Ίσως δεν προσέχθηκε τόσο η εικόνα με την οποία αρχίζαμε το κύριο άρθρο στο προηγούμενο προεκλογικό φύλλο μας. Η εικόνα της αδυσώπητης σύγκρουσης με ένα φορτηγό, το βαρύ φορτηγό ενός ασφαλίτικου νεοφιλελευθερισμού, κάθε άλλο παρά κολάκευε τον πρελαύνοντα Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Ν.Δ. του. Ως εκ τούτου, θα ήταν τουλάχιστον ανεπαρκής ο αναγνώστης, που από αυτό το άρθρο θα έπαιρνε το μήνυμα: «Ψήφισε Κυριάκο», όπως μας είπε φίλη και ευγενής αναγνώστρια από τη Μεσσήνη. Σημειώνω, ωστόσο, ως δίκαιη την ένστασή της ότι το άρθρο «βάζει σε ένα τσουβάλι» ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. με τις γενικεύσεις του. Οπωσδήποτε υπάρχουν και θετικά στα πεπραγμένα της διακυβελρνησης Αλέξη Τσίπρα, θα ήταν αφύσικο να μην υπήρχαν.
Η νοσηλεία, φερ’ ειπείν, οποιουδήποτε στα δημόσια νοσοκομεία, χωρίς να εξετάζεται η εκπλήρωση των ασφαλιστικών του υποχρεώσεων ή το αν έχει καν ασφάλιση, πιστώνεται ως θετικό στην απερχόμενη κυβέρνηση και δε μπορούμε παρά να το υποστηρίξουμε, ασχέτως πως στο τέλος όλοι μοιράζονται ελλειπείς νοσηλευτικές υπηρεσίες – λόγω των Μνημονιακών περικοπών. Σε ένα σύντομο κείμενο όμως, όπου το ζητούμενο είναι η καταγραφή των κύριων πολιτικών τάσεων, είναι αναπόφευκτη η -αδικούσα, το παραδέχομαι– γενίκευση. Άλλωστε, το παραπάνω, όπως και κάποια άλλα θετικά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκούν για να ισοφαριστεί η μεγάλη ζημιά που έγινε σε μείζονα ζητήματα, που καθορίζουν όλα τα υπόλοιπα, όπως είναι η υπογραφή νέου Μνημονίου και η φαλκίδευση της θέλησης του ελληνικού λαού, όπως εκφράστηκε στο Δημοψήφισμα του «Όχι». Κι επειδή τα μεγάλα λάθη έχουν την τάση να επαναλαμβάνονται, η διακυβελρνηση Τσίπρα επανέλαβε τον εαυτό της στην περίπτωση της «Συμφωνίας των Πρεσπών», αρνούμενη να δεχτεί ότι μία ικανή πλειοψηφία του λαού ήταν αντίθετη στη «Συμφωνία».
Και επειδή, το «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», αλλ’ ούτε και λαού ομοίως, ο ελληνικός λαός που του τη χάρισε την πρώτη του απιστία στο θέλημά του, σχετικά με το Μνημόνιο, δεν είχε καμία διάθεση να του χαριστεί δεύτερη φορά, στο θέμα της Μακεδονίας. Από το περσινό καλοκαίρι, φίλοι αναγνώστες, καταρρέει ο ΣΥΡΙΖΑ και θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι ακόμα και ο κ. Τσίπρας σοκαρίστηκε από το αμετακίνητο πείσμα του λαού, που δεν επέτρεπε πλέον σχεδόν καμία δημόσια εμφάνιση στελεχών της κυβέρνησής του, χωρίς να εκφράζει ζωηρά την αντίθεσή του. Και αν θέλετε τη γνώμη μου, από τότε άρχισε να παραδίδεται στην ιδέα ότι θα χάσει τις εκλογές. Στην πρόσφατη αναμέτρηση κατάφερε να κρατήσει ωστόσο δυνάμεις –ίσως αυτός να ήταν ο αναμολόγητος στόχος του, και όχι η παρ’ ελπίδα νίκη του, που θα τον εξέθετε για ακόμα τέσσερα χρόνια–, οι οποίες δυνάμεις του πιστώνονται προσωπικά, για να επανέλθει. Γιατί ο κ. Τσίπρας θα επανέλθει, κάντε λίγη υπομονή.
