Από την Πέμπτη 26 Αυγούστου, ξεκίνησε να προβάλλεται η νέα ταινία της Yelena Popovic, με αντικείμενο τμήμα της ζωής του αγίου Νεκταρίου Κεφαλά (1846-1920), με πρωταγωνιστή τον ταλαντούχο ηθοποιό της νεότερης γενιάς Άρη Σερβετάλη.
Το σενάριο εστιάζεται όχι στα παιδικά χρόνια του αγίου, ο οποίος τότε ήταν πάμφτωχος, έκανε χαμαλοδουλειές και μέσα από μια σειρά εκπληκτικών συγκυριών μπόρεσε να ταξιδέψει και να σπουδάσει, αλλά στα τελευταία χρόνια της ζωής του, τα οποία σημαδεύτηκαν από διώξεις από το εκκλησιαστικό κατεστημένο, συκοφαντίες που διέλυσαν την κατά κόσμο υπόληψή του και πικρίες. Ο άγιος Νεκτάριος δεν υπήρξε ένας “βολεμένος” παπάς, όπως θα νόμιζαν πολλοί, που ανέπτυσσε αφ’ υψηλού “υψιπετείς”, σπιριτουαλιστικές διδασκαλίες και συντηρητικές απόψεις, αλλά αντιθέτως ήταν ένας Χριστιανός αυθεντικός που έζησε στον ύψιστο βαθμό την ανθρώπινη κακία και μάλιστα των “απερίτμητων τη καρδία και τοις ωσί” σκληρόκαρδων θρησκευόμενων ανθρώπων, όπως ο ίδιος ο Χριστός.
Από τη ζωή του μπορεί κανείς να θυμηθεί ότι όντας διευθυντής στη Ριζάρειο σχολή, είχε γίνει περίγελως των αρχαιοελληνιστών καθηγητάδων, διότι ντυνόταν με πεπαλαιωμένα ράσα αντί για επίσημες στολές: μια φορά μάλιστα είχε φορέσει ένα κουρέλι έχοντας δώσει σε ένα φτωχό το ένδυμά του. Άλλοτε είχε πάρει τη θέση ενός οικονόμου-επιστάτη, ο οποίος την είχε “κοπανήσει” για πολλές μέρες από τη δουλειά, καθαρίζοντας -εκτός της άλλης δουλειάς που είχε να κάνει- το κτίριο και τις τουαλέτες. Όταν οι φοιτητές του στη Ριζάρειο “ατακτούσαν”, δεν τους τιμωρούσε ποτέ. Αντιθέτως, τιμωρούσε τον εαυτό του, βάζοντάς του κανόνα ασιτίας. Έτσι, στους καλοπροαίρετους ανθρώπους κατόρθωσε να γίνει αγαπητός και σεβαστός.
Ωστόσο, είναι γεγονός ότι πολλοί κριτικοί αντιμετώπισαν με χλεύη την ταινία, κριτικάροντάς την όχι καλλιτεχνικά αλλά θεματολογικά. Είναι δυνατόν μια ταινία αναφερόμενη σε παπάδες και που θα παρακολουθήσουν ενορίτες και “πιστοί” να είναι καλή; Όλα αυτά μας θυμίζουν το εξής φαινόμενο. Κάποτε ο κορυφαίος Ζακ Ελλύλ, καθηγητής πολιτικής επιστήμης και βαθύτατος στοχαστής, πολύ πιστός Χριστιανός και παράλληλα πιστεύων στην αναρχία όχι ως εφικτό σκοπό αλλά ως ιδεώδες, ζήτησε να ενταχτεί στην ομάδα του Γκυ Ντεμπόρ (Καταστασιακούς), διότι έβρισκε την κριτική του αναφορικά με την “κοινωνία του θεάματος” εξαιρετική και ολόσωστη, ο τελευταίος δεν τον δέχτηκε, διότι δε δεχόταν Χριστιανούς. Ο Ελλύλ προφανώς δε δέχτηκε να απαρνηθεί την πίστη του προκειμένου να ενταχθεί και ονόμασε τη στάση του Ντεμπόρ ως το “δογματισμό του αντιδογματισμού”. Είναι κρίμα ένα παρόμοιο λάθος να γίνεται και σήμερα. Κάθε έργο τέχνης κρίνεται ως τέτοιο και όχι από μεροληψία να απορρίπτεται εκ των προτέρων με διάφορες προφάσεις. Υπήρξαν πάντως και εξαιρέσεις κριτικών, όπως αυτή του κ. Τριανταφυλλίδη.
