• ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – ΠOΛΙΤΕΣ ΜΕ ΑΦOΡΜΗ ΤΑ ΤΕΜΠΗ

Των Γιάννη Ζερβού, Κων/νου Μπλάθρα, Γ. – Ν. Παναγιωτίδη

Η ξέπνοη κραυγή αγωνίας «δεν έχω οξυγόνο» της νεαρής επιβάτιδας που επιβίωσε από τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη στις 28 Φεβρουαρίου 2023, αλλά έχασε τη ζωή της ελάχιστα λεπτά µετά από την έκρηξη -όπως όλα δείχνουν- του φορτίου της εμπορικής αμαξοστοιχίας, έγινε το κεντρικό σύνθημά µαζικών συλλαλητηρίων ταυτόχρονα σε δεκάδες πόλεις ολόκληρης της χώρας και του εξωτερικού µε ελληνικές κοινότητες την προπερασμένη Κυριακή 26 Ιανουαρίου. Θα µπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει αυτό το πρωτόγνωρο για τις µέρες µας ξέσπασµα ως µια εκδήλωση του «ευλογηµένου θυµού που έχει κατασπαρεί µέσα µας εναντίον της κακίας» κατά τον άγιο Κασσιανό το Ρωµαίο, σε πείσµα της αφασίας, της αδιαφορίας και της αναισθησίας που καλλιεργεί συστηµατικά και µεθοδευµένα η ατοµοκρατούµενη κοινωνία.
Εν αρχή ήσαν οι ατάκες του κ. Χατζηδάκη, ο οποίος είχε πει ότι θα πουλούσε τον ΟΣΕ, αν βρισκόταν αγοραστής, ακόµη και για 1 ευρώ! Γνωστότερη βέβαια υπήρξε η ρήση του σχετικά µε την (περαιτέρω) ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, η οποία θα «έριχνε τις τιµές, προς όφελος του καταναλωτή»! Επιστρέφοντας στον ΟΣΕ, εκείνος τελικά πωλήθηκε αρχικά το 2017, στην ιταλική κρατική εταιρεία σιδηροδρόµων. Εντούτοις, ήταν το 2020, όταν, στα πλαίσια των «διαρθρωτικών αλλαγών», µε σκοπό την «αναδιοργάνωση των υπηρεσιών», την «εξοικονόµηση πόρων» και άλλα ηχηρά νεοφιλελεύθερα παρόµοια, καταργήθηκαν υπηρεσίες όπως ήταν το δευτεροβάθµιο κέντρο ελέγχου στην Αθήνα. Από κει και πέρα, και µε δεδοµένη την ακαταλληλότητα του σταθµάρχη, τα ιδιωτικοποιηµένα ελληνικά τρένα πήγαιναν στα τυφλά
Αυτή την πραγµατικότητα, των εγκληµατικών ευθυνών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ανέδειξαν οι τεράστιες, ακοµµάτιστες διαδηλώσεις που πραγµατοποιήθηκαν την προπερασµένη Κυριακή 26/01.
Σε παλιότερα φύλλα της Χριστιανικής, έχουµε µιλήσει για την κατάσταση των σιδηροδρόµων ανά την Ευρώπη. Έκτοτε, η νέα κυβέρνηση των Εργατικών στην Μ. Βρετανία, εν όψει της οικτρής κατάστασης και των τιµών που έφεραν οι ιδιώτες χειριστές τους, αποφάσισε την εθνικοποίηση των σιδηροδρόµων.
Είναι γεγονός επίσης πως χώρες όπως η Ισπανία, της οποίας η δηµόσια εταιρεία Renfe παρέχει τη συντριπτική πλειοψηφία των σιδηροδροµικών υπηρεσιών και κατέχει τις υποδοµές, έχουν πολύ καλές υπηρεσίες, µε ταχύτητες που φτάνουν τα 300 km/h και επιπλέον µε εισιτήρια των οποίων οι τιµές φτάνουν ως και τα 10-20 ευρώ! Σε αντίθεση µε όλα αυτά, η Ελλάδα, επί µιας κυβέρνησης που συνδυάζει το νεοφιλελευθερισµό και την ευνοιοκρατία, προχώρησε στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση, µε αποτελέσµατα οικτρά. Σε αυτό, προστέθηκε η συνειδητή παραπλάνηση του κοινού και η µεθοδευµένη συγκάλυψη των παραµέτρων του εγκλήµατος.

