“Ἡ ὅλο καὶ πιὸ ἀνεξέλεγκτη καὶ ἀνάλγητη διεθνὴς οἰκονομικὴ Ὀλιγαρχία καὶ οἱ τοποτηρητές της στὴν Ἑλλάδα, δὲν ἔχουν πιὰ ἀνάγκη τὴν ἰδεολογικὴ κάλυψη ποὺ τοὺς πρόσφεραν οἱ κουτσουρεμένες καὶ ἀκίνδυνες ἐκδοχὲς τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας, ὁ «ἀστοχριστιανισμὸς» ποὺ ἀπὸ τὸ 1953 κατάγγελλε ὁ ἱδρυτὴς τῆς ΧΔ Νίκος Ψαρουδάκης.

Ὅλο καὶ πιὸ συχνὰ ἀποβάλλουν τὸ «χριστιανικὸ» προσωπεῖο καὶ δείχνουν τὸ πραγματικὸ πρόσωπο τοῦ ὑλισμοῦ: Μὲ τὴν εὐθεία ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας καὶ Παράδοσης, ὅπως καὶ μὲ τὴν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ μέσω τῆς ἀπαξίωσης καὶ ἀδιαφορίας γιὰ τὸν ἀναγκεμένο, τὸν «ἐλάχιστο» συνάνθρωπο. Χωρὶς περιστροφές, τὸ «Εὐαγγέλιο τῆς Κρίσεως» τονίζει ὅτι ἀδικία σὲ βάρος αὐτῶν τῶν «ἐλαχίστων» εἶναι ἀδικία σὲ βάρος τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ”.

Τὸ παραπάνω ἀπόσπασμα τῆς διακήρυξης τῆς ΧΔ ἐνόψει τῶν Εὐρωεκλογῶν συνδέεται μὲ τὶς δύο “μεγάλες ἐντολὲς” (Κατὰ Ματθαῖο ΚΒ'(22) 35-46) τοῦ Εὐαγγελίου τῆς περασμένης Κυριακῆς, στὶς ὁποῖες “ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται”:

• Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῆ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῆ ψυχῆ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῆ διανοίᾳ σου.
• Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. Τὴ δεύτερη αὐτὴ ἐντολὴ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς τὴ χαρακτήρισε “ὅμοια” μὲ τὴν πρώτη.

Ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ στὴ σύγχρονη κοινωνία καὶ στὸν κόσμο συνδέεται μὲ τὴν ὅλο καὶ μεγαλύτερη ἀπόκλιση ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐντολές.

Ἡ εὐθεία ἄρνηση τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἦταν ἐπίσημη ἰδεολογία στὶς λεγόμενες “σοσιαλιστικὲς χῶρες”, ἐμφανίζεται ὅλο καὶ πιὸ συχνὰ στὶς χῶρες τοῦ σημερινοῦ ἐκτροχιασμένου καπιταλισμοῦ. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι ὁ ἀποκαλούμενος “γάμος” ὁμοφύλων, τὸν ὁποῖο ἡ δεξιὰ παράταξη ἐπιδιώκει νὰ εἰσάγει στὴν Ἑλλάδα. Μιὰ νομοθετικὴ μεταβολὴ ποὺ δὲν ἔχει σχέση μὲ δικαιώματα, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐπιβολὴ ἑνὸς νέου καθεστωτισμοῦ καὶ τὴν ἀναγωγὴ σὲ κρατικὴ ἰδεολογία ἀντιλήψεων ἀντίθετων μὲ τὴ χριστιανική μας παράδοση.

Ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ μέσω τῆς ἄρνησης τοῦ πλησίον κι ἐκείνη ἐπιτείνεται, ἀφοῦ ὁ κυρίαρχος νεοφιλελευθερισμὸς δημιουργεῖ κοινωνίες ἀτομοκρατούμενες καὶ συμφεροντολογικές, κατεδαφίζει τὸ κοινωνικὸ κράτος καὶ εὐνοεῖ τὸν πλουτισμὸ ὅλο καὶ πιὸ λίγων, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἐξαθλίωση ὅλο καὶ πιὸ πολλῶν. Αὐτὴ ἡ μορφὴ τῆς ἄρνησης τοῦ Θεοῦ, ἕνας πρακτικὸς ὑλισμὸς τοῦ χειρίστου εἴδους, ἐξαρχῆς κρυβόταν πίσω ἀπὸ τὴ μάσκα τῆς ἐπιλεκτικῆς ἀστοχριστιανικῆς “εὐλάβειας”.

Ὁ Νίκος Ψαρουδάκης ἀπὸ τὸ 1953 εἶχε καταγγείλει τὸν διπρόσωπο ὑλισμό. Τὸν ἀστικὸ ὅτι ὑποκριτικὰ ἐπικαλεῖται τὴν ἐλευθερία καὶ τὴ δημοκρατία καὶ τὸν μαρξιστικὸ ὅτι ὑποκριτικὰ ἐπικαλεῖται τὴν ἰσότητα καὶ τὴν κοινωνικὴ δικαιοσύνη. Ἤδη, οἱ μάσκες ἔχουν πέσει πρὸ πολλοῦ καὶ ἀναδείχθηκε τὸ πραγματικὸ πρόσωπο τῶν δύο συστημάτων.

Ὁ καπιταλισμός, ὅσο ἐκτροχιάζεται σὲ νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, παίρνει ὅλο καὶ μεγαλύτερο διαζύγιο ἀπὸ τὴ Δημοκρατία, ἐνῶ ἀποβάλλει ὅλο καὶ πιὸ συχνὰ τὸ ἀστοχριστιανκὸ προσωπεῖο.

Οἱ ἐνπαπομένουσες δικτατορίες τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος μὲ κύριο παράδειγμα τὴν Κίνα, σωρεύουν πλοῦτο ἔχοντας ἐγκαταστήσει καθεστὼς στυγνής ἐκμετάλλευσης τῶν ἐργαζομένων, ὡς ἐκπρόσωποι τῶν ὁποίων νομιμοποιήθηκαν νὰ καταλάβουν τὴν ἐξουσία. Συμβάλλοντας ἔτσι στὴν ἀπαξίωση τῆς ἀξίας τῆς ἐργασίας σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο.