Γερμανός ἱστορικός: Γιὰ λάθος λόγους καὶ ἐνάντια στὰ πιστεύω τους βοήθησαν τὴν Ἑλλάδα οἱ τρεῖς δυνάμεις
Ἡ εἰσήγηση τοῦ Γιάννη Ζερβοῦ στὴν ἐκδήλωση τιμῆς γιὰ τὸ 1821 τῆς “Χριστιανικῆς”.
Ἀφορμὴ γιὰ τὴν προσέγγιση αὐτὴ τῆς ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης, εἶναι ὁ δυσμενὴς διεθνὴς συσχετισμὸς ποὺ ὑπῆρχε ὅταν αὐτὴ ξέσπασε. Ἡ Εὐρώπη ἔβγαινε ἀπὸ μακροχρόνιο πόλεμο, ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ τὴ γαλλικὴ ἐπανάσταση τὸ 1792 καὶ τελείωσε μὲ τὴν ὁριστικὴ ἥττα τοῦ Ναπολέοντα τὸ 1815.
Οἱ εὐρωπαῖοι μονάρχες ἐπιθυμοῦσαν νὰ δημιουργήσουν ὑπερεθνικὴ συμμαχία, μὲ τὴν ὁποία νὰ κατοχυρώσουν τὴν ἐξουσία τους. Ἐπειδὴ εἶχαν ὡς δεδομένο ὅτι ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία τους προερχόταν ἀπὸ τὸ Θεό, περιέβαλαν τὴ σύμπραξή τους μὲ χριστιανικὸ ἔνδυμα. Ἔτσι, οἱ μονάρχες τῆς Αὐστρίας, τῆς Πρωσίας καὶ τῆς Ρωσίας, μετὰ τὴ συμφωνία τῆς Βιέννης ποὺ κανόνισε τὰ εὐρωπαϊκὰ πράγματα μετὰ τὴν ἥττα τοῦ Ναπολέοντα, ἵδρυσαν τὴν Ἱερὰ Συμμαχία, αὐτοπροσώπως, στὸ Παρίσι στὶς 14/26 Σεπτεμβρίου (ν.ημερ) του 1815, δηλαδή περίπου τρεῖς μῆνες μετὰ τὴ λήξη τοῦ Συνεδρίου τῆς Βιέννης (Ἰούνιος 1815).
Ὁ πρόλογος τῆς συνθήκης ποὺ ὑπογράφηκε, σὲ τίποτα δὲν μαρτυρεῖ τὸν ἀληθινὸ χαρακτήρα τῆς σύμπραξης αὐτῆς:
Κατ’ ακολουθίαν των μεγάλων γεγονότων, δι’ ων συνεπληρώθη η ιστορία των τελευταίων τριών ετών 1812 – 1815 εκτήσαντο την μυχιαιτάτην πεποίθησιν ότι παρέστη ανάγκη να στηρίζωσι τας ενεργείας αυτών (των Ηγεμόνων) επί των υψηλών αληθειών, ας διδάσκει εις ημάς η αιώνιος θρησκεία του Σωτήρος Θεού, κηρύττοντες πανδήμως ότι η παρούσα (συνθήκη) δεν σκοπεί άλλο τι ή το κηρύξαι εις τον κόσμον την ακλόνητον απόφασιν ην έχουσι να μη λαμβάνωσιν ως κανόνα της πολιτικής αυτών ειμή τα παραγγέλματα της αγίας ταύτης θρησκείας. Κατ’ ακολουθίαν αι Αυτών Μεγαλειότητες συνεφώνησαν περί των εξής όρων:
- Συμφώνως προς τας αγίας Γραφάς τας εντελλομένας πάσι τοις ανθρώποις το θεωρείν αλλήλους ως αδελφούς, οι τρεις Ηγεμόνες διατελέσωσιν ηνωμένοι δια των δεσμών αδελφότητος αληθούς και αδιαλύτου και θεωρούντες αλλήλους ως μέλη μιας και της αυτής πολιτείας εν πάση ευκαιρία και εν παντί τόπω θα παρέχωσιν αρωγήν και αντίληψιν αλλήλοις, εις τους υπηκόους και τους στρατούς αυτών, ων θεωρούσι εαυτούς πατέρας καθοδηγούντες εν τω αυτώ πνεύματι της αδελφικής αγάπης.
