Απεβίωσε σε ηλικία 81 ετών ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, γνωστός στην Ελλάδα ως υπουργός οικονομικών της Γερμανίας τα χρόνια της επιβολής των Μνημονίων. Και βασικός αυτουργός του εγκλήματος που τότε συντελέστηκε τότε σε βάρος της Ελλάδας, τις συνέπειες του οποίου θα πληρώνουν και επόμενες γενιές. Ο Σόιμπλε θεωρείται και ο αρχιτέκτονας της λεγόμενης γερμανικής ενοποίησης, κατά τον χαρακτηρισμό της “Γουολ Στριτ Τζέρναλ”. Μια διαδικασία, που στην πραγματικότητα υπήρξε προσάρτηση της Ανατολικής Γερμανίας στη Δυτική. Για να μην αδικούμε τον μεταστάντα ότι ήταν προκατειλημμένος κατά της Ελλάδας, αφού εξέφραζε το πλέον ιταμό πρόσωπο της ευρωπαϊκής “χριστιανοδημοκρατίας” αλλά και της γερμανικής ιθύνουσας τάξης, ακόμα και απέναντι στους ίδιους τους ομοεθνείς του.
“Αὐτὸ ποὺ ἐδῶ συμβαίνει δὲν εἶναι ἡ ἑνοποίηση δύο ἰσότιμων κρατῶν”, φρόντισε να ξεκαθαρίσει στην ανατολικογερμανική αντιπροσωπεία εκείνα τα χρόνια, ως βασικός διαπραγματευτής που κατείχε τη θέση του Υπουργού Εσωτερικών στην κυβέρνηση Χέλμουτ Κολ. Θεσμοί όπως το ελληνικό “Υπερταμείο” έχουν δημιουργηθεί στα πρότυπα του “Τρόιχουντανστάλτ”, Ταμείο στο οποίο εκχωρήθηκε όλη η κρατική περιουσία της πρώην Ανατολικής Γερμανίας και εκποιήθηκε με μεγάλη ζημία.
Παραθέτουμε τη σχετική ανάρτηση της ιστοσελίδας μας του Νοεμβρίου 2019, με άγνωστες λεπτομέρειες για τις συνθήκες της ενοποίησης, που στην πραγματικότητα λειτούργησε ως προσάρτηση και αποκλήθηκε και “νέο Άνσλους”, στα πρότυπα της ναζιστικής προσάρτησης της Αυστρίας.
Τὴν κατάρρευση τοῦ ἀνατολικογερμανικοῦ καθεστῶτος, ποὺ συμπαρασύρθηκε ἀπὸ τὸ Τεῖχος τοῦ Βερολίνου, ἀκολούθησε μιὰ σύντομη “ἀνοιξη”, ἀφοῦ ἠ Ἀντιπολίτευση ποὺ διωκόταν σκληρὰ μέχρι τότε καὶ πρωταγωνίστησε στὶς κινητοποιήσεις ποὺ ἔφεραν τὴν ἀνατροπή, ἀπέκτησε τὴν πολυπόθητη ἐλευθερία τοῦ λόγου καὶ τὸν ἔλεγχο τῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων, μέχρι τὸ Μάρτιο τοῦ 1990.
Τὸ πολιτικὸ αὐτὸ σύστημα, ἦταν ἀντίθετο στὴ δικτατορία τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος, τὸ ὁποῖο μεταπολεμικὰ εἶχε ἀπορροφήσει μὲ ὑποχρεωτικὴ συνένωση καὶ τὸ σοσιαλδημοκρατικὸ κόμμα, παίρνοντας τὴν ὀνομασία S.E.D. (Κόμμα Σοσιαλιστικῆς Ἑνότητας). Διατηρήθηκαν τυπικὰ καὶ τὰ ὑπόλοιπα γερμανικὰ κόμματα (χριστιανοδημοκράτες, φιλελεύθεροι, κλπ), ἀλλὰ ἔπαιζαν ρόλο διακοσμητικὸ καὶ συνεργάζονταν μὲ τὸ καθεστώς, κατεβαίνοντας στὶς ἐκλογὲς σὲ κοινὸ (καὶ μοναδικὸ) ψηφοδέλτιο μὲ τὸ SED.