Το λέω αυτό για κάποιους από τους αναγνώστες μας που φέρουν βαρέως την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο φίλος αναγνώστης μας Γ. Δ., ο οποίος ζητάει να διαγραφεί από συνδρομητής μας, εξαιτίας του προηγούμενου άρθρου μας «Μεταξύ δύο κακών», επειδή «εξισώνει την προσπάθεια της αριστεράς με την επερχόμενη δεξιά που επελέυνει σαν οδοστρωτήρας στην ελληνική κοινωνία», όπως μας γράφει. Τουλάχιστον έμεινε κάτι από την εικόνα της αρχής του κειμένου μας… Μόνο που ποτέ δεν θεωρήσαμε αυτή τη σύγκρουση με τον οδοστρωτήρα ευτυχή. Όπως, θα μας επιτρέψετε φίλε Γ. Δ., δεν συμμεριζόμαστε και την άποψή σας για «την προσπάθεια της αριστεράς». Μα, σοβαρολογούμε; Λογίζεται ως αριστερά η υπογραφή ενός ακόμη νεοφιλελεύθερου και κλεπτοτραπεζικού Μνημονίου; Ή μήπως είναι αριστερά να βρίζεις συνολικά τον λαό που αντιδρά στις πράξεις σου ως φασίστα. Εάν έχεις δίκιο, αριστερό είναι να έχεις το θάρρος να το αποδείξεις, όχι να απαξιώνεις. Η μήπως είναι αριστερά η «φιλανθρωπία» των γλίσχρων επιδομάτων; Εργασία και αξιοπρέπεια δεν είναι το αριστερό ζητούμενο; Ή μήπως είναι δείγμα αριστερού ήθους η ξετσίπωτη είσπραξη επιδότησης ενοικίου (!) από παχυλά μειβόμενο στέλεχος της κυβέρνησης, ή το να «βρίζεις θεούς και δαίμονες» σαν αλάνι της αγοράς όντας υπουργός ή πάλι είναι αριστερό ήθος ο διορισμός θυγατέρων, υιών και λοιπών συγγενών σε θέσεις παχυλά αμοιβόμενης αργομισθίας; Ας σοβαρευτούμε. Τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον ρίξαμε εμείς. Οι πράξεις του τον έριξαν.
Αφήστε που η «Χριστιανική» δεν ήταν ποτέ ΣΥΡΙΖΑ. Δε ξέρω πώς ενδεχομένως μπορεί να δημιουργήθηκε μια τέτοια παρεξήγηση. Ένα απλό ξεφύλισμα του αρχείου μας το δείχνει. Ούτε Ν.Δ., φυσικά υπήρξαμε ποτέ. Αντιθέτως, πολλοί καλοί φίλοι μας αυτά τα χρόνια, μας οίκτηραν για τάχα «φιλοΣΥΡΙΖΑ» αρθρογραφία Ή μας «μάλωναν» για την κριτική μας στην κυβέρνηση Καραμανλή κ.τ.ό. Άλλοι πάλι, το 2010, μας θεώρησαν ακραίους και ότι «γενικεύουμε», γιατί ταχθήκαμε κατά του Μνημονίου, θεωρώντας πάλι πιθανόν ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν «αριστερά». Ας το ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν. Η «Χριστιανική» είναι μια εφημερίδα που δεν υπέστειλε τον αγώνα της, ούτε μείωσε την αγωνία της για τον έρμο και δυστυχή μας τόπο. Το να λες την αλήθεια όμως δεν είναι ποτέ πράγμα δημοφιλές, γι’ αυτό και αγωνζόμαστε να επιζήσουμε στη φτώχεια μας, τη στιγμή που ακόμα και πανίσχυρα συγκροτήματα του τύπου έχουν χαθεί. Το ίδιο αντιδημοφιλές είναι και το να πιστεύεις στον διάλογο, σε μια πολιτική σκηνή που αρέσκεται στους διαχσμούς: «ή εμείς ή αυτοί» και που έχει αυτιά μόνο για τη «δική» μας επιχειρηματολογία. Σε αυτό το πνεύμα μάλλον είναι και η επιστολή άλλου φίλου από τα Ψαχνά Ευβοίας, ο οποίος μας επέστρεψε ένα άρθρο από προηγούμενο φύλλο μας, του Μελέτη Μελετόπουλου, με τον χαρακτηρισμό «ντροπή».
Ποια είναι η ντροπή, καλέ μας φίλε; Που δημοσιεύουμε την άποψη ενός εγνωσμένα τίμιου πολίτη και δασκάλου, με την οποία μάλλον τυχαίνει να διαφωνείς; Άλλωστε, η σημείωση της εφημερίδας μας το ξεκαθαρίζει: «Η εφημρίδα και το Κίνημά μας δεν αποδέχονται απαραίτητα όλα όσα γράφονται εδώ», αλλά «καθώς εκτιμούμε ότι βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της Μεταπολιτευτικής μας Ιστορίας, κάθε υπεύθυνη άποψη κόσμια διατυπωμένη είναι χρήσιμη για να μη γίνει το περιβόητο “τέλος της Μεταπολίτευσης” και τέλος της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας.»
Για όλα αυτά εμείς συνεχίζουμε τον αγώνα μας και παρακαλούμε όλους εσάς τους αναγνώστες να είστε μαζί μας.
ΥΓ.: Τα ονόματα των φίλων μας αναγνωστών δεν δημοσιεύονται εδώ, γιατί δεν γνωρίζουμε εάν το επιθυμούν.
Κωνσταντίνος Μπλάθρας
