“Ἐξῆλθεν, λέει, νά σπείρει κάποιος τό σπόρο του. Ἐξῆλθεν. Κατά τή θεολογία τῶν Πατέρων μας, ὁ Θεός ἐξέρχεται γι’ αὐτό γίνεται ἄνθρωπος. Πού σημαίνει, κι ὅλοι ἐμεῖς ἐξερχόμαστε, δηλαδή, ἄν κλειστοῦμε στόν ἑαυτό μας, ἄν δέν κάνουμε μία ἔξοδο ὅπως κάνει ὁ Θεός, τότε ἡ ζωή μας θά εἶναι μία ἀπέραντη πλήξη. Ἡ ἔξοδος χαρακτηρίζει ὅλη τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ξεκινῆστε ἀπό τά κείμενα τῆς Ἐξόδου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί καταλῆξτε μέχρι τήν ἔξοδο τοῦ Χριστοῦ, πού ἔξω τῆς πύλης ἔπαθε. Νά λοιπόν ἡ ἔξοδος.”  (Ἀπὸ ἀπομαγνητοφωνημένο κήρυγμα καὶ ἑρμηνεία τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς τοῦ μακαριστοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, πού ἔγινε στίς 17.10.2010- ΠΗΓΗ: Ἀέναη Ἐπανάσταση)

Ὅπως ὁ Θεὸς ἀπό ἀγάπη γιά τούς ἀνθρώπους, γενναιόδωρα σπέρνει τό Λόγο Του πρός πᾶσα κατεύθυνση, ἀκόμα καί σέ σημεῖα ὅπου δύσκολα θὰ καρπίσει, ἔτσι κι ὁ κάθε ἄνθρωπος πρέπει, ἀντί νά κλείνεται στόν ἑαυτό του καί νά ἰδιωτεύει, νά συμβάλλει ὅσο μπορεῖ στό κοινό καλό.

Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἑρμηνεύει τήν παραβολή, σέ σχέση μέ τήν τύχη τοῦ κάθε σπόρου, ἀνάλογα ποῦ θά πέσει:

• Δίπλα στό δρόμο, ὅπου ὁ σπόρος καταπατήθηκε καί φαγώθηκε ἀπό τά πουλιά: Στούς ἀνθρώπους πού ἀκοῦνε ἀλλά δέν πιστεύουν, ἐπιδή ὁ Διάβολος τούς ἀποξενώνει γιά νά ἐμποδίσει νά σωθοῦν.
• Στήν πέτρα, ὅπου ὁ σπόρος δέν ριζώνει: Στούς ἀνθρώπους πού εὔκολα ἐνθουσιάζονται, ἀλλά εὔκολα ἀπομακρύνονται σέ καιρούς πειρασμοῦ. Ὁ λόγος δέν ριζώνει, λόγω τῆς σκληροκαρδίας τους. Ὅσο πιό σκληρή καρδιά, τόσο πιό ἀδύναμες καί οἱ ἀντιστάσεις.
• Στά ἀγκάθια, ὅπου ὁ σπόρος πνίγεται: Στούς ἀνθρώπους μέ ἄλλες προτεραιότητες: Φροντίδες, ἡδονές, πλουτισμός.
•  Στήν καλή γῆ, ὅπου βρίσκει ἔδαφος νά καρποφορήσει καί νά ἀποδώσει. Στούς ἀνθρὠπους μέ καρδιά καλή καί ἀγαθή, ὅταν ἀκούσουν τό λόγο, τόν κατέχουν καί καρποφοροῦν μέ ὑπομονή.

Ἀφοῦ ἀναδεικνύει τὸ βαθύτερο νόημα τῆς εἰσαγωγῆς τῆς παραβολῆς, αὐτῆς, ὁ π. Κωνσταντίνος τονίζει:

“Οἱ ἡδονές τοῦ βίου, ὁ πλοῦτος, ἡ ἐπιζήτηση τοῦ πλούτου καί οἱ μέριμνες…Τό χάσιμο στά πράγματα τοῦ κόσμου. Δέν θά ζήσουμε, θά πείτε; Θά ζήσουμε. Ἀλλά νά ξέρουμε πῶς ζεῖ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Ἐν ἁπλότητι καί ἐν ἀγαλλιάσει καρδίας….”

“Ποῦ ἐσπάρη αὐτός ὁ σπόρος; Στίς καρδιές μας. Κάτι τό ὁποῖο σπέρνεται μέσα [μας]. Λένε οι Πατέρες ὅτι (…) ὁ σπόρος εἶναι νά φτάσουμε μέ τό κατ᾽ εἰκόνα στό καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ. Νά γίνουμε θεοί. Νά γίνουμε ἅγιοι. Μέσα ἀπό αὐτό τό σπόρο ἀναφύονται ὅλα τά χαρίσματα τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει πολλά χαρίσματα, ἀλλά χωρίς τήν ἀξιοποίηση αὐτοῦ τοῦ σπόρου τά χαρίσματα αὐτά γίνονται δαιμονιώδη“.

“Ὁ σπόρος λοιπόν, καί ἐξῆλθε. 

Ἄρα χρειάζεται μιά ἔξοδος, ἀπό τήν κλεισμένη στό νοῦ μᾶς μιζέρια καί ἐγωισμό μας καί χρειάζεται νά ἀξιοποιήσουμε τό σπόρο πού ἔχουμε μέσα μας….

καί τότε ἡ παιδαγωγία θά γίνει ἀγλαοφανής, θά γίνει ἁγιαστική. Καί θά καταλήξουμε παιδαγωγούμενοι καί τά παιδιά μας νά ὁδηγοῦνται στήν ἁγιότητα, ὄχι μέσα σέ μιά τραγωδία τοῦ κόσμου. “

Κάποιες ἀπό αὐτές τῆς διαπιστώσεις ἔχουν ἐφαρμογή καί στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο οἱ Χριστιανοί συμπεριφέρονται ὡς πολίτες, ἀφοῦ καί ἐδῶ προϋπόθεση εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον, ἡ ὁποία θά ἐκδηλωθεῖ ἀφοῦ σπαρεῖ στίς καρδιές μας ὁ λόγος τοῦ  Θεοῦ:

• Οἱ σκληρόκαρδοι εὔκολα ἐνθουσιάζονται καί ἄλλο τόσο εὔκολα παρασύρονται ἀπό τούς “πολιτικούς πειρασμούς”, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τίς λογικές τοῦ μίσους καί θέσεις εύθέως ἀντιχριστιανικές καί φασιστικές.
• Ὅσοι βάζουν μπροστά ἄλλες μέριμνες καί προτεραιότητες, στήν κυριολεξία “πνίγουν” τό σπόρο τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας σέ τέτοιο βαθμό, πού δέν ἔχει χῶρο νά ἀναπτυχθεῖ καί νά καρπίσει. Προκύπτει μιά καχεκτική καί ἀκίνδυνη ἠθικολογία, στήν ὑπηρεσία ἄλλων προτεραιοτήτων καί μεριμνῶν. Αὐτό εἶναι τό χαρακτηριστικό τοῦ “ἀστοχριστιανισμοῦ”, ὅπως ὁ Νίκος Ψαρουδάκης ὀνόμασε τή συστημική θεολογία.