Σύμφωνα μὲ δημοσκόπηση τοῦ Σπῆγκελ τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1989, σὲ ποσοστὸ 71%, οἱ Ἀνατολικογερμανοὶ στήριζαν τὴ δημιουργία μιᾶς δημοκρατικῆς Ἀνατολικῆς Γερμανίας. Στὴ γιγαντιαία συγκέντρωση τῆς Ἀντιπολίτευσης στὶς 4 Νοεμβρίου στὴν Ἀλεξάντερπλατς, ἕνας πάστορας μιλώντας εἶπε ὅτι “Ἐμεῖς οἱ Γερμανοὶ φέρουμε τὴν εὐθύνη ἐνώπιον τῆς ἱστορίας νὰ ἀποδείξουμε ὅτι ἕνας ἀληθινὸς σοσιαλισμὸς εἶναι ἐφικτός. Ἡ συγγραφέας Κρίστα Βὸλφ σὲ ἔκκληση τῆς 26ης Νοεμβρίου 1989 τόνιζε ὅτι “ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ ἀναδείξουμε μιὰ ἐναλλακτικὴ λύση σοσιαλιστικὴ ἀπέναντι στὴν Ὁμοσπονδιακὴ (Δυτικὴ) Γερμανία.
Δημιουργήθηκε “στρογγυλὴ τράπεζα” παραδοσιακῶν κομμάτων καὶ ἀντιπολιτευόμενων ἐπαναστατικῶν κινήσεων, ὅπως στὴν Οὐγγαρία καὶ στὴν Πολωνία. Στόχος, ἡ σύνταξη νέου Συντάγματος μὲ βάση τὸν δημοκρατικὸ καὶ οἰκολογικὸ σοσιαλισμό.
Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ ἀνατολικογερμανικὴ Ἀντιπολίτευση, ποὺ διοργάνωσε τὶς ἐκδηλώσεις ἀνατροπῆς τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος, ἤθελε πλήρη ἀποκατάσταση τῶν ἐλευθεριῶν καὶ κατάργηση τοῦ κρατικοῦ μονοπωλίου. Ὅμως, ἐπιθυμοῦσε ταυτόχρονα νὰ διατηρήσει τὶς κοινωνικὲς παροχὲς ποὺ ἐξασφαλίζονταν ἀπὸ τὸ προηγούμενο καθεστώς.
Τὴν προσπάθεια δημιουργίας μιᾶς ἐναλλακτικῆς κοινωνίας ἐλευθερίας καὶ δικαιοσύνης ὑπονόμευσαν οἱ Δυτικογερμανοί, ποὺ μετὰ τὸ πρῶτο ξάφνιασμα ἀπὸ τὶς ραγδαῖες ἐξελίξεις, ἐπιδίωξαν μὲ κάθε τίμημα τὸν πολιτικὸ ἔλεγχο καὶ οὐσιαστικὰ τὴν κατάκτηση τῆς χώρας.Ὁ καγκελάριος πίστεψε ὅτι ἔτσι θὰ ἐξασφάλιζε τὴν ἄμεση ἐνσωμάτωση τῆς Ἀνατολικῆς Γερμανίας στὸ νεοφιλελεύθερο οἰκονομικὸ σύστημα τῆς Δυτικῆς.
Οἱ πρῶτες (καὶ τελευταῖες) ἐλεύθερες ἐκλογὲς τῆς 18ης Μαρτίου τοῦ 1990 χαρακτηρίστηκαν ἀπὸ τὸν Ἔγκον Μπάρ, δυτικογερμανὸ σοσιαλδημοκράτη πρώην Ὑπουργό, ὡς “Οἱ πιὸ βρώμικες ἐκλογὲς σὲ ὅλη τὴ ζωή” του, τὶς ὁποῖες παρατήρησε, λόγω τῆς εύθείας παρέμβασης τῶν δυτικογερμανικῶν μηχανισμῶν.
Τὸ αἴτημα τῆς “ἐπανένωσης” μπῆκε ξαφνικά, κατὰ τὴν προεκλογικὴ ἐκστρατεία. Τοῦτο ἔγινε μὲ παρέμβαση τοῦ Δυτικογερμανοῦ καγκελαρίου Κόλ, ὁ ὁποῖος ὡς “δόλωμα” προσέφερε τὴ νομισματικὴ ἑνοποίηση, μὲ τὴν ἰσότιμη ἀνταλλαγὴ τῶν ἀνατολικογερμανικῶν μέρκων μὲ δυτικά.
Μέχρι τότε, στὶς δημοσκοπήσεις προηγεῖτο τὸ Σοσιαλδημοκρατικὸ Κόμμα, ποὺ δημιουργήθηκε μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ καθεστῶτος καὶ ἡ “ἑνοποίηση” δὲν ἦταν προτεραιότητα.
