Πραγματοποιήθηκε χτες Πέμπτη 20 Ιουλίου, παρά τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, η προγραμματισμένη εκδήλωση μνήμης της επετείου της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο που διοργάνωσαν οι “Επάλξεις”, στο πνευματικό κέντρο της εκκλησίας του Αγίου Μάρκου Ευγενικού στα Πατήσια.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με απόδοση κυπριακών παραδοσιακών και άλλων τραγουδιών από τη χορωδία των “Επάλξεων”.
Στη συνέχεια, μίλησε ο Πρόεδρος της ΧΔ Γιάννης Ζερβός με θέμα “Το χρονικό της εισβολής & η σημερινή κατάσταση στο Κυπριακό” .
Ακολούθησε η κατατοπιστική εισήγηση της φιλολόγου Σοφίας Μπεκρή με θέμα ” Η συμβολή των Κυπρίων στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες του Ελληνισμού”
Η εισήγηση του Γιάννη Ζερβού ήταν η εξής:
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ καὶ φίλοι
Εὐχαριστῶ γιὰ τὴν πρόσκληση στὴν ἐκδήλωση αὐτή, ὅπου ὅλοι μαζὶ καλούμαστε νὰ θυμηθοῦμε τὴν ἀποφράδα μέρα τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς στὴ Μεγαλόνησο Κύπρο, 49 χρόνια πρίν.
Ἡ εἰσβολὴ τοῦ 1974 εἶναι ὁ δηλητηριώδης καρπὸς τῆς βρετανικῆς ἀποικιοκρατικῆς πολιτικῆς, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὰ εὑρύτερα νατοϊκὰ συμφέροντα.
Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ τέθηκε θέμα αὐτοδιάθεσης τοῦ κυπριακοῦ λαοῦ, ὁ Βρετανὸς ὑφυπουργὸς ἀποικιῶν Χένρι Χόπκινσον δήλωνε τὸ 1954 στὴ βρετανικὴ Βουλὴ τῶν Κοινοτήτων: «Ἡ Κύπρος ὡς στρατηγικὴ περιοχὴ ποτέ (νέβερ) δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει Αὐτοδιάθεση.»
Ἀκολούθησε ἀπὸ τὸ 1955 ὁ ἐθνικοαπελευθερωτικὸς καὶ ἀντιαποικιακὸς ἀγώνας τῆς ΕΟΚΑ τὴν 1η Ἀπριλίου. Τὸν Αὔγουστο τῆς ἴδιας χρονιᾶς, οἱ Βρετανοὶ ἀποικιοκράτες συγκαλοῦν τριμερῆ διάσκεψη στὸ Λονδίνο, μεταξὺ Βρετανίας, Ἑλλάδας καὶ Τουρκίας. Τὸ πρῶτο ἀπὸ μιὰ σειρὰ μεγάλων λαθῶν εἶχε συντελεσθεῖ, ἀφοῦ ἠ Τουρκία ἀναβαθμίστηκε σὲ ἰσότιμο συνομιλητή. Αὐτὰ στὰ πλαίσια τῆς πάγιας ἀποικιοκρατικῆς τακτικῆς τοῦ «διαίρει καὶ βασίλευε».
Τὸ ἑπόμενο μεγάλο ὀλίσθημα ἦταν ἡ ὑπογραφὴ τῶν συνθηκῶν Ζυρίχης καὶ Λονδίνου τὸ 1959, ὅπου ἀναγνωριζόταν ἡ ἀνεξαρτησία τῆς Κύπρου, ἀλλὰ στὸ νέο Κράτος, ἡ τουρκικὴ μειονότητα τοῦ 18% εἶχε δικαίωμα νὰ ἐλέγχει σημαντικοὺς τομεῖς τῆς διακυβέρνησης καὶ δικαίωμα βέτο σὲ θέματα ἄμυνας, ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καὶ ἐσωτερικῆς ἀσφάλειας.
Ἂν θεμελιώδης ἀρχὴ τοῦ διεθνοῦς δικαίου εἶναι ἡ προστασία τῶν δικαιωμάτων τῶν μειονοτήτων, στὴν ἀντίστροφη κατεύθυνση εἶναι ἡ παροχὴ πρὸς αὐτὲς προνομίων εἰς βάρος τῆς πλειοψηφίας καὶ τοῦ δικαιώματος νὰ μπλοκάρουν τὶς ἀποφάσεις της μὲ κατάργηση τῆς δημοκρατικῆς ἀρχῆς. Μιὰ διάκριση ὑπὲρ πολιτῶν μὲ βάση τὴν ἐθνότητα, ἡ ὁποία πλησιάζει τὸ «ἀπάρτχαϊντ».