2. Οι τρεις Ηγεμόνες θεωρούσιν εαυτούς ως απλούς υπό της Θείας Πρόνοιας τεταγμένους εκτελεστάς των βουλών της Προνοίας, ίνα άρχωσι των διαφόρων κλάδων μιας και της αυτής οικογενείας, αναγνωρίζοντες κατά βάθος ότι η χριστιανική θρησκεία, εις ην ανήκουσιν αυτοί τε και οι υπήκοοι αυτών, ουδένα όντως αληθώς αναγνωρίζει έτερον υπέρτατον ηγεμόνα ειμή εκείνον εις ον ανήκει το κράτος, ήτοι τον Θεόν ημών λυτρωτήν Ιησούν Χριστόν, τον Λόγον του Υψίστου, τον λόγον της ζωής.
Στο τέλος, η συνθήκη κλείνει με τη δήλωση όποια πολιτεία ήθελε αποδεχθεί τις παραπάνω αρχές μπορούσε να προσχωρήσει στη Συμμαχία. (πολλοί τη δήλωση αυτή την προσμετρούν ως άρθρο)
Στὴ βάση τῆς τελευταίας αὐτῆς διάταξης, μὲ τὴν ἐπιμέρους λεγόμενη συνθήκη τῆς Αἲξ λα Σαπέλ (Ἄαχεν) τοῦ 1818 προσχώρησε καὶ ἡ μοναρχικὴ Γαλλία. Ἡ Ἀγγλία διατηροῦσε ἕνα εἶδος εἰδικῆής σχέσης καὶ μετεῖχε σὲ συνέδρια ὡς παρατηρητής.
Ἐμπνευστὴς τοῦ ἰδεολογικοῦ πλαισίου ἦταν ὁ Τσάρος Ἀλέξανδρος Α’, ὁ ὁποῖος διακρινόταν εἰλικρινὰ γιὰ τὴν εὐσέβειά του, μὲ τὴν ἔννοια ποὺ ἐκεῖνος τῆς ἔδινε.
Ὅμως, πρωτεργάτης τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ ἀληθινοῦ σκοποῦ τῆς σύμπραξης, ποὺ ἦταν ἡ καταστολὴ κάθε ἀμφισβήτησης τῆς Μοναρχίας καὶ τῆς νέας εὐρωπαϊκῆς τάξης ποὺ εἶχε παγιωθεῖ ἀπὸ τὸ Συνέδριο τῆς Βιέννης τοῦ 1815, ἦταν ὁ καγκελάριος τῆς Αὐστρίας Μέτερνιχ.
Ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση ποὺ ξέσπασε τὸ 1821, ἦρθε νὰ ἀναδείξει τὴν ὑποκρισία τοῦ ὅλου οἰκοδομήματος. Μὲ βάση τὴ λογικὴ τῆς Ἱερᾶς Συμμαχίας, οἱ Χριστιανοὶ μονάρχες ὄφειλαν νὰ ἐνισχύσουν τὸ καθεστὼς τῆς ὑποδούλωσης ἑνὸς ἱστορικοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ ἀπὸ μιὰ ληστρικὴ καὶ ἀλλόθρησκη ἔννομη τάξη. Ὁ Μέτερνιχ δὲν εἶχε τέτοια διλήμματα καὶ ἔκανε ὅ,τι περνοῦσε ἀπὸ τὸ χέρι του γιὰ τὴν καταστολὴ τῆς ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης.
