Προφῆτα καὶ Πρόδρομε, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, ἀξίως εὐφημῆσαί σε οὐκ εὐποροῦμεν ἡμεῖς, οἱ πόθῳ τιμῶντές σε, στείρωσις γὰρ τεκούσης, καὶ πατρὸς ἀφωνία, λέλυνται τῇ ἐνδόξῳ, καὶ σεπτῇ σου γεννήσει, καὶ σάρκωσις Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, κόσμῳ κηρύτεται. (Ἀπὸ τὸν Ὄρθρο τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τοῦ Πρδρόμου).
Μὲ τὴν Γέννηση τοῦ Τιμίου Προδρόμου, λύθηκαν κατὰ τρόπο θαυματουργικὸ τὰ δεσμά:
-Τῆς στειρότητας τῆς μητέρας του Ἐλισσάβετ, ἡ ὁποία μέχρι τὴ μεγάλη αὐτὴ ἡλικία, δὲν μποροῦσε νὰ τεκνοποιήσει.
-Τῆς ἀφωνίας τοῦ πατέρα του Ζαχαρία, ποὺ ἔχασε τὴ λαλιά του ὡς “ἐπιτίμιο” ἀπὸ τὸν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ, ἐπειδὴ δυσκολεύτηκε νὰ πιστέψει τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα ὄτι θὰ ἀποκτοῦσε παιδί. Ξαναβρῆκε τὴ φωνή του μόλις γεννήθηκε ὁ Ἰωάννης.
Καὶ δημιουργήθηκαν οἱ προϋποθέσεις γιὰ νὰ κηρυχθεῖ ἡ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο, κατ’ ἐφαρμογὴ τοῦ σχεδίου τοῦ θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου.
Σύμφωνα μὲ τὸ Εὐγαγγέλιο, ὁ Ἰωάννης ἀκόμα καὶ ὡς ἀγέννητο παιδὶ στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του, ἀναπήδησε καὶ ἀνάγγειλε τὸν ἐρχομὸ τοῦ -ἐπίσης ἀγέννητου- Χριστοῦ, ὅταν ἡ Παναγία ἐπισκέφθηκε τὴν Ἐλισάβετ, ἡ ὁποία μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τὸ ἀντιλήφθηκε καὶ τὴν προσφώνησε μὲ τὸ “Χαῖρε κεχαριτωμένη…”, ποὺ ἔγινε προσευχὴ καὶ ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας. Συνέχισε μὲ τὴ δημόσια παρουσία του νὰ προετοιμάζει τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ. Ἀκόμα καὶ στὸν Ἅδη ὕστερα ἀπὸ τὸν μαρτυρικὸ θάνατό του, σύμφωνα μὲ τὴν Παράδοση, ἀνάγγειλε ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ κατέβαινε καὶ θὰ κατέλυε τὴν ἐξουσία τοῦ θανάτου.
Σήμερα, ἡ λύση τῶν δεσμῶν τῆς στειρότητας καὶ τῆς ἀφωνίας τοῦ πνευματικοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ λόγου παραμένει ζητούμενο. Ἀφοῦ τὰ δεσμὰ αὐτὰ ἀποτελοῦν τὴ βάση γιὰ τὴ διαιώνιση τοῦ μονόδρομου τῆς ἀτομοκρατούμενης κοινωνίας χωρὶς Χριστό. Μὲ ὅσους δυσανασχετοῦν νὰ ἀπέχουν καὶ νὰ σωπαίνουν καὶ ὅσους ἐκφράζονται νὰ μὴ μποροῦν νὰ ἀρθρώσουν διαφορετικὴ πρόταση.
Μόνο μὲ σημεῖο ἀναφορᾶς τὸ κοινωνικὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, τὰ δεσμὰ αὐτὰ θὰ μπορέσουν νὰ λυθοῦν, στὴν κατεύθυνση μιᾶς ἄλλης κοινωνίας, έλευθερίας καὶ δικαιοσύνης. Ὁμολογώντας Χριστὸ χωρὶς αἴσθημα “ντροπῆς” ἀπέναντι σὲ διάφορες ἀπατηλὲς έκδοχές πρόσκαιρης “νεωτερικότητας”, ἡ ὁποία γρήγορα γερνᾶ, ἢ ἐπίπλαστης “παραδοσιακότητας”, ἡ ὁποία στὴν πράγματικότητα καμμία σχέση δὲν ἔχει μὲ τὴν Παράδοση.