Παράλληλα, κατάλοιπα τῆς ἀποικοκρατίας παραμένουν μέχρι σήμερα δύο βρετανικὲς βάσεις, οἱ ὁποῖες εἶναι ὑπὸ βρετανικὴ κυριαρχία, ἐνῶ ἡ Βρετανία, μαζὶ μὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Τουρκία, ἀποκτοῦσαν τὴν ἰδιότητα τῶν ἐγγυητριῶν δυνάμεων.
Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ Γιῶργος Σεφέρης, πρέσβης τὸτε τῆς Ἑλλάδας στὸ Λονδίνο, εἶχε ἀποκλειστεῖ ἀπὸ τὶς συνομιλίες λόγω τῆς ἀντίθεσής του στὸ πλαίσιο αὐτό, ποὺ κατὰ τὴ γνώμη του, ἔφερνε τοὺς Τούρκους στὴν Κύπρο.
Μεγάλη εἶναι ἡ εύθύνη τῆς τότε κυβέρνησης Καραμανλῆ ποὺ πίεσε ἀφόρητα τὴν ἑλληνοκυπριακὴ πλευρὰ νὰ ὑπογράψει. Πρὸς τί ἡ πίεση; Ἀπὸ τὸ 1960 θὰ ἀκολουθοῦσε γενικὴ ἀποαποικιοποίηση καὶ οὐσιαστικὴ διάλυση τῶν μεγάλων ἀποικιακῶν αὐτοκρατοριῶν. Μὲ ποιὸ ἐπιχείρημα θὰ μποροῦσε νὰ ἀρνηθεῖ κανεὶς στὸν κυπριακὸ λαὸ τὴν πλήρη αὐτοδιάθεση, ποὺ προσφέρθηκε σὲ ὅλους τοὺς λαοὺς τῆς Ἀφρικῆς;
Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος, ὁ ὀποῖος ἀνέλαβε τὴν Προεδρία τῆς Κύπρου, τὸ 1963 ἔθεσε πρὸς συζήτηση 13 σημεῖα ἀλλαγῶν.
Τοῦτο ἀποτέλεσε πρόσχημα γιὰ τὴν τουρκοκυπριακὴ πλευρὰ νὰ ἀποχωρήσει ἀπὸ τὴ διοίκηση τοῦ Κράτους καὶ νὰ περιοριστεῖ σὲ θήλακες, τοὺς ὁποίους ἔλεγχε αὐθαίρετα με δική της πολιτοφυλακή. Χαράχθηκε καὶ ἡ «πράσινη γραμμὴ» ποὺ διασποῦσε τὴ Λευκωσία. Ἦταν ἡ ἔναρξη τῆς διχοτομικῆς διαδικασίας, τὴν ὁποία ἐξαρχῆς ἡ Τουρκία ἐπεδίωκε καὶ σταδιακὰ ἐπέβαλε μὲ μακρόπνοο σχέδιο.
Ἡ Τουρκία προχώρησε τὸ 1964 σὲ βομβαρδισμοὺς καὶ ἀπείλησε μὲ εἰσβολή. Ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου ἀπάντησε μὲ τὴν ἀποστολὴ συμπληρωματικῆς μεραρχίας γιὰ τὴν ἄμυνα τῆς Μεγαλονήσου.
Ὅμως, τὸ πραξικόπημα τῆς δικτατορίας τῶν συνταγματαρχῶν στὴν Ἑλλάδα τὸ 1967 σήμανε τὴν ἀντίστροφη μέτρηση. Ὁ Μακάριος εἶχε γίνει στόχος τοῦ ΝΑΤΟ καὶ τῶν Ἀμερικάνων, ἐπειδὴ εἶχε προσεγγίσει τὸ κίνημα τῶν ἀδεσεμεύτων, προκειμένου νὰ προστατευθεῖ ἡ Κύπρος ἀπὸ τὰ διχοτομικὰ σχέδια τῆς Τουρκίας.
Ἔτσι, ἡ Χούντα ἀνέλαβε τὴν ἀποδόμηση καὶ ἐξόντωσή του, προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσει τοὺς ἀμερικανονατοϊκούς πάτρωνές της.
