Ὁ Σταμάτης Ν. Παπασταματέλος (1964-1996) μέλος τῆς ΕΧΟΝ καί τῆς ΧΔ καί συνεργάτης τῆς “Χριστιανικῆς”, ἔφυγε ξαφνικά ἀπὀ τούτη τή ζωή ἀνήμερα τοῦ Σταυροῦ τό 1996, νεώτατος, σέ τραγικό τροχαῖο ἀτύχημα στήν ἐθνική ὁδό Ἀθηνῶν Θεσσαλονίκης στό ὕψος τοῦ Ἁλμυροῦ, βυθύζοντας στό πένθος τή νιόπαντρη σύζυγό του Λαμπρινή, τούς γονείς του, τούς οἰκείους του καί ὅλους ἐμᾶς τούς ἀδελφούς καί φίλους.  Ὁ Θεὸς ἄς τόν ἀναπαύει καί ἄς μᾶς ἀξιώσει νά ἀνταμώσουμε καί πάλι στήν προσδοκώμενη κοινή Ἀνάσταση.  Στή  μνήμη του ἀναδημοσιεύουμε τό παρακάτω κείμενο. 

Ὅλα τριγύρω ἀλλάζουνε κι ὅλα τὰ ἴδια μένουν*

τοῦ Στάμάτη Ν. Παπασταμετέλου*

«Εἶσαι στήν ΕΟΚ; Τό ἀποφάσισες; Τότε μάθε γιά τήν ΕΟΚ». Καί μάθαμε ὅτι ή Κοινότης -πού τελευταίως προήχθη σέ … Ἕνωση-συνιστᾶ στό έλληνικό Δημόσιο νά βελτιώσει τίς ὑπηρεσίες του στόν πολίτη. Μᾶς πήρανε χαμπάρι, πᾶ νά πεῖ.
‘Ένα λεπτό, ὅμως, κύριοι τῶν Βρυξελλῶν. ‘Αληθινός ὑπηρέτrις εἶvαι ὁ πιστός καί ἀφοσιωμέvος σέ κάποιον ἤ σέ κάτι άπό άyάπη ἀνιδιοτελή. Στά καθ’ ἡμᾶς , στήν περίπτωσή κράτους-πολίτη ὑπάρχει μιά σχέση ἀμοιβαίας καχυποψίας, μία πρόθεση κανιβαλισμού πού εν τέλει καταλήγει σέ λυκοφιλία. Κι αὐτό μας «σώζει» καί διατηρεί τίς ισορροπίες.
Ό πολίτης ἐδῶ δέν ἀγαπᾶ τό φοροαπομυζητικό, γραφειοκρατικό, τυραννικό κράτος πού ἡδονίζεται στήν άνεραστία του. Τό κράτος δέν ἀγαπᾶ τόν πολίτη, γιατί τόν θεωρεῖ ἀτομικιστή, φοροφυγά, ἀπατεώνα, «ίδιώτη» μέ τήν άρχαιοελληνική σημασία τῆς λέξης. Συνυπάρχουν ὅμως καί οί δύο τους, συγκρατούμενοι στήν περιρρέουσα ἀκράτειά τους, χάρη σέ δύο ἑκατέρωθεν τρόπους. Τό ρουσφέτι καί τούς ἔκτακτους φόρους.
Ἔτσι οἱ ἀπό καταβολῆς νεοελληνισμοῦ πελατειακές σχέσεις κράτους-πολίτη ὁδηγοῦν ἀφεύκτως στίς πανταχόθεν ἀναθεματιζόμενες ἀλλά πάντοτε συντελούμενες προσλήψεις μέ κομματικά κριτήρια καί στήν συνακόλουθη φοροαπομύζηση ἰδιωτικῶν.καί δημοσίων ἐσόδων (μέ τή φοροδιαφυγή βεβαίως “καταξιωμένη” ἄμυνα τοῦ πολίτη) γιά νά μπορέσει νά λειτουργήσει ό φαῦλος κύκλος in perpetuum. Ποῦ καιρός καί χρῆμα γιά τή βελτίωση τῶν δημοσίων ἡπηρεσιῶν;
Αὐτή εἶναι ἡ κατάσταση. Ἄν τώρα, οί Κοιναγορίτες τεχνοκράτες προσδοκοῦν βελτιώσεις δημοσίων ὑπτηρεσιῶν, ποιός ἀντιλέγει; Τά ἐνδιαφερόμενα μέρη, ὅμως, ἄλλως πως ποιοῦν. Δέν τρέχει τίποτα ..

*Δημοσίευση στό περιοδικό ΔΙΓΕΝΗΣ πού ἐξέδιδε ὁ Δ. Κόκκινος τῶν ἐκδόσεων ΑΚΡΙΤΑΣ γιά ἕνα χρονικό διάστημα τῶν μέσων τῆς δεκαετίας τοῦ ’90.

Πλῆρες βιογραφικό του ἐδῶ.