Ἡ Ἱερὰ Συμμαχία, ὅσο διάστημα λειτούργησε, συνεδρίασε τέσσερις φορὲς σὲ πλήρη σύνθεση, ἀπὸ τὸ 1815 ἕως τὸ 1822. Προσέφερε τὴν «ἀλληλεγγύη» της σὲ ὅποιον μονάρχη τὴ ζητοῦσε, ὅταν κινδύνευε ἀπὸ λαϊκὴ ἐξέγερση. Ἕνα παράδειγμα εἶναι ἡ ἀποστολὴ μοναρχικῶν γαλλικῶν στρατευμάτων στὴν Ἰσπανία γιὰ τὴν καταστολὴ τοῦ συνταγματικοῦ κινήματος. Ἡ ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τὴν ἀπασχόλησε σὲ δύο Συνέδρια: Τοῦ Λάιμπαχ τὸ Μάιο τοῦ 1821 καὶ τῆς Βερόνας τὸ ἑπόμενο ἔτος.
Στὸ συνέδριο τῆς Βερόνας, ἡ ἑλληνικὴ ἀντιπροσωπεία δὲν ἔγινε δεκτὴ καὶ ἔτσι δὲν ἀκούστηκαν τὰ ἐπιχειρήματά της. Ὑπῆρξε μάλιστα καὶ φραστικὴ καταδίκη τῆς Ἐπανάστασης.
Ὅμως ταυτόχρονα, δὲν ὑπῆρξε καὶ συμφωνία γιὰ καταστολὴ τῆς Ἐπανάστασης, ὅπως γινόταν μέχρι τότε.
Ἐδῶ πρέπει νὰ τονίσουμε τὴν ἐπιρροὴ τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια στὸν Τσάρο Ἀλέξανδρο, ἡ ὁποία πέραν τῶν ἑλληνικῶν ζητημάτων, εἶχε κατευναστικὸ χαρακτήρα καὶ γιὰ ἄλλα θέματα. Γιὰ παράδειγμα, ὁ Καποδίστριας πέτυχε νὰ ἀποτραπεῖ ἡ ἐπιβολὴ συντριπτικῆς τιμωρίας στὴ Γαλλία μετὰ τὴν ἥττα τοῦ Βατερλό, ὡς κύρωση γιὰ τὶς «100 μέρες» τῆς προσωρινῆς ἐπιστροφῆς τοῦ Ναπολέοντα. Ἐπίσης, συνέβαλε τὰ μέγιστα, κατ’ ἐφαρμογὴ τῆς ἐπιθυμίας τοῦ Τσάρου, στὴν καθιέρωση τῆς οὐδετερότητας τῆς Ἑλβετίας καὶ στὴ σύνταξη τοῦ Συντάγματός της. Ταυτόχρονα, ἐπηρέαζε ὅσο μποροῦσε ὑπὲρ τῶν Ἑλλήνων.
Ὁ ἀγώνας τῶν Ἑλλήνων συνεχίστηκε καὶ ἐπέδρασε στὴν εὐρωπαϊκὴ κοινὴ γνώμη σὲ πολλὰ ἐπίπεδα, ἀφοῦ ἡ Ἐπανάσταση συνδύαζε τὴν ἀναφορά της στοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία καὶ στὰ ἰδεώδη τῆς ἐλευθερίας, δίνοντας στὴ χριστιανικὴ διδασκαλία τὸ ἀληθινό της νόημα, σὲ σχέση μὲ τὶς ἰδεολογικὲς κατασκευὲς καὶ ἀλλοιώσεις τῆς εὐρωπαϊκῆς ἀπολυταρχίας.
Κατάφερε νὰ κερδίσει τὸ σύνολο τῆς κοινῆς γνώμης καὶ νὰ ἀνατρέψει τοὺς συσχετισμούς. Τὰ δεδομένα ποὺ δημιούργησαν οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ 21 ἀποτέλεσαν καὶ τὴ βάση, μία προς μία, οἱ μεγάλες δυνάμεις τῆς ἐποχῆς σταδιακὰ νὰ προσεγγίσουν θετικὰ τὸν Ἀγώνα, προσδοκώντας νὰ ἑδραιώσουν τὴν έπιρροή τους στὴν περιοχή.
Κι ἔτσι φτάσαμε στὰ πρωτόκολλα τῆς ἀνεξαρτησίας καὶ στὴ ναυμαχία τοῦ Ναυαρίνου. Μὲ τὸν Μέτερνιχ νὰ ἀπομονώνεται. Καὶ τὴν Ἱερὰ Συμμαχία νὰ καταρρέει, ἀφοῦ μετὰ τὴ Βερόνα, δὲν ξανασυνεδρίασε ποτὲ σὲ πλήρη σύνθεση.
Ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση, ὑπονόμευσε τὴν ἰδεολογικὴ συνοχὴ τῆς Ἱερᾶς Συμμαχίας καὶ ἀνέδειξε τὸν ἀντιχριστιανικό της χαρακτήρα. Συσπείρωσε ὅλες τὶς πτέρυγες τῆς εὐρωπαϊκῆς κοινῆς γνώμης, καλοπροαίρετους συντηρητικοὺς στὴ βάση τῆς χριστιανικῆς πίστης, φιλελεύθερους προοδευτικούς, λάτρεις τῆς ἑλληνικῆς κλασικῆς παιδείας.
Ἀκολούθησε καὶ ἡ ὑπονόμευση τῆς πολιτικῆς συνοχῆς.
Ὅσο καὶ ἂν φαίνεται ἀπίστευτο, ἀκριβῶς αὐτὸ ἦλθε νὰ καταλογίσει στὴν Ἑλλάδα, μὲ τὸ ἄρθρο του στὴν γερμανικὴ ἐφημερίδα «Ντι Βὲλτ», ὁ ἱστορικὸς Μπέρτολντ Ζέεμπαλντ στὶς 11 Ἰουνίου 2015.
Ὅτι δηλαδή, τὸ 1821 εἶχε ὑπονομεύσει τὴν εὐρωπαϊκὴ τάξη καὶ ἐπαναλάμβανε τὸ ἴδιο τὸ 2015. Τὸ ἄρθρο μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ βρεῖ στὸ εὑρετήριο τῆς ἐφημερίδας, ἀλλὰ ἔχει ἀποκλειστεῖ ἡ πρόσβαση μέσω διαδικτύου. Παρθέτουμε ἕνα ἀπόσπασμα μέσω ἀναπαραγωγῆς του ἀπὸ τὴν τὴν Χάφινγκτον Ποστ:
“Οι τρεις δυνάμεις έπραξαν ενάντια στα πιστεύω τους (ότι οι λαοί δεν πρέπει να ξεσηκώνονται ενάντια στο νόμιμο ηγεμόνα τους), επηρεασμένες από καθαρό ρομαντισμό επειδή οι Ευρωπαίοι με την κλασική μόρφωση δεν ήθελαν οι απόγονοι του Ομήρου, του Σωκράτη και του Περικλή να συνεχίσουν να ζουν υπό τον Τουρκικό ζυγό”, επισημαίνει ο αρθρογράφος.
Μέσα από το άρθρο εξηγεί στους αναγνώστες του ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις βοήθησαν την Ελλάδα “για τους λάθος λόγους”. Κι αυτό επειδή “οι Έλληνες δεν ήταν αληθινοί Έλληνες” όσον αφορά στην καθαρότητα της φυλής τους.
“Η ιδέα ότι οι Έλληνες της σύγχρονης εποχής ήταν απόγονοι του Περικλή και του Σωκράτη και όχι μια φυλή με σλαβικά, βυζαντινά και αλβανικά γονίδια, που δημιουργήθηκε υπό την τουρκική κυριαρχία, ήταν διαδεδομένη μεταξύ των μορφωμένων Ευρωπαίων. Όμως, ούτε οι αρχιτέκτονες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπόρεσαν να ξεπεράσουν αυτήν την παρανόηση. Βάσει αυτής της λογικής έφεραν την Ελλάδα στην βάρκα της ΕΕ το 1980, με τις γνωστές συνέπειες που ‘θαυμάζουμε’ καθημερινά”.
Ὁ Ζέεμπαλντ δὲν εἶναι κάποιος τυχαῖος, ἀλλὰ τακτικὸς ἀρθρογράφος τῆς ντὶ Βὲλτ, ἡ ὁποία δὲν εἶναι «κίτρινος τύπος», ἀλλὰ σοβαρή -ὑποτίθεται- ἐφημερίδα, ἡ ὁποία ἀπηχεῖ τὶς ἀπόψεις τῆς γερμανικῆς ἰθύνουσας τάξης.
