Ο νεοφανής άγ. Παΐσιος ο Αθωνίτης, που ξαναθυμηθήκαμε αυτές τις μέρες γενικότερα ως χώρα λόγω της τηλεοπτικής σειράς, σχολιάζοντας τη διδαχή του Χριστού: καὶ τῷ θέλοντί σοι κριθῆναι καὶ τὸν χιτῶνά σου λαβεῖν, ἄφες αὐτῷ καὶ τὸ ἱμάτιο (Ματθ. 5:40), έλεγε τα ακόλουθα:
«Κανονικά πρέπει να νοιώση κανείς την ενοχή, που δεν κατάλαβε την ανάγκη του άλλου, για να του δώση αυτό το οποίο χρειάζεται, αλλά τον οδήγησε στην κλεψιά. Έπρεπε να το είχε σκεφθή νωρίτερα. Είμαστε σαρκικά αδελφοί όλοι οι άνθρωποι και εμείς οι Χριστιανοί είμαστε και σαρκικοί και πνευματικοί αδελφοί. Είναι καλό να αδικώ τον αδελφό μου; Να έχω εγώ 3-4 διαμερίσματα και εξοχικό και ο άλλος να μην έχη τίποτε; Είναι δίκαιο αυτό; Είναι σωστό; Δεν θάπρεπε να του δώσω;»
Αυτά τα λόγια του Χριστού λοιπόν (και σε αυτόν που θέλει να διεκδικήσει να σου πάρει το πουκάμισο, δώστου και το πανωφόρι σου) απευθύνονται σε όλους τους μεγιστάνες αυτού του κόσμου, που συσσωρεύουν τον πλούτο με άδικα κυρίως μέσα και με καταπίεση και εκμετάλλευση του άλλου, και στη συνέχεια ορίζουν μέσω του νόμου ως κλοπή το να τους αφαιρέσει κανείς κάτι από αυτόν. Στην Εκκλησία και τους Κανόνες, η κλοπή δεν ορίζεται καθόλου έτσι και για του λόγου το αληθές, κανείς μπορεί να ανατρέξει στους Κανόνες που συνέταξε ο άγ. Γρηγόριος Νύσσης.
Γιατί λέγονται όλα τα παραπάνω; Επειδή η αλυσίδα καταστημάτων LIDL, συγκεκριμένα το υποκατάστημα Ιλίου, προέβη σε άκρως ανάλγητη στάση εναντίον 70χρονης γυναίκας, η οποία, επειδή δεν είχε τρόφιμα, αναγκάστηκε σε… “κλοπή” της τάξης των 30-40 ευρώ. Τόσο ο υπεύθυνος όσο και η εταιρεία-θυγατρική του γερμανικού πολυεθνικού ομίλου σούπερ-μάρκετ ήταν ανένδοτη να κινηθεί η ποινική διαδικασία του αυτοφώρου και η μήνυση εναντίον της φτωχής γυναίκας. Η ηλικιωμένη γυναίκα αισθάνθηκε τόσο άσχημα που προέβη στο μεταξύ σε απόπειρα αυτοκτονίας. Η εταιρεία φαίνεται επίσης πως εντέλει εξαναγκάστηκε λόγω της μαζικής κατακραυγής σε “ανακωχή”. Συγχαρητήρια ωστόσο αξίζουν στους αστυνομικούς που κλήθηκαν να τη συλλάβουν, εφόσον σύμφωνα με πληροφορίες δεν κίνησαν την ποινική διαδικασία.
Το πρόβλημα ασφαλώς δεν βρίσκεται απλώς στην ακραία αναισθησία στη μορφή μιας “απαρέγκλιτης” πολιτικής μιας εξαιρετικά κερδοφόρας εταιρείας, έστω και αν αυτό δείχνει πάρα πολλά για το ποιόν και τη φιλοσοφία της. Το πρόβλημα δε βρίσκεται στο “νομικισμό” του τάδε υπεύθυνου που θέλει να καταδικάσει στη βάση του εσωτερικού κανονισμού της εταιρείας που δουλεύει σε εξοντωτικές ποινές ένα ανήμπορο άνθρωπο που δεν μπορεί να αγοράσει είδη πρώτης ανάγκης. Το πρόβλημα βρίσκεται στο σύστημα που καταδικάζει τους ανθρώπους στη φτώχεια και την εξαθλίωση, που δίνει ψιχία σε ορισμένους και χαβιάρι σε άλλους στο όνομα της ιδιοκτησίας των παραγωγικών μέσων και της “ελεύθερης αγοράς”. Δυστυχώς δεν έχουμε ακόμη καταλάβει ότι όσοι εξουθενώνουμε ως άνθρωποι και ως κοινωνία θα είναι αυτοί που θα μας κρίνουν στο τέλος, στο πλάι του Κριτή…
