Η επέτειος της εκδημίας του ιδρυτή της Χριστιανικής Δημοκρατίας και της “Χριστιανικής” Νίκου Ψαρουδάκη στις 23 Οκτωβρίου 2006, συμπίπτει με την περίοδο της κλιμάκωσης της αντιδικτατορικής αρθρογραφίας του στη “Χριστιανική” με αποκορύφωμα τη στήριξη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και το αίτημα για άμεση παραίτηση της δικτατορικής διακυβέρνησης, που του στοίχισε την εξορία στη Γυάρο. Το γεγονός ότι ο Ψαρουδάκης δεν παραπλανήθηκε από τα συνθήματα του τύπου “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών” και το “χριστιανικό” προσωπείο του τυραννικού καθεστώτος οφείλεται στο  ότι εξαρχής υπήρξε πρωτοπόρος του κοινωνικού Χριστιανισμού στην Ελλάδα και μπορούσε να διακρίνει όχι μόνο τη φιλοσοφική εκδοχή του υλισμού που εκφραζόταν από τη μαρξιστική κοσμοθεωρία με την προβολή της αθεΐας, αλλά και την επίσης αντιχριστιανική πρακτική εκδοχή του, που εκφραζόταν από το αστικό σύστημα με την αδιαφορία προς τον πλησίον και την κοινωνική αδικία. Το παρακάτω άρθρο του παλαιού στελέχους της Χ.Δ. Ζώη Μεταξά με αφορμή την επέτειο της εκδημίας του Νίκου Ψαρουδάκη δημοσιεύτηκε στο φύλλο της Πέμπτης 10 Νοεμβρίου της “Χριστιανικής” :    

Την 23η Οκτωβρίου ε.ε., εορτή του Αγίου Ιακώβου του Αδελφόθεου, συμπληρώνονται 16 χρόνια από την εις Κύριον εκδημία του αείμνηστου Νικολάου Στ. Ψαρουδάκη, Ιδρυτή και Προέδρου της Χριστιανικής Δημοκρατίας.
Γράφεται το παρόν σε καιρούς φοβερούς, που γίνονται ασήκωτοι με τα χρόνια που κουβαλάμε. Αλλά ας μη παραδοθούμε. Το αγωνιστικό φρόνημα να μη πεθάνει μέσα μας. Όταν ο Νίκος Ψαρουδάκης ξεκίνησε μόνος του τον αγώνα κατά του διπρόσωπου υλισμού από ηλικία 27 ετών, οι καιροί ήταν πιο άγριοι, που τους έκαναν τέτοιους η φρίκη του Εμφυλίου σπαραγμού.
Όμως η πίστη του Χριστού που ήταν ριζωμένη μέσα του και η αγάπη για την κατακαημένη Πατρίδα, τον έκαναν να αποτολμήσει να τα βάλει με τον διπρόσωπο υλισμό, κεφαλαιοκρατία και άθεο κομμουνισμό. Παράλογο φαίνεται αυτό, αλλά η πίστη όταν είναι δυνατή μπορεί να μετακινήσει βουνά.
Η απόφαση οργανωμένου κοινωνικού και πολιτικού αγώνα με κριτήρια καθαρώς χριστιανικά, είναι ένα γεγονός θαυμαστό και δείχνει τη δύναμη της πίστης και την ένθεη απόφαση της θυσίας.
Εκπλήσσει η απόφαση αυτή, γιατί ο Νίκος Ψαρουδάκης και οι συνεργάτες του αποφάσισαν να κατέλθουν στον κοινωνικό πολιτικό στίβο και με το σταυρό του Χριστού να παλέψουν με τα θηρία του διπρόσωπου υλισμού. Να έρθουν αντιμέτωποι με τα οργανωμένα συμφέροντα και με δυνάμεις ευθέως συνδεδεμένες με το σκοτεινό παρασκήνιο.
Οι θεωρητικές αρχές του Κοινωνικού Χριστιανισμού με την ίδρυση της Οργάνωσης της Χριστιανικής Δημοκρατίας, πήραν σάρκα και οστά. Έγιναν Κίνημα πανελλήνιο με αφιερωμένα στελέχη, που περιόδευσαν όλη την Ελλάδα μέχρι το τελευταίο χωριό! Με Γραφεία, με εκατοντάδες αφοσιωμένους αντιπροσώπους, με επιτροπές και εφημερίδα με πάνω από 30.000 συνδρομητές.
Υπάρχει κίνδυνος αυτή η αγωνιστική και χαρούμενη περίοδος να μείνει μια ξερή ανάμνηση και τίποτα άλλο.
Αυτό θα γίνει αν εισβάλλουν μέσα μας τα ζοφερά μηνύματα που έρχονται από παντού. Αν δεν αφήσουμε χώρο μέσα μας στον παντοδύναμο Χριστό. Αν η τραγική εικόνα αυτή της Χώρας, που κάθε όλο και σήπεται, αφοπλίσει την αγωνιστικότητά μας και συμβιβαστούμε να ζούμε απλώς βιολογικά, σε μια χαμοζωή συμβιβασμού και απραξίας.
Θα τελειώσω το παρόν με δύο κείμενα: Ένα του π. Αυγουστίνου Καντιώτη και το δεύτερο από το παλαίμαχο περιοδικό «ΙΩΑΝΝΗΣ, Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ», αυτά που έγραψε τις μέρες μετά την εκδημία του.