Ὁ Ζέεμπαλντ δὲν κάνει ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ ἐπαναλαμβάνει τὶς ἀντιλήψεις τοῦ Μέτερνιχ. Καὶ ἡ τιμωρητικὴ στάση ἀπέναντι στὴν Ἑλλάδα τὸ 2015 δὲν εἶναι ἄσχετη μὲ παρόμοια σύνδρομα τῆς γερμανικῆς ἄρχουσας τάξης, τῆς ὁποίας ἰδεολογικοὶ ἐκφραστὲς εἶναι ἡ σοβαρὴ «Ντι Βὲλτ» καὶ ὁ ἀρθρογράφος της.
Ὅπως καὶ ἡ Ἱερὰ Συμμαχία, ἡ ΕΟΚ/ΕΕ προβάλλει ὅτι στηρίζεται σὲ ἕνα πλέγμα ἀρχῶν ἀλληλεγγύης, δημοκρατίας καὶ ἀνθρωπισμοῦ. Ὅλα αὐτὰ ὅμως, ὑποκρύπτουν τὴν μεγιστοποίηση τοῦ ἐλέγχου τῶν λαῶν ἀπὸ τὴ διεθνῆ οἰκονομικὴ Ὀλιγαρχία.
Αὐτὸ ἔγινε ξεκάθαρο μὲ τὴ διατύπωση τοῦ «δόγματος Γιοῦνκερ» τὸ Φεβρουάριο τοῦ 2015, περὶ ὑπεροχῆς τῶν λεγόμενων εὐρωπαϊκῶν συνθηκῶν ἐναντι τῆς λαϊκῆς βούλησης. Ὅπως ἡ Ἱερὰ Συμμαχία δημιούργησε ἕνα σύστημα ἀλληλεγγύης μεταξὺ τῶν μοναρχῶν τῆς Εὐρώπης, ἔτσι καὶ ἡ Ε.Ε. λειτουργεῖ ὡς μηχανισμὸς διασφάλισης τῶν συμφερόντων τῆς εὐρωπαϊκῆς οἰκονομικῆς Ὀλιγαρχίας καὶ τοῦ περαιτέρω ἐκτροχιασμοῦ τοῦ συστήματος. Στὴν κατεύθυνση τῆς ἐκποίησης τῶν ὑποδομῶν τοῦ κοινωνικοῦ Κράτους ἐν ὀνόματι τοῦ ἐλεύθερου ἀνταγωνισμοῦ καὶ τῆς ἀπαξίωσης τῆς ἀξίας τῆς ἐργασίας.
Ἡ ἐκχώρηση τῆς νομισματικῆς πολιτικῆς ἔχει ἀφαιρέσει ἀπὸ τὶς ἐκλεγμένες κυβερνήσεις σημαντικὲς ἐξουσίες καὶ ταυτόχρονα τὶς κάνει νὰ παύσουν νὰ εἶναι ὑπόλογες στοὺς ψηφοφόρους τους.
Σημαντικὸ μέρος τῆς ὁλοκληρωμένης ἐθνικῆς κυριαρχίας γιὰ τὴν ὁποία ἀγωνίστηκε ὁ ἑλληνικὸς λαὸς τὸ 1821, ἔχει χαθεῖ, ἀφοῦ σημαντικὲς ἀποφάσεις ἔχουν πάψει νὰ λαμβάνονται ἀπὸ τὴν ἐκλεγμένη Κυβέρνηση.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ ἀντιλήψεις γιὰ τὴ δημιουργία ἑνωμένης Εὐρώπης ἀκολούθησαν τὴ διάλυση τῆς Αὐστροουγγαρίας μετὰ τὸν 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο καὶ ἐμπνεύστηκαν ἀπὸ τοὺς σχεδιασμοὺς γιὰ τὴ μετεξέλιξη τῆς αὐτοκρατορίας αὐτῆς σὲ πολυεθνικὸ κράτος, πρὶν αὐτὴ διαλυθεῖ στὰ ἐξ ὧν συνετέθη τὸ 1918. Ἐκεῖ βασίστηκε τὸ κίνημα τῆς «Πανευρώπης» τοῦ Κούντενχόβε Καλέργκις, ὅπως ἀναπτύσσουμε στὸ βιβλίο μας «Γιὰ μιὰ Εὐρώπη Δικαιοσύνης». Ἕνα κίνημα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο προέκυψε ἡ πρωτοβουλία γιὰ τὴν εὐρωπαϊκὴ ἑνοποίηση, ἀρχικὰ στὴ Δύση καὶ μὲ ἐν συνεχεία ἐπέκταση στὴν κεντρικὴ καὶ ἀνατολικὴ Εὐρώπη.