Τὸ 1968, μὲ πρόσχημα τὸ ἐπεισόδιο στὸν τουρκοκυπριακὸ θήλακα τῆς Κοφινοῦς καὶ κατ’ ἀπαίτηση τῆς Τουρκίας, ἡ χούντα ἀπέσυρε τὴν μεραρχία, ἀποδυναμώνοντας ἔτσι συνειδητὰ τὴν ἄμυνα τοῦ νησιοῦ.
Στὴ συνέχεια, μέχρι καὶ ἐκκλησιαστικὸ σχίσμα στὴν Κύπρο προκλήθηκε μὲ ἐπιρροὴ τῶν χριστιανικῶν ἀδελφοτήτων ποὺ στήριζαν τὴ δικτατορία γιὰ τὴν καθαίρεση τοῦ Μακαρίου, εἰς βάρος τοῦ ὁποίου ἔγινε καὶ ἀπόπειρα δολοφονίας. Ἀκροδεξιοὶ κύκλοι δημιούργησαν καὶ τὴ λεγόμενη «ΕΟΚΑ Β», μὲ στόχο τὴν φυσικὴ ἐξόντωση καὶ ἀνατροπὴ τοῦ Μακαρίου. Στὴ «Χριστιανικὴ» τῆς 20ῆς Αὐγούστου 1973 διαβάζουμε ὅτι συνελήφθη στέλεχος τῆς ὀργάνωσης, μὲ σχέδιο δολοφονίας τοῦ Μακαρίου ἐπάνω του στὶς 9 τοῦ μηνός.
Διερωτᾶται ὁ ἀείμνηστος Μανώλης Μηλιαράκης, ποὺ ἔκανε τότε ὡς νέος δημοσιογράφος τὸ ρεπορτάζ: Τί θὰ συνέβαινε, ἂν τὸ γκαγκστερικὸ αὐτὸ σχέδιο ἐτίθετο σὲ ἐφαρμογὴ καὶ ἐπετύγχανε…Βέβαιο εἶναι ὅτι θὰ ἀκολουθοῦσαν: Ἐμφύλιος σπαραγμὸς. Ἐπεμβαση τῆς Τουρκίας μὲ ἄγνωστες συνέπειες.
Παρόλο ὅτι ἦταν σὲ ὅλους προφανὲς ὄτι πραξικόπημα κατὰ τοῦ ἐκλεγμένου Προέδρου θὰ ‘ἦταν τὸ πρόσχημα γιὰ τουρκικὴ εἰσβολή, ἡ χούντα προχωροῦσε ἀκάθεκτη στὰ σχέδιά της. Γὶὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὁ Μακάριος τὸν Ἰούλιο τοῦ 1974 ζήτησε τὴν ἀπόσυρση τῶν ἀξιωματικῶν τῆς Ἐθνικῆς Φρουρᾶς, ποὺ ὁρίζονταν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ ἐμπλέκονταν στὰ σχέδια αὐτά. Τὸ πραξικόπημα ἔγινε στὶς 15 Ἰουλίου 1974 καὶ δυστυχῶς ἐπικράτησε. Ὁ Μακάριος πέτυχε νὰ διαφύγει μέσω τῆς Πάφου καὶ ἡ χούντα ὅρισε ὡς «Πρόεδρο» τὸν Νίκο Σαμψών.
Ἡ ἑλληνικὴ πλευρὰ γνώριζε τὰ πάντα γιὰ τὶς προετοιμασίες καὶ τὶς προθέσεις τῆς Τουρκίας. Ἀφηγεῖται σχετικὰ ὁ τομεάρχης τῆς Κεντρικῆς Ὑπηρεσίας Πληροφοριῶν στὴν Κυρήνεια συνταγματάρχης ‘εα Ἀλέξανδρος Σημαιοφορίδης στο κυπριακό ΡΙΚ:
- «Γνωρίζαμε τα πάντα για την εισβολή από τον Απρίλιο και ενημερώναμε τους πάντες… Αν ήθελε η ελληνική ηγεσία οι Τούρκοι θα πάθαιναν πανωλεθρία»
- «Οι προετοιμασίες για την εισβολή, άρχισαν από τον Απρίλιο του 1974. Κορυφώθηκαν δε τον Ιούλιο, με τη μεταφορά των αποβατικών δυνάμεων στην περιοχή της Μερσίνας. Μια προετοιμασία που χρειαζόταν χρόνο για να ολοκληρωθεί. Οι προετοιμασίες του τουρκικού στρατού, γίνονται αμέσως γνωστές στο κλιμάκιο της ελληνικής ΚΥΠ Κερύνειας, όταν αυτές εξελίσσονταν»
- «Στις 17 Ιουλίου ημέρα Τετάρτη, το δίκτυο της Ελληνικής ΚΥΠ, είχε όλες τις πληροφορίες για την εισβολή»
- «Τρεις μέρες κουβαλάγανε πυρομαχικά όλων των διαμετρημάτων, τόνους ολόκληρους, στον χώρο συγκέντρωσης για την απόβαση».
