H αντιδικτατορική πάλη της “Χριστιανικής” και του ιδρυτή της Χ.Δ. Νϊκου Ψαρουδάκη ενέπνευσε πολλούς νέους να πλησιάσουν το Κίνημα και τη νεολαία του, “Ελληνική Χριστιανοσοσιαλιστική Οργάνωση Νέων”, αμέσως μετά την πτώση της ΔικτατορίαςΤα χρόνια εκείνα, η “Χριστιανική” ήταν το μόνο χριστιανικό έντυπο που μπορούσε να κυκλοφορήσει στο Πανεπιστήμιο, λόγω της φιλοχουντικής στάσης των χριστιανικών Αδελφοτήτων. Παράλληλα, η ίδια η ύπαρξη και οι αγώνες της Χ.Δ. κατέρριπταν έμπρακτα τη μαρξιστική προπαγάνδα ότι δήθεν ο Χριστιανισμός είναι εξ ορισμού “δεκανίκι” της άρχουσας τάξης.

Έτσι, στο διάστημα 1974-1980 δημιουργήθηκαν και αναπτύχθηκαν πυρήνες σε πολλές πανεπιστημιακές σχολές, σε συνδυασμό με τη λειτουργία κάποιας ενορίας ή πανεπιστημιακού παρεκκλησίου. Πολιτική έκφραση της τάσης αυτής ήταν η “Χριστιανοσοσιαλιστική Σπουδαστική Κίνηση” (ΧΣΚ) η οποία άρχισε να εμφανίζεται στις φοιτητικές έκλογές και να εκπροσωπείται στα Δ.Σ. Φοιτητικών συλλόγων ορισμένων Σχολών, όπως η Ιατρική Αθήνας, η Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης, και ιδίως στις φοιτητικές εστίες Αθήνας και Θεσσαλονίκης Η ΧΣΚ λειτουργούσε αυτοτελώς σε κάθε Σχολή. Όμως τα χρόνια εκείνα, ο συμπνευματισμός ήταν τέτοιος, ώστε να υπάρχει κοινή πλεύση ύστερα από γόνιμο προβληματισμό, χωρίς να απαιτούνται ψυχοφθόρες προστριβές. Με το σεβασμό και το κύρος που απολάμβανε σε όλο το πολιτικό φάσμα του τότε φοιτητικού κινήματος, η ΧΣΚ μπορούσε και διοργάνωνε με επιτυχία εκδηλώσεις στα Πανεπιστήμια με διακεκριμένους θεολόγους και πνευματικούς πατέρες, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιαστεί η επιρροή της και σε άλλες Σχολές. Η ΧΣΚ μετείχε και στο (επιτυχές) κίνημα των καταλήψεων, για την απόσυρση του νόμου-πλαισίου, που προωθούσε το 1979 η κυβέρνηση Καραμανλή, ενώ το 1980 εκπροσωπήθηκε στο Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ, σε συνεργασία με την “Β Πανελλαδική”. Ήδη η Κίνηση εκπροσωπείτο στο Κεντρικό Συμβούλιο της ΦΕΑΠΘ, λόγω της αυξημένης επιρροής της στη Θεσσαλονίκη. Έτσι η ΕΧΟΝ ενισχύθηκε με όσους επιθυμούσαν μια πιο κεντρική πολιτική παρέμβαση και βρέθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 με τοπικές οργανώσεις σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και με ζωντανό νεανικό δυναμικό Τα χρόνια εκείνα, συμπληρωματική ώθηση έδωσε και η “επανανακάλυψη” της πατερικής θεολογίας, η οποία έδωσε νέα μέσα έκφρασης σε σχέση με την έως τότε κυρίαρχη σχολαστική θεολογία και βοήθησε στην υπέρβαση των ευσεβιστικών στερεοτύπων. Ένα ολόκληρο Κίνημα είχε δημιουργηθεί στην κατεύθυνση αυτήν, έκφραση του οποίου ήταν και η έκδοση του περιοδικού “Σύναξη’ από τον Παναγιώτη Νέλλα. Η κυκλοφορία του περιοδικού αυτού στα πρώτα στάδια ενισχύθηκε με κατεύθυνση εκ μέρους της ΕΧΟΝ αλλά και συνολικά από το κίνημα της Χ.Δ., μέσω του βιβλιοπωλείου “Μήνυμα”, που είχε αναλάβει την κεντρική διάθεσή του. Το γεγονός αυτό βοήθησε στην αναβάθμιση του “Μηνύματος” και στην ανάδειξη του σε πόλο έλξης νέων ανθρώπων, συντελούσης και της δουλειάς των μελών της ΕΧΟΝ που τότε στελέχωναν το βιβλιοπωλείο. Άλλη μια έκφραση της παραπάνω δυναμικής ήταν και ο “Χριστιανομαρξιστικός Διάλογος”, ο οποίος ξεκίνησε το 1983 με εκδήλωση της ΧΣΚ στη Νομική σχολή και ομιλητές τον τότε αρχιμανδρίτη και σημερινό μητροπολίτη Μαυροβουνίου Αμφιλόχιο Ράντοβιτς, τον Κωστή Μοσκώφ, τον Κώστα Ζουράρη και τον Παναγιώτη Νέλλα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο προβληματισμός συνεχίστηκε για πολλές εβδομάδες από την “Ελευθεροτυπία Ας μας συγχωρέσει ο απαιτητικός αναγνώστης, διότι δεν χωράνε όλα στο πλαίσιο αυτού του σημειώματος. Αξίζει να γίνει μνεία των εκδηλώσεων της ΕΧΟΝ στο άλσος Κηφισιάς με θέμα: “Αθήνα Πολιτιστική Αποικία της Ευρώπης” το 1985, στο άλσος Παγκρατίου το 1987 και στο άλσος Βύρωνα το 1988, εκδηλώσεις που προβλήθηκαν από την ελληνική τηλεόραση στα πλαίσια των φεστιβαλικών εκδηλώσεων των πολιτικών νεολαιών. Επίσης, αξιομνημόνευτες είναι και οι διεθνείς σχέσεις της ΕΧΟΝ, μέσα από την “Παγκόσμια Φοιτητική Χριστιανική Ομοσπονδία”, το “Σύνδεσμο” και τη “Διαβαλκανική Ομοσπονδία Ορθοδόξων Νεολαιών”, της οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος. Ο γόνιμος προβληματισμός που αναπτύχθηκε στην ΕΧΟΝ διαμόρφωσε προσωπικότητες που διαπρέπουν σήμερα σε διάφορους κοινωνικούς χώρους, καθώς και στις εκδόσεις. Όλες οι πρωτοβουλίες εξάλλου, αναλήφθηκαν με κριτήριο όχι το στενό οργανωτικό όφελος, αλλά το συμφέρον της κοινωνίας, η οποία τελικά επωφελήθηκε. Μακάρι να είμαστε άξιοι, εφόσον υπάρξει παρόμοια συγκυρία με αυτήν εκείνης της “χρυσής εποχής”, να την αξιοποιήσουμε καλύτερα.
Του ΓΙΑΝΝΗ ΖΕΡΒΟΥ