Η επικινδυνότητα των σιδηροδρόµων που οδήγησε στη σύγκρουση ήταν από πριν φανερή. Είχε καταγγελθεί πριν το τραγικό δυστύχηµα. Ακόµα και η ανώνυµη επιστολή προς την εισαγγελία της Ε.Ε. βάσει της οποίας έφτασε το θέµα στη Βουλή για τα εµπλεκόµενα πολιτικά πρόσωπα, είχε αποσταλεί νωρίτερα και επικέντρωνε στα θέµατα ασφαλείας που υπήρχαν. Απευθύνθηκε σε αυτή άνθρωπος που γνώριζε πολλά και φοβόταν να αποκαλύψει την ταυτότητά του. Πήρε αφορµή το γεγονός ότι οι απανωτές παρατάσεις της διετούς σύµβασης για την ηλεκτρονική σήµανση της σιδηροδροµικής γραµµής αφορούσε και στη διασπάθηση ευρωενωσιακών κονδυλίων, αδίκηµα που εµπίπτει στην αρµοδιότητα της συγκεκριµένης Εισαγγελίας.

Η ιστορία µιας συγκάλυψης

Επί της υπόθεσης για τη σύµβαση «717» είχε πραγµατοποιήσει έρευνα και η Εισαγγελία Εφετών Αθήνας, η οποία έθεσε τον φάκελο στο αρχείο το 2021. Η υπόθεση ανακινήθηκε ένα χρόνο µετά, σε συνέχεια ανώνυµης επιστολής προς το γραφείο του «Ευρωπαίου Εισαγγελέα».
Δεν τιµούν τη λειτουργία της Δικαιοσύνης στη χώρα µας:
•Το γεγονός ότι για το ίδιο αντικείµενο, η εθνική εισαγγελική αρχή έθεσε τον φάκελο στο αρχείο, παρόλο που ακόµα και πριν το τραγικό δυστύχηµα των Τεµπών, ήταν εµφανής στον καθένα η έλλειψη ασφάλειας στις σιδηροδροµικές συγκοινωνίες και ουδεµία µέριµνα λήφθηκε σχετικά.
•Το γεγονός ότι πρόσωπα που γνώριζαν µετά λόγου γνώσεως στοιχεία που θεµελιώνουν εγκληµατικές συµπεριφορές, δεν ένοιωσαν αρκετά ασφαλή ώστε να τα καταγγείλουν επώνυµα. Από τη διατύπωση αποσπάσµατος της ανώνυµης επιστολής που είδε το φως της δηµοσιότητας, προκύπτει ότι η αγωνία του συντάκτη/ ή των συντακτών της επικεντρώνεται στον τεράστιο κίνδυνο από την ανασφάλεια των σιδηροδροµικών συγκοινωνιών, λίγους µήνες πριν το τραγικό δυστύχηµα στα Τέµπη.
Εύλογη είναι η υπόνοια, ότι και άλλες εγκληµατικές πράξεις ανθρώπων που λυµαίνονται την εξουσία και τον δηµόσιο πλούτο µένουν για το λόγο αυτό κρυφές. Άλλες που είναι πασίγνωστες, µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο µπήκαν στο αρχείο.

Αυτό που σταδιακά αναδεικνύεται είναι οι συνέπειες της έκρηξης του φορτίου της εµπορικής αµαξοστοιχίας, που πολλαπλασίασε τις καταστρεπτικές συνέπειες και τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Πληθαίνουν οι ενδείξεις για οργανωµένη συγκάλυψη των συνθηκών του δυστυχήµατος, ιδίως µε το µπάζωµα του χώρου πριν γίνουν οι δέουσες έρευνες και την εξαφάνιση στοιχείων σε σχέση µε την εµπορική αµαξοστοιχία και το φορτίο της. Το ζήτηµα γίνεται όλο και πιο σοβαρό, στο βαθµό που προκύπτει ότι περίπου τριάντα επιβάτες είχαν επιζήσει µετά τη σύγκρουση και χάθηκαν µε την έκρηξη. Η οποία επιχειρήθηκε να εµφανιστεί ως αποτέλεσµα ανάφλαξης των «µηχανελαίων», εκδοχή που αποδεικνύεται όλο και πιο αβάσιµη.
Η δικαστική διερεύνηση καθυστερεί, µε βασική αιτία σειρά άστοχων πράξεων και παραλείψεων της κρατικής µηχανής. Με αποτέλεσµα, πολύτιµα αποδεικτικά στοιχεία να έχουν χαθεί, ή να µένουν στο περιθώριο της έρευνας. Σε σχέση µε τα εµπλεκόµενα πολιτικά πρόσωπα, η κυβερνητική πλειοψηφία της Βουλής έσπευσε να βάλει την υπόθεση στο αρχείο.
Το συγκεκριµένο δυστύχηµα, που όλο και πιο πολύ αναδεικνύεται σε εγκληµατική πράξη, στοίχισε τη ζωή σε 57 συνανθρώπους µας, νέους στην πλειοψηφία τους, αφού νέοι προτιµούν το τρένο. Σε µια χώρα που οι νέοι άνθρωποι όλο και µειώνονται, είτε γιατί µεταναστεύουν στο εξωτερικό, είτε λόγω του δηµογραφικού προβλήµατος. Πλήθος παθογένειες, που προκαλούν ασφυξία στην κοινωνία συνέβαλαν στο πρωτόγνωρο ξέσπασµα της τελευταίας Κυριακής του Ιανουαρίου.