Αληθινοί λόγοι του Αυγουστίνου Καντιώτη

Τα παρακάτω λόγια του μακαριστού αγωνιστή αείμνηστου π. Αυγουστίνου Καντιώτη περιέχονται σε απαντητική επιστολή που έστειλε στον φίλο μου Γεώργιο Σαβάγλου (έχει φύγει από τη ζωή αυτή) από το Αργοστόλι Κεφαλονιάς. Ο Γ. Σαβάγλου μου την έδωσε, την αντέγραψα και παρουσιάζει εδώ ένα μέρος της:
«Αγαπητέ μου Γεώργιε Σαβάγλου, παν καλόν πρέπει να υποστηρίζεται παρά των Χριστιανών κατά παραγγελίαν του Απόστολου Παύλου, τα πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε. Και η κίνηση της Χριστιανικής Δημοκρατίας είναι μια καλή προσπάθεια προς εκχριστιάνισιν της πολιτικής ηγεσίας του τόπου μας. Κτυπά και τον καπιταλισμόν και τον κομμουνισμόν τον άθεο και υψώνει τη σημαία της χριστιανικής πολιτικής. Εάν κρατήσει την σημαίαν αυτήν και προ παντός άνδρες ανιδιοτελείς και ευσεβείς πλαισίωσαν το κίνημα, θα προέλθει μεγάλη ωφέλεια (…) Σεις καλά πράττετε και στηρίζετε την κίνησιν αυτήν. Ο χρόνος όστις τα πάντα δοκιμάζει και διυλίζει ως διϋλίζει ως διϋλιστήριον, θ’ αποδείξει την αντοχήν και την καθαρότητα μιας έκαστης κινήσεως. Ημείς είμεθα υποχρεωμένοι, όπως είπον και στην αρχήν, παν καλόν να υποστηρίζωμεν, η δε καρδιά μας να ανήκει αποκλειστικώς εις τον ΚΥΡΙΟΝ, όστις είναι ο μόνος που ποτέ δεν θα μας απογοητεύσει, αλλά θα μας γεμίζει με ελπίδα, χαράν και αγαλλίασιν, ότι οι λόγοι Του μίαν ημέραν, παρ’ όλας τας ελλείψεις των ανθρώπων που τας υπηρετούν, θα κατισχύσουν και θα θριαμβεύσουν.
Ειρηνεύετε!
Αυγουστίνος Καντιώτης
Αθήναι 13/8/59
Και ο «ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ»
«Το κράτος του Θεού»! Ήταν το όραμά του. Το «ελθέτω η βασιλεία Σου» ήταν η νοσταλγία του. Η ειρήνη και η δικαιοσύνη στον κόσμο! Ήταν ο αγώνας του.
Κάλυψε πέντε και πλέον δεκαετίες ο μαχητής Νικόλαος Ψαρουδάκης, ο ιδεολόγος δικηγόρος, ο πραγματικά αντιστασιακός, ο σεμνός δάσκαλος, ο συνετός ελεγκτής των σκοτεινών δυνάμεων, ο χριστιανός πολιτικός. Από το 1953 πάλαιψε με τους λίγους στην αρχή συνεργάτες του για την εκχριστιάνιση της πολιτικής ζωής του τόπου.
Πολλοί τον θαύμασαν. Λίγοι τον βοήθησαν. Υπήρξε πρωτοπόρος του χριστιανικοκοινωνικού κινήματος.
Λάθη μπορεί κανείς να του καταλογίσει. Σκοπιμότητα όμως όχι!
Αγνός αγωνιστής. Και από τη δημοσιογραφική έπαλξη της «Χριστιανικής Δημοκρατίας», και από το βήμα της Βουλής, αλλά και από το κελί της φυλακής, η φωνή του ήταν πάντοτε αλήθεια «ατόφια».
Αναπαύθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2006, σε ηλικία 89 ετών. Εκεί, που τώρα βρίσκεται η ψυχή του, απολαμβάνει την πολιτεία του Θεού. «Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν». (Εβρ. Ιβ΄, 14)».
Ας είναι αιωνία του η μνήμη.
Ζώης Μεταξάς