- «Την Παρασκευή 19 Ιουλίου, στις 17:00 το απόγευμα, το τουρκικό ΓΕΣ, ανάβει το πράσινο φως για την εισβολή. Το σήμα με τη διαταγή για έναρξη της εισβολής, οι συνομιλίες των τούρκων αξιωματικών και η αναφορά τους για τη δύναμη του αποβατικού στόλου, υποκλέπτονται και προωθούνται αμέσως στους επιτελείς του ΓΕΣ στην Αθήνα. Όλοι ήταν ενήμεροι για το τι επίκειται»
Την υπόθεση αναδεικνύει και η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στην οποία παραχώρησε συνέντευξη, όπου τονίζει:
«Ήμασταν τόσο ενήμεροι, που δεν κουνιόταν απέναντι κλαδί ούτε φύλλο και να μην το γνωρίζουμε. Και πέσαμε στην άγνοια, σαν να μη γνωρίζουμε τίποτα και μετά ήρθε ο Τούρκος “απότομα”. Προδομένος ένιωσα».
Στο βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά «Ένα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974», παρατίθενται στοιχεία ότι η Χούντα επεδίωκε να ανατρέψει τη νόμιμη κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, εν γνώσει της ότι θα άνοιγε το δρόμο στην Τουρκία για να εισβάλει. Σύμφωνα με ηχητικό που περιλαμβάνεται στο βιβλίο, σε σύσκεψη, ο επικεφαλής της ΕΣΑ (στρατιωτική αστυνομία) ταξίαρχος Ιωαννίδης, που ασκούσε την πραγματική εξουσία, είπε στον «πρωθυπουργό» της χούντας, Ανδρουτσόπουλο, ότι «οι Τούρκοι θα βγούνε στην Κερύνεια. Αυτό που θέλουν οι Τούρκοι το κάνουν». Και στην ερώτηση αν θα τους σταματήσουν απάντησε: «Μα θα τους σταματήσουμε μετά. Αφού πάρουν το λιμάνι, την Κερύνεια κι ενώσουν τη Λευκωσία, θα σταματήσουν. Γι’ αυτό είμαστε σίγουροι».
Ὑπ’ αὐτὲς τὶς συνθῆκες, κατάφεραν οἱ Τοῦρκοι εἰσβολεῖς, ὄχι μὲ στρατιωτικὴ ἀπόβαση, ἀλλὰ μὲ ἁπλῆ ἀποβίβαση καὶ νοιώθοντας ἐκ τῶν προτέρων ἀπολύτως ἀσφαλεῖς, νὰ δημιουργήσουν μεταξὺ 20 καὶ 23 Ἰουλίου τὸ προγεφύρωμα στὴν Κυρήνεια καὶ νὰ τὸ συνενώσουν μὲ τὸν τουρκοκυπριακὸ θήλακα τῆς Λευκωσίας. Χωρὶς τὴν ἀπὸ τὰ μέσα ὑπονόμευση, ἡ ἀντίσταση τῶν Ἑλλήνων ποὺ δὲν ἐμπλέκονταν στὴν προδοσία ἦταν ψυχωμένη καὶ θὰ μποροῦσε στὴ φάση ἐκείνη νὰ ἀποτύχει ἡ εἰσβολή.