Για τη συγκέντρωση της Πλατείας Συντάγµατος, όπου παραβρέθηκε ο Πρόεδρος της ΧΔ Γιάννης Ζερβός, η Αστυνοµία κάνει λόγο για 30.000 άτοµα, αλλά µε βάση τις αεροφωτογραφίες το πλήθος υπολογίζεται σε 140-180.000. Φορείς υπήρχαν µε πανό, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία ήταν πολίτες που αυθόρµητα κατέβηκαν να διαδηλώσουν στο κάλεσµα του συλλόγου συγγενών. Ασφυξία προκαλεί η αίσθηση του «µονοδρόµου». Την πολιτική λιτότητας που µας υποχρεώνει να απαξιώσουµε τις υποδοµές του κοινωνικού κράτους για να «κάνουµε οικονοµία» και να τις εκχωρήσουµε στους κερδοσκόπους, για να ξεχρεώσουµε. Πράγµα που επιβλήθηκε και στο σιδηρόδροµο. Ο φορέας των υποδοµών διαχωρίστηκε από τις µεταφορές, που εκχωρήθηκαν σε ιταλική κρατική εταιρία.Το νέο πλαίσιο, που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση, εφαρµόστηκε και στο ηλεκτρικό ρεύµα και έχει εκτινάξει τις τιµές, ενθαρρύνοντας τις κερδοσκοπικές πιέσεις. Για να είναι «ανταγωνιστικός» ο σιδηρόδροµος, το τρένο πρέπει να εκτελεί τη διαδροµή όσο γίνεται πιο σύντοµα, αναπτύσσοντας µεγαλύτερες ταχύτητες.

Το ίδιο πλαίσιο επιβλήθηκε και στην Ιταλία, µε το ξεπούληµα των δηµόσιων αυτοκινητοδρόµων στους κερδοσκόπους. Και προκάλεσε πολύνεκρο δυστύχηµα µε την κατάρρευση της γέφυρας Μοράντι στη Γένοβα, λόγω πληµµελούς συντήρησης από τον ιδιώτη κερδοσκόπο, που ενώ εισέπραττε τα διόδια, ελαχιστοποίησε τς δαπάνες συντήρησης.
Ταυτόχρονα, αποδιαρθρώνεται το κατά τη νεοφιλελεύθερη λογική «σπάταλο» κράτος. Υπηρεσίες και προσωπικό για την επίβλεψη των δροµολογίων από το κέντρο καταργήθηκαν, την ίδια στγµή που η προγραµµατισµένη ψηφιοποίηση καθυστερούσε. Στο όνοµα της λιτότητας, η κρατική µηχανή γίνεται όλο και πιο υποστελεχωµένη. Τούτο γίνεται φανερό όταν εκδηλώνονται οι τραγικές συνέπειες. Έπρεπε να συντελεστεί ο πνιγµός του επιβάτη στο λιµάνι του Πειραιά µε αυτουργούς µέλη πληρώµατος πλοίου που απέπλεε, για να µάθουµε ότι το Λιµενικό Σώµα είναι υποστελεχωµένο και δεν επαρκούσε ώστε να είναι λιµενικός παρών κατά τον απόπλου.

