει πολύπλοκων συσχετισμών. Χωρίς την ετοιμότητα ή και το σθένος να αντιδράσουν ακόμα και σε απρέπεια εις βάρος τους. Από τόσο μικρά μεγέθη, δεν μπορεί κανείς να περιμένει μεγάλα πράγματα.
Ο Ερντογάν, που μόλις είχε αποσύρει τη χώρα του από τη συμφωνία της Κωνσταντινούπολης κατά της βίας εις βάρος των γυναικών, θέλησε προφανώς να δείξει πόσο υπολογίζει τις αντιδράσεις και πώς αντιλαμβάνεται τη θέση της γυναίκας.
Από τους Ευρωπαίους ηγέτες, πιο έντονα αντέδρασε ο Ιταλός Πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι, που αποκάλεσε “δικτάτορα” τον Ερντογάν. Και δίκιο να έχει όμως, δεν είναι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος για να το πει, αφού ο ίδιος είναι δοτός και όχι εκλεγμένος πολιτικός ηγέτης. Μένει άλλωστε να δούμε και πόσο θα επιμείνει στη δήλωσή του αυτή, ενόψει των απειλών Ερντογάν για συνέπειες στις οικονομικές συναλλαγές των δύο χωρών.