Ὁ Τούρκος στρατηγός Μπεντρεντίν Ντεμιρέλ, διοικητής της 39ης Μεραρχίας Πεζικού που αποτέλεσε το πρώτο κύμα της απόβασης γράφει στα απομνημονεύματα του:
-«Αναρωτιέμαι σήμερα αν τότε εκείνη η ακτή είχε εμπόδια ή ήταν ναρκοθετημένη! Τι θα κάναμε; Ποια άλλη ακτή θα επιλέγαμε και θα ερευνούσαμε; Ήταν ποτέ δυνατόν αφού η επιχείρηση στην Κύπρο θα άρχιζε το πρωί της 20ης Ιουλίου, να ψάχναμε άλλη ακτή και να την ερευνούσαμε κιόλας; Υπήρχε επαρκής χρόνος;»
Ὑπὸ τὸ βάρος τῆς τραγωδίας, στὶς 23 Ἰουλίου ἡ δικτατορία στὴν Ἑλλάδα κατέρρευσε καὶ ἀνέλαβε πολιτικὴ κυβέρνηση Ἐθνικῆς Ἑνότητας ὑπὸ τὸν Κωνσταντίνο Καραμανλῆ. Στὴν Κύπρο ἀνέλαβε καθήκοντα Προέδρου ὁ Πρόεδρος τῆς Βουλῆς Γλαῦκος Κληρίδης. Συνάφθηκε συμφωνία κατάπαυσης τοῦ πυρὸς καὶ ξεκίνησαν συνομιλίες στὴ Γενεύη.
Ὅμως, οἱ Τοῦρκοι παραπλανητικὰ συνομιλοῦσαν καὶ ταυτόχρονα ἐνίσχυαν τὸ προγεφύρωμα, χωρὶς νὰ παρεμποδίζονται ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ πλευρά. Ἔτσι, στὶς 15 Αὐγούστου ἐξαπολύθηκε ἡ 2η φάση τῆς εἰσβολῆς, μὲ τὴν κατάληψη τοῦ 38% τῆς Κύπρου, περιλαμβανομένων τῆς Ἀμμοχώστου καὶ τῆς Μόρφου.
Ἂν γιὰ τὴν πραγμάτωση τῆς εἰσβολῆς καὶ τὴν ἐπιτυχία τοῦ τουρκικοῦ προγεφυρώματος φέρει τεράστια εὐθύνη ἡ δικτατορία, γιὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς 2ης φάσης τῆς εἰσβολῆς τεράστια εὐθύνη φέρουν, μαζὶ μὲ τοὺς στρατιωτικοὺς ποὺ ἦταν οἱ ἴδιοι ποὺ διόρισε ἡ χούντα, οἱ Καραμανλῆς καὶ Ἀβέρωφ ὡς ὑπουργὸς ἄμυνας, ὄχι μόνο λόγω τῆς ἑλλαδικῆς ἀπραξίας μετὰ τὴν 1η φάση, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ φρόντισαν ἡ ἀπραξία αὐτὴ νὰ διακηρυχθεῖ. Ἡ φράση «Ἡ Κύπρος κεῖται μακρὰν» τοῦ Καραμανλῆ ἔδωσε τὴν βεβαιότητα στὴν Τουρκία ὅτι ἀντίσταση δὲν θὰ ὑπῆρχε.
Ὅλα αὐτὰ ἀναλύονται στὸ βιβλίο τοῦ ἀείμνηστου ἱδρυτῆ τῆς ΧΔ καὶ τῆς «Χριστιανικῆς» Νίκου Ψαρουδάκη «Κυπριακὴ τραγωδία». Ὡς βουλευτὴς ποὺ ἐκπροσωοῦσε τὴ ΧΔ στὴ Βουλή τοῦ 1985-89, ἦταν μέλος τῆς ἐπιτροπῆς ποὺ δημιουργήθηκε γιὰ τὸν φάκελο τῆς Κύπρου, ἡ ὁποία κατέθεσε τὸ πόρισμά της στὶς 31.10.1988. Μὲ εντολὴ τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ, αὐτὸ δὲν ἦρθε ποτὲ στὴν Ὁλομέλεια. Ὁ Ψαρουδάκης εἶχε προτείνει νὰ ἀποδοθοῦν εὐθύνες, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς πρωτεργάτες τῆς Χούντας καὶ στοὺς Καραμανλῆ καὶ Ἀβέρωφ.
Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ τουρκικὴ εἰσβολὴ προκάλεσε τὸν ξεριζωμὸ 200.000 ἀνθρώπων ἀπὸ τὰ σπίτια τους καὶ εἶναι, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸν ἐποικισμό, ἔγκλημα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητας, κανεὶς δὲν ἐνοχλεῖ πλέον τὴν Τουρκία γι’ αὐτό.