Ο σιδηρόδροµος υποβαθµίζεται συστηµατικά ως µέσο µεταφοράς στις Ελλάδα. Σε σχέση µε τα χρόνια του Χαρίλαου Τρικούπη στα τέλη του 19ου αιώνα, λιγότερες περιοχές εξυπηρετούνται. Η γραµµή της Πελοποννήσου που συνέδεε όλες τις πρωτεύουσες νοµών εκτός από τη Σπάρτη, κατά τρόπο σκανδαλώδη αποτελεί παρελθόν. Με εξαίρεση τη γραµµή Αθήνας-Πάτρας, η οποία ακόµα πιο σκανδαλωδώς καθυστερεί να ολοκληρωθεί ως «προαστιακός», πράγµα που έπρεπε να είχε γίνει το 2009, όταν ενόψει της νέας γραµµής που δεν έχει ακόµα τελειώσει, καταργήθηκε η παλιά. Η γραµµή Αθήνα-Λαύριο καταργήθηκε, για να ξαναγίνει σε νέα βάση πολύ αργότερα µέχρι το αεροδρόµιο των Σπάτων ως «Προαστιακός». Καταργήθηκε και η γραµµή Αντίρριο-Αγρίνιο, ενώ στη γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου δεν προνοήθηκε να συµπεριληφθεί και σιδηροδροµική σύνδεση, όπως θα όφειλε.
Παράλληλα, διατηρούνται οι ρουσφετολογικοί µηχανισµοί, µε παράδειγµα την περίπτωση του προνοµιακού διορισµού του άσχετου µε το αντικείµενο σταθµάρχη Λάρισας. Καµµία επίβλεψη δεν υπάρχει στην ασύδοτη διαχείριση σε βάρος των συµφερόντων του δηµοσίου, όπως δείχνει η περίπτωση των συνεχών παρατάσεων της σύµβασης ψηφιακής σήµανσης της σιδηροδροµικής γραµµής, αντί µια και καλή να κηρυχθεί έκπτωτη η ανάδοχη εταιρία και να αναλάβει άλλη που θα περαίωνε το έργο στα δύο προβλεπόµενα χρόνια. Η ανώνυµη επιστολή που οδήγησε στις ποινικές διώξεις κάνει λόγο γιά εµπλεκοµένους που ξαφνικά, µε µόνο έσοδο τον µισθό τους έκαναν περιουσίες στο κρίσιµο διάστηµα.
Όλες αυτές οι διαστάσεις τέθηκαν από τους οµιλητές στην Πλατεία Συντάγµατος και πρέπει να απασχολήσουν το λαό και πέρα από το εγκληµατικό δυστύχηµα, που έδωσε την αφορµή να αναδειχθούν.

Η απρόσµενη αυτή λαϊκή έκρηξη, αλλάζει τα δεδοµένα στην πολιτική ζωή της χώρας. Είµαστε µπροστά στο φαινόµενο, η κοινωνική αντιπολίτευση να υπερβαίνει κατά πολύ την αντιπολίτευση στα πλαίσια του πολιτικού συστήµατος, η οποία είναι πολύ «λίγη» και σε µεγάλο βαθµό συνυπαίτια µε την κυβερνητική παράταξη. Ήδη, µε στόχο την εκτόνωση της λαϊκής οργής, το σύστηµα έχει περάσει σε νέα «γραµµή αµύνης», επιλέγοντας κάποιους να βρει να θυσιάσει, προκειµένου να ξεφύγουν οι βασικοί υπαίτιοι.
Το ζητούµενο είναι, να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση, και να αποδοθούν ευθύνες όπου υπάρχουν και σε οποιονδήποτε, όσο υψηλά ιστάµενος και αν είναι. Η ιταλική εταιρία, η οποία ελέγχεται τόσο για την εκτέλεση µεταφορών παραγνωρίζοντας εκκρεµή θέµατα ασφαλείας, όσο και για την παντελή έλλειψη ελέγχου της επικινδυνότητας του φορτίου της εµπορικής αµαξοστοιχ ίας, να κηρυχθεί έκπτωτη και οι σιδηρόδροµοι να περάσουν ξανά στον έλεγχο του Δηµοσίου. Όπως άλλωστε έκαναν οι ίδιοι οι Ιταλοί στην πατρίδα τους στην περίπτωση των αυτοκινητοδρόµων µετά το δυστύχηµα της γέφυρας Μοράντι.
Να ασχοληθούµε και µε τις παθογένειες που έχουν να κάνουν µε τη σταδιακή απαξίωση και αποµείωση του κοινωνικού κράτους και των κοινωφελών υπηρεσιών. Να αποβληθεί το κερδοσκοπικό κεφάλαιο από αυτές. Ιδίως από το ηλεκτρικό ρεύµα, την ύδρευση, τις τηλεπικοινωνίες και τις συγκοινωνίες. Τα θεµελιώδη αγαθά που πρεπει µια κοινωνία να παρέχει δεν µπορούν να είναι αντικείµενο εµπορίου. Είναι άραγε συµπτωµατικό που ακόµα και σε µια συγκέντρωση ειρηνική όπως αυτή του Συντάγµατος βρέθηκε τρόπος να προκληθούν επεισόδια;

