Ολόκληρη η διαδικτυακή παρέμβαση του Αντιπροέδρου της ΧΔ Γεωργίου Νεκταρίου Παναγιωτίδη

Ως Αντιπρόεδρος του Κινήματος της Χριστιανικής Δημοκρατίας σας καλωσορίζω στην πρώτη από ορισμένες σύντομες διαδικτυακές παρεμβάσεις που θα κάνουμε μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Ο σκοπός της συγκεκριμένης εκπομπής είναι να σχολιάσουμε σύντομα τη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε προ ημερών στα γραφεία μας με τίτλο «Για μια Ευρώπη Δικαιοσύνης». Την εκπομπή μπορείτε να τη βρείτε στο YouTube και στη σελίδα xristianiki.gr και η συζήτηση σε αυτή στρέφεται γύρω από την έκδοση ενός νέου μικρού βιβλίου «Για μια Ευρώπη δικαιοσύνης».

Ανεργία, Πλήρης απασχόληση, Ευρώπη και Αφρική

Θα δείτε ότι ένα πρώτο κομμάτι της συζήτησης στρέφεται γύρω από τις οικονομικές επιπτώσεις της ένταξής μας στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε. Ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες επισημάνσεις κάνει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.
Συνήθως λέγεται στην οικονομική θεωρία ότι σε επίπεδο οικονομίας, δηλαδή σε μακροοικονομικό επίπεδο, το κορυφαίο ζητούμενο είναι ο βαθμός πλήρους απασχόλησης, αυτό που λέμε απλά πλήρης απασχόληση. Αντίστροφα, η ανεργία, είναι το μεγαλύτερο μακροοικονομικό πρόβλημα, η οποία βέβαια συνιστά και ένα πολύ μεγάλο κοινωνικό και «ανθρωπιστικό» πρόβλημα.
Ας δούμε ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία:
Τον Απρίλιο του 2017, ήταν λιγότεροι από 8 στους 100 ανθρώπους κατά Μέσο Όρο που ήταν άνεργοι στην Ε.Ε. (7,8%), σήμερα είναι 7.4%. Στην Ελλάδα, με βάση τα οικονομικά στοιχεία του Απριλίου του 2017, η ανεργία ήταν στο 21,7%, δηλαδή περίπου σε τριπλάσιο ποσοστό, ενώ σήμερα, τρία χρόνια μετά, είναι στο 16.5%, κάτι που σημαίνει ότι μιλάμε για υπερδιπλάσια έως τριπλάσια ανεργία από το μέσο όρο της Ε.Ε., 10 χρόνια μετά από τη σωτηρία μας δια του 1ου τότε μνημονίου.
Εάν κανείς δει ποιες χώρες «συγγενεύουν» με την Ελλάδα ως προς τις επιδόσεις της σε αυτόν τον τομέα, θα παρατηρήσει ότι μόνο 2 από τις 12 χώρες με παρόμοια ποσοστά βρίσκονται στην Ευρώπη και είναι τα κρατίδια της FYROM/Σκοπίων και του Μαυροβουνίου. Αυτό ισχύει σταθερά, από το 2017 έως σήμερα. Αντιθέτως, θα συναντήσουμε κατά συντριπτική πλειοψηφία αφρικανικά κράτη. Το 2017 είχαμε, για παράδειγμα, τη Δημοκρατία του Κονγκό (26,6%), Ανγκόλα (26%), Λεσότο (25,3%), Σενεγάλη (22,7%), Ισημερινή Γουϊνέα (22,3%), Γκαμπόν (20,3%), Μποτσουάνα (20%), Λιβύη (19,5%), Σουδάν (19,5%). Αναρωτιέται κανείς λοιπόν, εφόσον παραμείναμε στην «ευρωπαϊκή οικογένεια», γιατί η οικονομία μας δείχνει να ανήκει περισσότερο στην «αφρικανική οικογένεια»; Σήμερα, το 2020, ορισμένες από τις 12 χώρες με την κοντινότερη ανεργία στην Ελλάδα είναι οι εξής: Μοζαμβίκη, Μαλάουι, Μποτσουάνα, Σουδάν, Αφγανιστάν. Υπάρχουν οι δύο ευρωπαϊκές χώρες της πρ. Γιουγκοσλαβίας που προαναφέραμε, ένα κρατίδιο στις Δυτικές Ινδίες που βρίσκονται πλάι μας στην ανεργία, αλλά η Ήπειρος που αδιαφιλονίκητα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό είναι σταθερά και με πολύ μεγάλη ως τεράστια διαφορά από τις άλλες η Αφρική.
Το ερώτημα επομένως που τίθεται είναι εάν κάνοντας όλες αυτές τις θυσίες για να μείνουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια, όπως θυμάστε πως μας έλεγαν όλοι οι θεσμικοί παράγοντες κατ’ εξακολούθηση, και κατά το Δημοψήφισμα του 2015 αλλά και μέσα στα χρόνια των μνημονίων, περάσαμε τελικώς στην αφρικανική οικογένεια. Όλα αυτά λέγονται με πολλή αγάπη φυσικά προς την Αφρική, που φυσικά είναι μια ήπειρος πολυβασανισμένη, διότι και όταν έληξε ο φυλετικός διαχωρισμός και κερδήθηκε –συχνά με ένοπλες επαναστάσεις- η πολιτική ελευθερία των αφρικανικών χωρών, και πάλι οι υποδομές της χώρας, πολύ μεγάλο μέρος της οικονομίας της είχε παραμείνει στα χέρια των ολιγαρχών. Αυτό ακριβώς έγινε στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου.

