Με τη χθεσινή επέτειο της αποφράδας 21ης Απριλίου συνέπεσε η Κυριακή των Βαΐων, κατά την οποία, σύμφωνα με τη λειτουργική εκκλησιαστική τάξη, τελείται ο Όρθρος της Μ. Δευτέρας στους Ναούς.
Στην η’ ωδή του Όρθου ακούμε τα εξής:
«ου κλήρος γαρ εμόν τυραννίς δε γνώμη αυθαίρετος ο ούν πρόκριτος εν υμίν είναι θέλων, τών άλλων έστω πάντων εσχατώτερος, καί Κύριον γινώσκοντές με υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας».
Και παρακάτω, στα Ιδιόμελα Εις τα Απόστιχα, ακούμε:
“Κύριε, τά τελεώτατα φρονείν, τούς οικείους παιδεύων Μαθητάς, μή ομοιούσθαι τοίς έθνεσιν έλεγες, εις τό κατάρχειν τών ελαχιστοτέρων, ουχ ούτω γάρ έσται υμίν τοίς εμοίς Μαθηταίς, ότι πτωχός θέλων υπάρχω, ο πρώτος ούν υμών, έστω πάντων διάκονος, ο δέ άρχων, ως ο αρχόμενος, ο προκριθείς δέ ως ο έσχατος, καί γάρ ελήλυθα αυτός τώ πτωχεύσαντι Αδάμ διακονήσαι, καί λύτρον δούναι αντί πολλών, τήν ψυχήν τών βοώντων μοι, Δόξα σοι”.
Η πρώτη αποστροφή ερμηνεύεται πολύ χαρακτηριστικά ως:
«δεν είναι θεσμός και νόμος δικός μου η αυθαιρεσία, αλλά των τυράννων».
Εδώ ο Χριστός, ως ένσαρκος Λόγος του Θεού, δίνει ένα τέλειο μάθημα ως προς το πώς πρέπει να ασκείται η εξουσία και ιδιαίτερα η πολιτική εξουσία ενάντια στον ως τότε κατεστημένο τρόπο άσκησής της και την αυθαιρεσία της τυραννίας:
Αυτός που θέλει να γίνει πρώτος να είναι όπως ο τελευταίος, αυτός που εξουσιάζει να είναι όπως ο εξουσιαζόμενος, αυτός που άρχει να μην γίνεται όμοιος προς τους μη-Χριστιανούς και έτσι να μην ασκεί καταπιεστικά την εξουσία του προς τους «ελαχιστοτέρους» των υπηκόων του. Αυτά δεν τα λέει απλώς ως διδαχές, αλλά και μέσω του παραδείγματός Του, εφόσον κι αυτός ο Ίδιος «έχω έρθει, ώστε να υπηρετήσω τον Αδάμ που πτώχευσε και να δώσω τη ζωή μου, ώστε πολλοί να σωθούν».
Από τα παραπάνω προκύπτει πως κάθε αυθαιρεσία, κάθε τυραννία, κάθε άσκηση της εξουσίας καταπιεστική και ανελεύθερη είναι αντιχριστιανική κι έτσι η «μαθητεία των εθνών και βασιλειών(=πολιτικών συστημάτων)», κατά την έκφραση του Ρωμανού του Μελωδού, είναι ακόμη ένας στόχος στην καλύτερη περίπτωση σε εμβρυώδη μορφή, και μάλιστα εν πολλοίς άγνωστος ανάμεσα στους Χριστιανούς.
Μάλιστα, ως πρότυπο τυράννου θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τον «άρχοντα του κόσμου τούτου» Διάβολο, και του οποίου την «απάνθρωπη τυραννία» πάνω στον άνθρωπο ήρθε να καταλύσει ο «φιλάνθρωπος Κύριος Χριστός» με τη θυσία Του.