Ἀντίθετα, μὲ τὴ συμφωνία τοῦ 1977, ἡ ἑλληνικὴ πλευρὰ δέχτηκε ὡς βάση λύσης τοῦ Κυπριακοῦ τὴν δικοινοτικὴ διζωνικὴ ὁμοσπονδία. Τοῦτο εἶχε συνέπεια τὴν ἔμμεση ἀναγνώριση τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς εἰσβολῆς καὶ τὸν ἐγκλωβισμὸ σὲ σχέδια «λύσεων» μὲ «ὁμοσπονδιακὸ» κράτος ἀκόμα πιὸ δυσλειτουργικὸ καὶ θνησιγενὲς ἀπὸ τὸ πλαίσιο τῆς Ζυρίχης-Λονδίνου. Μιὰ τέτοια «λύση» κινδύνεψε νὰ περάσει μὲ τὸ σχέδιο Ἀνάν, τὸ ὁποῖο καταψηφίστηκε χάρη στὴν ἀποφασιστικότητα τοῦ ἀείμνηστου Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου.
Ἤδη ἡ τουρκικὴ πλευρὰ ζητεῖ τὴ λύση τῶν δύο κρατῶν. Ἡ ἐξέλιξη αὐτὴ εἶναι εὐκαιρία γιὰ τὴν ἑλληνικὴ πλευρὰ νὰ ἐπιστρέψει στὴν θέση τῆς ἀνατροπῆς τῶν συνεπειῶν τῆς εἰσβολῆς, μὲ ἀποχώρηση κατοχικῶν στρατευμάτων καὶ ἐποίκων καὶ πλήρη ἀποκατάσταση τῆς κυριαρχίας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας στὸ νησί.
Ἀπὸ καιρό, μὲ κοινὸ ψήφισμα, τὰ κόμματα ΑΣΚΕ, ΕΧΕ, ΛΑΕ και ΧΔ, ἔχουν συνυπογράψει ἔκκληση, ἡ ὁποία κατατέθηκε στὴ Βουλή ἀπὸ τὸν ἀνεξάρτητο βουλευτὴ Στάθη Παναγούλη καὶ διαβάστηκε στὴν Ὁλομέλεια, μὲ τὸ ἀκόλουθο πλαίσιο λύσης:
Καλοῦμε τὶς Κυβερνήσεις τῆς Ἑλληνικῆς καὶ τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας καὶ τὶς πολιτικὲς δυνάμεις σὲ Ἑλλάδα καὶ Κύπρο, ὅσο εἶναι ἀκόμα καιρός, νὰ ἐπανατοποθετήσουν τὸ Κυπριακὸ στὴ μόνη σωστή του βάση, ὡς ζήτημα εἰσβολῆς, κατοχῆς καὶ ἐποικισμοῦ καὶ νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ τὴν ἐπίλυση τοῦ Κυπριακοῦ ζητήματος μὲ τὴν ἀνάδειξη τῆς Κύπρου ὡς ἑνιαίου καὶ κυρίαρχου Κράτους, χωρὶς καμία παρέκκλιση ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου χάριν τῶν συμφερόντων τῶν ἰσχυρῶν. Ἕνα Κράτος εὐνομούμενο ποὺ θὰ λειτουργεῖ στὴ βάση τῶν ἀρχῶν τῆς δημοκρατικῆς πλειοψηφίας στὴ λήψη ὅλων τῶν ἀποφάσεων καὶ τῆς προστασίας τῶν δικαιωμάτων τοῦ κυπριακοῦ Λαοῦ.
Ζητοῦμε ὁ κυπριακὸς λαός, ὅπως καὶ κάθε λαός, νὰ μπορεῖ νὰ ὁρίζει ὁ ἴδιος τὶς τύχες του καὶ ἡ λύση τοῦ Κυπριακοῦ νὰ βασίζεται στὸ σεβασμὸ ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν ἀρχῶν καὶ δικαιωμάτων ποὺ προβλέπει ὁ Καταστατικὸς Χάρτης τοῦ Ο.Η.Ε. γιὰ τὰ κυρίαρχα κράτη καὶ τοὺς λαούς, καθὼς καὶ τὴν κατάργηση ὅλων τῶν καταλοίπων τῆς ἀποικιοκρατίας: τῶν βρετανικῶν Βάσεων, τοῦ καθεστῶτος τῶν ἐγγυητριῶν δυνάμεων μὲ δικαίωμα ἐπέμβασης καὶ τῆς παρουσίας ξένων στρατευμάτων καὶ τῶν ἐποίκων.