Ἂν τὸν 19ο αἰώνα ἡ «ψυχὴ» τῆς Ἱερᾶς Συμμαχίας ἦταν ἡ Αὐστρία μὲ τὸν Μέτερνιχ, καὶ τώρα τὸ κέντρο βάρους τῆς ΕΕ ἔχει μεταφερθεῖ στὴν Κεντρικὴ Εὐρώπη, μὲ τὴν ἐπικυριαρχία τῆς ἑνωμένης Γερμανίας. Μιὰ κατάσταση, ποὺ ἀπὸ γεωπολιτικὴ σκοπιὰ οὐδέποτε εὐνόησε τὴν Ἑλλάδα.
Εἶναι ἄξιο προσοχῆς, ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔχει σχετικὰ ἐπωφεληθεῖ ἀπὸ τοὺς διεθνεῖς συσχετισμοὺς ὅταν ὑπῆρχαν συνασπισμοὶ μεγάλων δυνάμεων ὅπως αὐτὸς τοῦ Ναυαρίνου. Ὅποτε ἡ Μεσευρώπη εἶχε κυρίαρχο λόγο, ἰδίως στὸ διάστημα τῆς ἐπικράτησης τῆς Γερμανίας κατὰ τοὺς δύο Παγκοσμίους Πολέμους, κινδύνεψε ἡ ἐθνική μας ἀκεραιότητα. Γι’ αὐτὸ καὶ θέλουν μεγάλη προσοχὴ οἱ καιροὶ ποὺ ζοῦμε, στοὺς ὁποίους ἡ Γερμανία ἔχει καὶ πάλι βαρύνοντα λόγο γιὰ τὶς ἐξελίξεις καὶ τὶς διεθνεῖς μας σχέσεις.
Μὲ τὴν ἐπιβολὴ τῶν τιμωρητικῶν μνημονίων, δὲν ἐπῆλθε μόνον ραγδαία ἐξαθλίωση τῶν μεσαίων καὶ κατωτέρων στρωμάτων τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἐξέλιξη ποὺ σταδιακὰ πααρτηρεῖται σὲ ὅλες τὶς χῶρες τῆς Ε.Ε.. Ὑπῆρξε καὶ ἀποδυνάμωση τῆς χώρας μας σὲ περιφερειακὸ ἐπίπεδο, σὲ ἐπίπεδο ἐπιρροῆς στὰ Βαλκάνια καὶ στὴν ἀνατολικὴ Μεσόγειο.
Ἂν ἡ ἑλληνικὴ ἐπανάσταση στάθηκε ἡ ἀφορμὴ νὰ ἀποδυναμωθεῖ καὶ νὰ καταργηθεῖ ἡ Ἱερὰ Συμμαχία, ἡ ἑλληνικὴ κρίση τῶν ἐτῶν 2010-2015 στάθηκε ἡ ἀφορμὴ νὰ γίνει κατανοητὴ ἡ ἀληθινὴ φυσιογνωμία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖο ποὺ ὁ ἀρθρογράφος τῆς Ντι Βὲλτ συνδέει τὰ δύο περιστατικά, γιὰ νὰ κατηγορήσει τὴν Ἑλλάδα ὅτι κατ’ ἐπανάληψη διαταράσσει τὴν εὐρωπαϊκὴ τάξη πραγμάτων.
