Ο κινηματογράφος “Ιντεάλ” επί της οδού Πανεπιστημίου 46 στην Αθήνα, έκλεισε, μετά από 102 χρόνια λειτουργίας. Οικονομικά προβλήματα δεν είχαν οι επιχειρηματίες που τον εκμεταλλεύονταν. Το κεντρικό σημείο όπου βρισκόταν σε συνδυασμό με την μακροχρόνια λειτουργία του, την ευρυχωρία και την υψηλή ποιότητα υπηρεσιών τον καθιστούσαν σημείο αναφοράς και στοιχείο του πολιτισμού της πρωτεύουσας.
Τελευταία προβολή έγινε στις 29 Δεκεμβρίου, με πλήθος κόσμου να εκδηλώνει τη συμπαράστασή του με τη μαζική παρουσία του. Πράγμα που συνέβη και τις προηγούμενες μέρες, όταν οι ουρές έφταναν πολλά μέτρα έξω.
Το κτήριο ανήκει στον ΕΦΚΑ, δηλαδή στο ευρύτερο Δημόσιο. Για το λόγο αυτό και μόνο, μπορούσε και επιβαλλόταν, η λειτουργία του να συνεχιστεί. Να προστατευτεί, όπως προστατεύτηκαν άλλοι κινηματογράφοι, με παράδειγμα την “Μπομπονιέρα”, τον παλιότερο θερινό κινηματογράφο που λειτουργεί από το 1919 στην Κηφισιά και κινδύνεψε να μετατραπεί σε εμπορικό κέντρο από τον ιδιοκτήτη του οικοπέδου. Σώθηκε, με προσωπική παρέμβαση και ενδιαφέρον της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη, Υπουργού Πολιτισμού της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου.
Όμως, στα χρόνια μας, ακόμα και το γεγονός ότι το κτήριο που στέγαζε τον κινηματογράφο είναι διατηρητέο και ανήκει στο ευρύτερο Δημόσιο, δεν στάθηκε αρκετό να τον προστατέψει, αφού κάτι τέτοιο δεν έπραξε το Υπουργείο Πολιτισμού.
Η κερδοσκοπική αδηφαγία που τα πάντα ισοπεδώνει, ώθησε τον ΕΦΚΑ να εκμισθώσει το κτήριο, το Μέγαρο Σλήμαν-Μελά, νεοκλασικό και διατηρητέο, σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Έρνστ Τσίλερ, για τη δημιουργία πολυτελούς ξενοδοχειακής μονάδας.
Σε ανακοίνωσή της η εταιρία που εκμισθώνει το κτήριο αναφέρει ότι «θα επεκταθεί η χρήση του κινηματογράφου, με αυτές του θεάτρου και του συνεδριακού κέντρου», με άδηλο το αποτέλεσμα που θα προκύψει.
Θα ταίριαζε στον χαρακτήρα του κτηρίου ως διατηρητέου, σε συνάρτηση με την κεντρική του θέση, η στέγαση υπηρεσιών του ΕΦΚΑ, η οποία θα επέτρεπε τη διατήρηση του κινηματογράφου σε συνδυασμό με την εξυπηρέτηση των ασφαλισμένων. Ακόμα και στην κατάσταση πριν τον διαγωνισμό, απέδιδε εισόδημα από άλλους ενοικιαστές.
Αντί γι’ αυτή την αυτονόητη λύση, το ευρύτερο Δημόσιο συνέπραξε σε ένα ακόμη έγκλημα σε βάρος της πολιτιστικής ιστορίας της Αθήνας.