Πολιτισμός

Αλλά τι γίνεται σε ό,τι αφορά την πολιτιστική μας αλλοίωση; Μήπως ανήκομεν εις την Δύσιν και πρέπει για αυτό να είμαστε στην Ε.Ε.; Ο μεγάλος Έλληνας συγγραφέας Γιώργος Θεοτοκάς είχς γράψει:
«Ο Ελληνισμός, ως κοινωνικοπολιτική ενότητα, ανήκει στην κοινότητα των εθνών του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μες στην Ευρώπη, έχουμε την ιδιοτυπία μας και τις πνευματικές παραδόσεις, που δίνουν αξία και βάθος στην εθνική μας ζωή. Οι παραδόσεις αυτές είναι η ελληνική γραμματεία, η Ορθοδοξία και το φιλελεύθερο και δημοκρατικό πνεύμα του Εικοσιένα(Ρήγας, Κοραής, Σολωμός, Κάλβος, Μακρυγιάννης)».
Η ευρωπαϊκή πολιτισμική παράδοση προσεγγίστηκε από διάφορους συγγραφείς με πολύ διαφορετικό τρόπο. Δειγματοληπτικά, ο συγγραφέας Χαρίλαος Γκητάκος, έγραφε κάπου ότι «η πολιτισμική κληρονομιά της Δυτικής Ευρώπης συνίσταται σε δύο θέματα: στον μύθο του Αρθούρου και στην Αναζήτηση του Γκράαλ». Ευρύτερα θεωρήθηκε ότι αυτή η κληρονομιά αποτελείται από τις τρεις βασικές συνιστώσες τις οποίες είχε υποδείξει ο Γάλλος συγγραφέας Πωλ Βαλερύ, δηλαδή:
α)την αρχαία ελληνική γραμματεία και παράδοση
β)τον χριστιανισμό
γ)το ρωμαϊκό δίκαιο και νομικό πολιτισμό
Αλλά ας δούμε τις σχέσεις μεταξύ του ευρωπαϊκού πολιτισμού και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως υφίσταται από το 1992 και εξής. Πριν από περίπου 4,5 μήνες, τον Μάιο του 2016, είχε δηλώσει ο Επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων της Ε.Ε. Πιέρ Μοσκοβισί: «Η Ευρώπη δεν είναι χριστιανική. Δεν πιστεύω στις χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης». Επίσης, το περιβόητο Ευρωσύνταγμα που λειτουργεί ως το κορυφαίο νομικό κείμενο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν είχε καμία αναφορά στον χριστιανισμό -η Πολωνία θεωρήθηκε ως η μόνη χώρα που είχε αντιδράσει επίσημα- και [αν ισχυριστούμε ότι αυτό αντίκειται στις κοσμικές παραδόσεις της νεωτερικής εποχής(18ος αιώνας και έπειτα)] επίσης δεν είχε καμιά αναφορά ούτε στην αρχαία ελληνική γραμματεία και ειδικότερα στην περιβόητη εκείνη ρήση του Θουκυδίδη για την δημοκρατία.
