“Για τους εδώ δραχμολάγνους και λοιπούς οικονομικούς «προφήτες» επισημαίνουμε ότι αν η Ελλάδα δεν ήταν μέλος της Ευρωζώνης, πέρα από την τελεσίδικη κατάρρευση της οικονομίας της, σήμερα θα είχε περί τα 1000 δισ. ευρώ εξωτερικό χρέος και οι κάτοικοί της είναι ζήτημα αν θα μπορούσαν το χειμώνα να θερμαίνονται περισσότερο από μια με δύο ώρες. Περί πληθωρισμού δε και ανταγωνιστικότητας καλύτερα να μη μιλάμε. Όσο για τους 6 Έλληνες στους 10 που τον Ιούλιο 2015 ψήφισαν «ΟΧΙ» στην ευρωζώνη ουσιαστικά, ευχή μας είναι κάτι να έμαθαν για το τι σημαίνει λαϊκισμός – εξαπάτηση.” Ούτως “εδογμάτισε” ο κ. Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος από τις στήλες του “Οικονομικού Ταχυδρόμου”, αναφερόμενος στην επέτειο των 20 ετών της κυκλοφορίας του Ευρώ. Τέτοιες μέρες Πρωτοχρονιάτικες του 2002, έτρεχαν οι πολίτες στα ΑΤΜ για να “ψηλαφήσουν” το νέο νόμισμα.
Όποιος ισχυρίζεται ότι η έκφραση “εδογμάτισε” είναι υπερβολική, δεν έχει παρά να ανατρέξει στο άρθρο του κ. Παπανδρόπουλου, όπου απουσιάζει κάθε επιστημονική τεκμηρίωση η οποία να στηρίζει παρόμοιους ισχυρισμούς. Κι αυτό σ’ ένα οικονομικό περιοδικό με παλαιά παράδοση. Ο Ευρωμονόδρομος έχει αποκτήσει πια χαρακτηριστικά μιας ιδιότυπης θρησκείας, η οποία δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.
Διατείνεται ο κ. Παπανδρόπουλος, καταφεύγοντας στην “τέχνη” της μαντικής, ότι “Μπορούν εύκολα να μαντέψουν σε ποια απαγορευτικά επίπεδα, δεδομένου του μεγέθους των δημόσιων και εμπορικών ελλειμμάτων τους, τα επιτόκια τους θα ήταν. Γνωρίζουν ότι η πολιτική «ό,τι κι αν κοστίζει» που εφαρμόστηκε κατά την διάρκεια της πανδημίας δεν θα ήταν ποτέ δυνατή χωρίς την άνευ όρων στήριξη της ΕΚΤ.”
Τίθεται το εύλογο ερώτημα: Αν εκτός από τον εξωτερικό δανεισμό, η κάθε κυβέρνηση μπορούσε να χειριστεί ελεύθερα τη νομισματική πολιτική, θα είχαν φτάσει τα ελλείμματα σε τέτοιο ύψος; Θα είχαν γίνει οι κυβερνήσεις δέσμιες των διαθέσεων της “αγοράς”;
Από τη δεκαετία του ’80, η ΕΟΚ/ΕΕ έχει επιβάλει σταδιακά, πριν ακόμα την εισαγωγή του Ευρώ, πολιτική λιτότητας και αποδόμησης των Εθνικών Συστημάτων Υγείας. Κι αυτά δεν τα λέμε εμείς . Προκύπτουν από τα στατιστικά στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, τα οποία έχουμε αναλυτικά παραθέσει, όσον αφορά στη ραγδαία μείωση του αριθμού των νοσοκομειακών κλινών κάθε χώρας ανά 100.000 κατοίκους.