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο ο σιδηρόδρομος και τα Τέμπη. Είναι φανερό από την έκταση που έλαβαν οι κινητοποιήσεις και το πλήθος του κόσμου που συγκεντρώθηκε, όχι μόνο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά ακόμα και σε κινητοποιήσεις Ελλήνων στο εξωτερικό (δες φωτό), ότι το θέμα δεν είναι μόνο τα τραίνα. Ο τίτλος της κινητοποίησης άλλωστε «Δεν έχω οξυγόνο» αφήνει πολλά να εννοηθούν. Αυτό που γίνεται φανερό, που κατέδειξε η υποκριτική στροφή του πρωθυπουργού από το δεν υπάρχει ζήτημα στο ότι υπάρχουν ζητήματα στα Τέμπη, στροφή που ακολούθησε και σύσσωμος ο Τύπος ως «φωνή του αφεντικού», είναι η μετωπική σύγκρουση της κοινωνίας με την κυβέρνηση και όχι μόνο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι φανερό και από τις πρόσφατες εκλογές, είναι μια κυβέρνηση φανερής μειοψηφίας, που κυβερνά όχι με την ψήφο του ελληνικού λαού αλλά λόγω της φανερής έλλειψης πολιτικής εκπροσώπησής του. Η αντιπολίτευση, αν μπορεί κανείς να ονομάσει έτσι το σκορποχώρι του ΣΥΡΙΖΑ ή το παραπληρωματικό της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, είναι ανύπαρκτη. Και σε κάθε περίπτωση αδυνατεί να εκφράσει τη λαϊκή πολιτική ασφυξία. Η δεξιά της ΝΔ αντιπολίτευση, κραδαίνοντας εν πολλοίς σημαίες ευκαιρίας και ξαναζεσταίνοντας πολυκαιρισμένα φαγιά από το παρελθόν, το ενίοτε σκοτεινό, επίσης δεν μπορεί να στεγάσει αυτό το λαϊκό αίσθημα. Ο δε Τύπος πάει καιρός, από Μνημονίων και Πανδημίας, που έχει γίνει σκυλάκι σαλονιού, δίπλα στο τζάκι του Μαξίμου.
Η ασφυξία, λοιπόν, την πολιτικής έκφρασης είναι ολοφάνερη. Και η μετωπική σύγκρουση της κοινωνίας με την πολιτική ελίτ έχει πλέον ακουστεί παντού. Η ηγεσία της χώρας υπολείπεται του λαού της. Και ο λαός δεν παραλείπει να εκφράζει τη στοργή του, όχι μόνο την οργή του, σε πρόσωπα που τον ενέπνευσαν και τον εμπνέουν, που είναι πραγματικοί ηγέτες και όχι κάλπικος παράς, όπως ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος. Το σιωπηλό πλήθος που πλημμύρισε τη Μητρόπολη για να τον αποχαιρετήσει, φανερώνει αυτή τη στοργή και την ανάγκη. Θυμίζει, τηρουμένων πολλών αναλογιών οπωσδήποτε, το σιωπηλό πλήθος που συνόδεψε το ξόδι του Γρηγόρη Λαμπράκη στις δύσκολες μέρες του εξήντα, όταν και οι τότε πολιτικές ηγεσίες είχαν ξεμείνει στα αζήτητα του λαού. Ευχόμαστε ο Θεός να δώσει να μην έχουν και οι μέρες μας τούτες την τραγική κατάληξη εκείνων των ημερών. Το ζητούμενο πάντως κραυγάζει με τη φωνή εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών: Χρείαν έχομεν πολιτικής και αληθινών πολιτικών ηγετών! Κι ακόμα πιο φωναχτά: Χρειαζόμαστε κυβέρνηση που θα καθοδηγεί και δεν θα μπουρδουκλώνει στοιχεία, έρευνα, δικαιοσύνη, νιάτα, δημιουργικότητα και φρόνημα του ελληνικού λαού.

Χριστιανική 6 Φεβρουαρίου 2025