Σε ό,τι αφορά αυτό το ίδιο το οικονομικό πεδίο [τον πολιτισμό στην οικονομία], πάνε χρόνια από τότε που ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας Τζέρεμι Ρίφκιν μεταξύ άλλων είχε μιλήσει (κατ’αντίθεση προς το «αμερικανικό») για το «Ευρωπαϊκό όνειρο» στο βιβλίο του με αυτόν τον τίτλο, που ήταν η απόκτηση ενός κοινωνικού κράτους αντίστοιχου του ευρωπαϊκού από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρόμοιες αναφορές, εκτός του Πωλ Κρούγκμαν, έκανε ακόμη και σήμερα και ο δημοκρατικός σοσιαλιστής υποψήφιος για το χρίσμα των Δημοκρατικών Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος έλεγε χαρακτηριστικά για τη χώρα του ότι είναι η μοναδική του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου όπου η πρόσβαση σε υπηρεσίες ιατρικής περίθαλψης δεν είναι ελεύθερη ή η φοίτηση στα πανεπιστήμια δεν είναι δωρεάν (για προπτυχιακές σπουδές), δηλαδή κάτι τέτοιο δεν συγκαταλέγεται στα ανθρώπινα δικαιώματα, αν και προέτασσε ως κοινωνικοοικονομικό μοντέλο μόνο τις σκανδιναβικές χώρες.
Με λίγα λόγια, η Ευρώπη θεωρήθηκε ιστορικά ότι έχει ένα κοινωνικό πρότυπο, σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Με άλλα λόγια, προέτασσε, μεταπολεμικά τουλάχιστον, ένα σύστημα μικτό καπιταλιστικό, μια λεγόμενη «κοινωνική δημοκρατία», με κοινωνικά (αντί για φιλελεύθερα) δικαιώματα όπως το κοινωνικό δικαίωμα στην εργασία (με αντίστοιχη υποχρέωση διασφάλισής της από το Κράτος), με σημαντικές «μεταβιβαστικές πληρωμές» (συντάξεις, επιδόματα), με συμπλήρωμα «κοινωνικού μισθού», εγγυημένες συντάξεις για όλους και επιδόματα ανεργίας, με ρυθμίσεις των επιχειρήσεων υπέρ των πολιτών και των καταναλωτών, εις βάρος πάντα της απόλυτης ελευθερίας στην επιχειρηματικότητα, που θα προέκρινε ένα αμιγές καπιταλιστικό σύστημα.
Σήμερα όμως, το κοινωνικό κράτος, η νόθευση του καπιταλισμού με κοινωνικές νησίδες, είναι απόν. Η Ευρώπη ως Ε.Ε. έχει υιοθετήσει, σύμφωνα με πολλούς, για παράδειγμα την ακαδημαϊκό Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη (2006, σελ 15) την πιο “φανατική μορφή του νεοφιλελευθερισμού” και μάλιστα “με τις προδιαγραφές [που] κληρονόμησε στους σύγχρονους οπαδούς του ο Αυστριακός οικονομολόγος και νομπελίστας F. V. Hayek”.
Ο Hayek ήθελε αυτό που θα έλεγε τέως υπουργός του εκσυγχρονιστικού χώρου «καθολικές αποκρατικοποιήσεις», εφόσον ήταν οπαδός του συαστήματος της Χιλής του Δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ, το οποίο πρότεινε και στη Βρετανίδα πρωθυπουργό Θάτσερ να υιοθετήσει με την τακτική της θεραπείας-σοκ.