Με συνέπεια μάλιστα, λόγω των προβλέψεων του “Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης” και ανάλογων περιορισμών, που σταδιακά επιβλήθηκαν από την ΕΟΚ/ΕΕ πριν ακόμα την εισαγωγή του Ευρώ, να επιβάλλονται σταδιακά εκτεταμένες περικοπές στο κοινωνικό κράτος, οι οποίες με την επελθούσα υγειονομική κρίση, όχι μόνο κόστισαν ζωές, αλλά και πολλαπλάσια χρήματα από τα “εξοικονομηθέντα”. Με συνέπεια, ο λογαριασμός του “ο,τι κι αν κοστίσει”, να επιβαρύνει ακόμα πιο πολύ τα ελλείμματα, που υποτίθεται ότι είναι μικρότερα χάρη στο ενιαίο νόμισμα.
Τα ελλείμματα έχουν τεχνητά διογκωθεί και με τη νεοφιλελεύθερη λογιστική, η οποία μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ, επέβαλε σταδιακά να λογίζονται ως “χρέος” ακόμη και οι δοσοληψίες της Κυβέρνησης με την κεντρική τράπεζα της κάθε χώρας, πριν τις απορροφήσει η “Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα”.
Για να εμφανίσει το δημόσιο έλλειμμα τεχνητά μειωμένο, η Κυβέρνηση Σημίτη σύναψε κρυφό δάνειο (“σουάπ”) με την τράπεζα “Γκόλντμαν Σάκς”, ύψους 2 δισεκατομμυρίων ευρώ, το οποίο σταδιακά επιβάρυνε τον προϋπολογισμό πολύ περισσότερα.
Ας αναζητήσει εδώ τα περί εξαπατήσεως μαθήματα ο κ. Παπανδρόπουλος.
Τονίζει σχετικά ο Χρήστος Δεμέτης σε άρθρο στην ιστοσελίδα “news 24.7”:
“Μέσα σε μόλις δύο χρόνια, φάνηκε πως το ευρωπαϊκό όνειρο είχε αρχίσει να μετατρέπεται σε εφιάλτη.
Το 2003 το ΔΝΤ ενημέρωσε την κυβέρνηση Σημίτη ότι η απώλεια ανταγωνιστικότητας που είχε υποστεί η Ελλάδα από την ένταξή της στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση ήταν δραματική και πως, προκειμένου η ελληνική οικονομία να αντέξει στο ευρώ, απαιτούνταν άμεσα διαρθρωτικά μέτρα και ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας για να επιτευχθεί επείγουσα εσωτερική υποτίμηση.
Σε έκθεσή του τον Ιούνιο του 2003 το ΔΝΤ αποτύπωνε τη ραγδαία ανατίμηση της Πραγματικής Σταθμισμένης Συναλλαγματικής Ισοτιμίας της Ελλάδας, η οποία είχε απογειωθεί στα επίπεδα-ρεκόρ που είχαν καταγραφεί το 1997 και που είχαν οδηγήσει σε υποτίμηση της δραχμής κατά 14%.
Χωρίς την επιλογή της υποτίμησης η Ελλάδα βρέθηκε απέναντι σε ένα τεράστιο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Την κατάσταση επιδείνωνε η ανατίμηση του ίδιου του ευρώ.”
Να παραθέσουμε και το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ της 25ης Μαρτίου 1990. Από τον τίτλο ” Η ΕΟΚ μας στέλνει στο ΔΝΤ” προκύπτει ότι μας την είχαν από καιρό “στημένη”. Τότε, με το δικό μας νόμισμα, η εξέλιξη αυτή είχε αποφευχθεί και η οικονομία είχε ισορροπήσει στη συνέχεια, επί υπουργίας του αείμνηστου Γιώργου Γεννηματά της 2ης κυβερνητικής θητείας του Ανδρέα Παπανδρέου.
