“Ο παγωτατζής-πολιτικός κόσμος-πρωθυπουργός πουλάει-ανταμείβει με παγωτά-επιδόματα-freedom pass-50gb και το παιδάκι-πολίτης-νεαρός πολίτης-έφηβος τρέχει να αγοράσει-να επωφεληθεί από την παροχή.”
του Γιάννη Καρανικόλα
Στο φαντασιακό μας κρατούμε από παιδιά σφιχτά διάφορες εικόνες. Μια από τις πλέον χαρακτηριστικές είναι αυτή του κυρίου με το φανταχτερό άσπρο φορτηγάκι και τα κατάλευκα ρούχα, που πουλάει νόστιμα παγωτά στις γειτονιές και στις παρέες αγοριών και κοριτσιών. Πρόκειται βέβαια για μια από τις πιο συνηθισμένες εικόνες που έχουμε από αμερικάνικες ταινίες. Αλλά και στα μέρη μας υπάρχουν και παγωτά, και άνθρωποι που τα πουλάνε σε παιδάκια και ζουν από αυτό. Μια εικόνα στην οποία όλοι φαντάζουν ευτυχισμένοι.
Όμως το παγωτό έχει ζάχαρη, και η ζάχαρη προκαλεί τερηδόνα και χίλια δύο άλλα προβλήματα υγείας. Συν το γεγονός πως κάποια φορτηγάκια δεν πουλάνε μόνο παγωτά… Ορισμένες φορές μέσα κρύβονται διεστραμμένοι άνθρωποι που προσελκύουν και βλάπτουν αθώα παιδιά.
Τα παραπάνω θα μπορούσαν να αποτελούν μια σόκιν αλληγορία για την σχέση πολιτικού κόσμου-πολιτών. Και κατά έναν περίεργο τρόπο είναι: Ο παγωτατζής-πολιτικός κόσμος-πρωθυπουργός πουλάει-ανταμείβει με παγωτά-επιδόματα-freedom pass-50gb και το παιδάκι-πολίτης-νεαρός πολίτης-έφηβος τρέχει να αγοράσει-να επωφεληθεί από την παροχή. Το σόκιν της αλληγορίας είναι ότι η πολιτική ζωή στην Ελλάδα μετατρέπεται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό σε μια ανισόρροπη έως και σκοτεινή αγοραία σχέση μεταξύ πολιτών και πολιτικών.
Φυσικά, τα ρουσφέτια και οι πελατειακές σχέσεις είναι μια παράδοση που οι Έλληνες τιμούμε για αιώνες. Το ζήτημα είναι όταν και οι νεώτερες γενιές μυούνται στην παράδοση αυτή με μοντέρνους και ευφάνταστους τρόπους: Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί ένα επίδομα που κυνικά ονομάζεται «freedom pass», και εξασφαλίζει σε έναν νεαρό πολίτη 150 ευρώ για κατανάλωση σε «τουριστικές και πολιτιστικές δραστηριότητες της αρεσκείας του»; Μια πρώτη απάντηση θα ήταν «προεκλογικό τερτίπι». Μια δεύτερη απάντηση θα ήταν «στάχτη στα μάτια». Μια τρίτη και σοφότερη θα ήταν «σχέδιο κοινωνικής συνενοχής». Μια κυβέρνηση και μια οικογένεια που έχει συμβάλει τα μέγιστα εδώ και 40 χρόνια στην υπονόμευση του κρατικού μηχανισμού και των ευκαιριών που η χώρα προσφέρει στα παιδιά που η ίδια γεννάει και μεγαλώνει, έρχεται τώρα να χαρίσει ένα δώρο αξίας 150 με αντάλλαγμα απλώς ένα εμβόλιο. Ακόμα κι αν δεχτούμε την απόλυτη αξιοπιστία των εμβολίων, και την συστημική φιλολογία που την συνοδεύει, πώς μπορώ εγώ σαν νεαρός πολίτης να δεχτώ αυτά τα λεφτά; Από μια ομάδα ανθρώπων που συστηματικά υποθηκεύει το μέλλον μου;;
Είναι θλιβερό το γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία των νέων, όχι μόνο αψήφιστα χώνεψε την συστημική φιλολογία περί των εμβολίων, αλλά πολύ περισσότερο δέχτηκε με χαρά αυτό το παγωτό από τον κύριο παγωτατζή. Και δεν αναφέρομαι στους ΔΑΠίτες οι οποίοι με πολύ χαρά θα δέχονταν τα πάντα από τον κύριο παγωτατζή. Αναφέρομαι σε πιο «μάχιμους» και «αντισυστημικούς» νέους όλου του αριστερού φάσματος, που μια «άυλη ψηφιακή χρεωστική κάρτα αξίας 150€», ήταν αρκετή για να εξαγοράσει τα όνειρα και τα μανιφέστο τους… Με άλλα λόγια, δεν είναι μόνο υγειονομικό το θέμα, είναι ταυτόχρονα, και μάλιστα πολύ περισσότερο, πολιτικό.
Αντί επιλόγου: Συνειδητοποιούμε ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, συν-ρυθμιστής της Παιδείας μαζί με την κυρία Κεραμέως, δίνει ως δώρο 50gb σε παιδιά 15-17 ετών; Σε παιδιά που επί ενάμιση χρόνο το μόνο που κάναν ήταν να αποβλακώνονται μπροστά από οθόνες -με πλήθος μελετών να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου στους ιθύνοντες, για τις ολέθριες συνέπειες που αυτό έχει στην ψυχοσωματική ανάπτυξή τους; Ώστε οι ίδιοι οι υπεύθυνοι για την Παιδεία τούτου εδώ του τόπου, αναγνωρίζουν και ενισχύουν ως προτεραιότητα για τα παιδιά τους, το ατελείωτο σερφάρισμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…