Δια ταύτα

Ως τώρα είπαμε πως η Ε.Ε. δεν μας εκφράζει ούτε πολιτιστικά ούτε ως προς τον κοινωνικό πολιτισμό καταστρέφει την πλήρη απασχόληση του εργατικού δυναμικού μας, ιδιαίτερα κατά τα χρόνια των μνημονίων.
Εκτός από το επειδή, υπάρχει πάντα και το δια ταύτα. Πέραν των διαπιστώσεων, υπάρχει και ο δρόμος που λέμε πως πρέπει να ακολουθήσουμε. Στην εκδήλωση «Για μια Ευρώπη Δικαιοσύνης» γίνεται λόγος στο τελευταίο μέρος για τις συνθήκες που επικράτησαν στη χώρα μετά την προκήρυξη του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου ’15, όπως και τις δυνατότητες που θα υπάρχουν σε μια πιθανή επανάληψη των γεγονότων, εφόσον η χώρα μας και ο λαός της σταματήσει να υποτάσσεται σε όλα υπό τον εκβιασμό της αποβολής από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Το ‘15 υπήρχαν κάποια δεδομένα:
Πρώτον, η επιβαρυμένη κατάσταση των χρηματικών διαθεσίμων των κρατικών ταμείων,
Δεύτερον, η «απόσυρση» των δυνάμει και ενεργεία συμμαχικών κυβερνήσεων του ελληνικού λαού και της τότε κυβέρνησης, Φαίνεται και από αυτά ότι οι συνθήκες ήταν συνθήκες ήττας και αγώνα μάλλον διεξαγόμενου εκ μέρους της τότε αντιμνημονιακής κυβέρνησης «για την τιμή των όπλων». Αυτήν την περίσταση επιβάρυνε περαιτέρω και το bank-run που, πριν ακόμη πραγματοποιηθεί, είχε «προλειανθεί ο δρόμος» από τα ελλαδικά ΜΜΕ, που φαίνεται πως αντιμετώπιζαν την εν λόγω μάχη ως την «έσχατη».
Στο μεταξύ, όσο τα ελλαδικά ΜΜΕ έσπερναν την κατατρομοκράτηση, ένας από τους ισχυρότερους συμμάχους του ελληνικού λαού ήταν ο υποψήφιος (και παρ’ολίγον νικητής έναντι της Χ. Κλίντον) για το Χρίσμα των Δημοκρατικών 74χρονος Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος είχε εκδώσει μια φλογερή ανακοίνωση εκείνες τις μέρες και έλεγε τα ακόλουθα:
«Είναι απαράδεκτο ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και οι Ευρωπαίοι χαλκευτές πολιτικών έχουν αρνηθεί να εργαστούν με την Ελληνική κυβέρνηση σε ένα λογικό σχέδιο για την βελτίωση της οικονομίας και την αποπληρωμή του χρέους της».(…) «Σε μια στιγμή φρικαλέας ανισότητας πλούτου, οι συντάξεις των ανθρώπων στην Ελλάδα δεν θα έπρεπε να κοπούν έτι περαιτέρω, ώστε να ξεπληρώσουν κάποιες από τις μεγαλύτερες τράπεζες και κάποιους από τους πλουσιότερους χρηματοδότες στον κόσμο».
Η Χριστιανική Δημοκρατία ανήκει στον ευρύτερο πολιτικό χώρο ο οποίος «επιμένει αντιμνημονιακά». Θα ήταν λοιπόν χρήσιμες έως απαραίτητες συζητήσεις και επεξεργασίες πάνω στα ζητήματα που τίθενται:
-Στον τρόπο της δυνατής άμυνας σε περίπτωση εκτεταμένης χρονικά και με άλλους τρόπους ρήξης με τους Δανειστές,
-Σχετικά με την πιθανή χρήση υποσχετικών (IOU/κουπονιών) ή ένα παράλληλο σύστημα πληρωμών.
Να συζητηθούν δηλαδή όλες οι δυνατές γραμμές άμυνας, καθώς και η αξιοποίηση των διεθνών συσχετισμών και συμμαχιών προς όφελός μας εν τη πράξει. Ο Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα το ‘15 πράγματι είχε κάνει τότε πολύ εκτεταμένες δηλώσεις για το ελληνικό ζήτημα σε κάποια αμερικανικά μέσα, ίσως παρακινούμενος από βουλευτές του κόμματός του όπως ο Γερουσιαστής Σάντερς, αλλά αυτή η σαφέστατη λεκτική υποστήριξη δεν προχώρησε σε θεσμική στήριξη και σε πιθανά διαβήματα που θα μπορούσε να έχει κάνει έναντι των ξένων ηγετών. Η Ελλάδα κέρδισε τότε τη συμπάθεια αλλά αυτή η συμπάθεια δεν έγινε κάτι αντίστοιχο με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, με τους αντίθετους αν θυμάστε στην επίσημη γραμμή στρατιωτικούς αλλά έμεινε σε ένα Μεσολόγγι χωρίς κάθαρση.
Πολλοί από το λεγόμενο παλαιό καθεστώς θεωρούν ακόμη και «έγκλημα καθοσιώσεως» τετοιες συζητήσεις και επιδιώκουν την «πρόθυμη και άνευ αντιλογίας» υποταγή στους Δανειστές. Αντιθέτως, από μέρους μας ως Χριστιανικής Δημοκρατίας, τις θεωρούμε απολύτως αναγκαίες για την προετοιμασία του λαού μας, για την τακτική και στρατηγική μιας νέας και ρηξικέλευθης κυβέρνησης που θα αψηφήσει, με ευρεία συναίνεση, τις απειλές και θα προχωρήσει στα δέοντα.

* Η παρέμβαση αυτή μεταδόθηκε στις 2 Ιουλίου είναι αναρτημμένη στη σελίδα του Facebook της Χ.Δ. Στη σελίδα μας υπάρχει επίσης παρέμβαση του επίτιμ. προέδρου Μαν. Μηλιαράκη για τα ελληνοτουρκικά (3/7). Η επόμενη παρέμβαση θα είναι του προέδρου Γιάννη Ζερβού και θα μεταδοθεί ζωντανά στις 13 Ιουλίου, στις 7:30 μ.μ.  Χριστιανική 9.7.2020