Είναι συμπτωματικό που δεν μπόρεσε να γίνει το ίδιο το 2010, όταν πέτυχαν να μας “στείλουν” τελικά;
Στα είκοσι αυτά χρόνια, έχει γίνει φανερό ότι το Ευρώ ωφελεί τη Γερμανία και τους δορυφόρους της που είχαν οικονομίες με σκληρό νόμισμα και βλάπτει κράτη-μέλη που βάσιζαν την οικονομία τους στην διολίσθηση της αξίας του νομίσματος, όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Γαλλία. Οι ωφελημένοι που σωρεύουν πόρους εις βάρος των θιγομένων, δεν τα πάνε καλύτερα επειδή είναι δήθεν πιο άξιοι και νοικοκυρεμένοι, αλλά επειδή επωφελούνται από την ίδια τη λειτουργία και τη δομή της Ευρωζώνης. Για αντίστοιχους δομικούς λόγους πλήττονται συνεχώς και οι θιγόμενοι.
Ο κ. Παπανδρόπουλος όμως, υιοθετεί την φιλοαποικιακού τύπου φιλολογία:
“Δυστυχώς όμως, η άλλη όψη του νομίσματος από τη συμμετοχή στην ευρωζώνη για χώρες όπως η Ελλάδα και η Γαλλία, είναι η διαιώνιση του συντεχνιακού κρατισμού και των πελατειακών σχέσεων που τον συντηρούν, γεγονός που από μόνο του υπονομεύει και την τόσο επιθυμητή οικονομική ένωση της ΕΕ.”
Παραθέτει δε και το “ατράνταχτο” επιχείρημα:
” Η νοσταλγία για το φράγκο στη Γαλλία έτσι είναι πλέον πολύ σπάνια, ακόμη και στις τάξεις της άκρας δεξιάς. Η Marine Le Pen, η οποία από καιρό εξηγούσε ότι η οικονομική κυριαρχία ήταν αδιανόητη χωρίς νομισματική αυτονομία, εγκατέλειψε την έξοδο από το ευρώ, όπως και ο Eric Zemmour.”
Η Ακροδεξιά μπορεί να προβάλλει επιφανειακά αντισυστημικό λόγο, αλλά στην πραγματικότητα είναι μέρος του συστήματος και διαπλεκόμενη με τμήμα της Οικονομικής Ολιγαρχίας. Οπότε εύλογα συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις, προκειμένου να διεκδικήσει με αξιώσεις την εξουσία. Όπως άλλωστε “τα γύρισε” και στην Ιταλία ο Σαλβίνι.
Αντίθετα, φωνές όπως αυτή του παλαίμαχου Ολλανδού Χριστιανοδημοκράτη πολιτικού ηγέτη Μπερτ ντε Φρις, θεωρούν άτυχη επιλογή τη νομισματική ένωση. «Εάν ένα εγχείρημα έχει αποτύχει, πρέπει να τολμάμε να το τερματίζουμε», τονίζει σε συνέντευξη του 2020. «Ἐκ τῶν ὑστέρων μετάνιωσα ποὺ δὲν ἀντιστάθηκα περισσότερο, μέμφομαι τὸν ἑαυτό μου. Ἦταν μία ἀπὸ τὶς πιὸ δραστικὲς ἀποφάσεις ποὺ πῆρε ἐκείνη ἡ Κυβέρνηση, μὲ πολὺ σοβαρὲς συνέπειες…” επισημαίνει, προβαίνοντας σε αυτοκριτική διότι δεν προέβαλε μεγαλύτερη αντίσταση στην εισαγωγή του Ευρώ.
Το “ΟΧΙ” του δημοψηφίσματος του 2015 ήταν ξεκάθαρη απόρριψη της πολιτικής που ήθελαν τότε να επιβάλουν οι Δανειστές. Και αποτελεί παρακαταθήκη για νέους αγώνες κατά της επιστροφής του “Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης”, που προγραμματίζεται για το 2023. Ακόμα και ο κ. Μητσοτάκης το κρίνει ως αποτυχημένο και ζητεί τη ριζική αλλαγή του.