Ὅμως, ὁ ἐνθουσιασμὸς τῶν πολιτῶν, ποὺ εἶδαν τὶς οἰκονομίες τους νὰ τετραπλασιάζονται, ὁδήγησε στὴ νίκη τοῦ χριστιανοδημοκρατικοῦ κόμματος ποὺ συνεργαζόταν μὲ τὸ κομμουνιστικὸ καθεστὼς καὶ μετατράπηκε σὲ τοποηρητὴ τῶν Δυτικῶν, μὲ 48% καὶ ἔβαλε ὡς προτεραιότητα τὴν λεγόμενη “ἐπανένωση” τῶν Γερμανιῶν.
Γρήγορα θὰ ἀπογοητεύονταν.
Ὁ γνωστὸς σ’ ἐμᾶς Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, Ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν ἁρμόδιος γιὰ τὴν ἐπανένωση, ξεκαθάρισε στὴν ἀνατολικογερμανικὴ ἀντιπροσωπεία ὅτι “αὐτὸ ποὺ ἐδῶ συμβαίνει δὲν εἶναι ἡ ἑνοποίηση δύο ἰσότιμων κρατῶν”.
Τὸ ἴδιο τὸ Σύνταγμα τῆς Δυτικῆς Γερμανίας (ἄρθρο 146), προέβλεπε ὅτι ἔπρεπε οἱ δύο λαοὶ νὰ ψηφίσουν ἀπὸ κοινοῦ νέο Σύνταγμα. Ἀντὶ γι’ αὐτό, δημιουργήθηκαν στὴν Ἀνατολικὴ Γερμανία πέντε ὁμόσπονδα κρατίδια, στὰ ὁποῖα ἁπλῶς ἐπεκτάθηκε ἡ ἰσχὺς τοῦ Συντάγματος τῆς Δυτικῆς.
Τὸ δυτικογερμανικὸ μάρκο ἐπέβαλε ταυτόχρονα ἄνευ ὅρων τοὺς κανόνες τῆς νεοφιλεύθερης οἰκονομίας. Ταυτόχρονα, μὲ τὴν αἰφνίδια αὔξηση τοῦ κόστους παραγωγῆς κατὰ 400%, οἱ ἐπιχειρήσεις δὲν μπόρεσαν νὰ ἀντέξουν καὶ ἔκλεισαν μαζικά.
Ἔτσι, ἡ Ἀνατολικὴ Γερμανία στὴν κυριολεξία, μέσα σὲ λίγους μῆνες ἐξαλείφθηκε πολιτικὰ καὶ οἰκονομικά καὶ ἀποικιοκρατήθηκε ἀπὸ τὸ Δυτική. Ειδικότερα:
-Τὴν 1η Ἰουλίου 1990, σὲ ἀντάλλαγμα τοῦ δυτικοῦ μάρκου, οἱ Ἀνατολικογερμανοὶ μεταβίβασαν ὅλη τὴ κρατικὴ περιουσία (ἀποκαλούμενη “λαϊκὴ κληρονομιά) στὸ “Τρόιχουντανσταλτ”, ταμεῖο “ἀξιοποίησης” ποὺ ἐνέπνευσε τὸ δικό μας “ΤΑΙΠΕΔ”. Παρέλαβε ἐνεργητικὸ ἐκτιμώμενης ἀξίας 600 δισεκατομμυρίων δυτικογερμανικῶν μάρκων τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1990. Ἡ περιουσία αὐτὴ ἐκποιήθηκε μέχρι τὸ 1994 μὲ ζημία 256 διεσεκατομμύρια, ἐνῶ χάθηκαν 2,5 ἑκάτομμύρια θέσεις ἀπὸ τὶς ἀρχικὲς 4,1 ἑκατομμύρια θέσεις ἐργασίας. Σύμφωνα μὲ τὴν τελευταία Ὑπουργὸ Οἰκονομικῶν τῆς Ἀνατολικῆς Γερμανίας, Κρίστα Λούφτ, πρόκειται γιὰ “τὴ μεγαλύτερη καταστροφὴ παραγωγικοῦμκεφαλαίου σὲ καιρὸ είρήνης.” Χωρὶς μάλιστα κοινοβουλευτικὸ ἔλεγχο.
-Τὸ Ταμεῖο εἶχε ἰδρυθεῖ τὸν Μάρτιο τοῦ 1990, μὲ στόχο τὴν κοινωνικοποίηση τῆς κρατικῆς περιουσίας, ποὺ περιλάμβανε ἀπόδοση τῆς ίδιοκτησίας τῶν έπιχειρήσεων στοὺς ἐργαζομένους μὲ τὴ διασφάλιση τῶν δικαιωμάτων τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου. Αὐτὰ ἀνατράπηκαν μὲ τὴν ἐπικράτηση τῶν χριστιανοδημοκρατῶν στὶς τελευταῖες ἀνατολικογερμανικὲς ἐκλογές.
Τὸ 85% τῶν μέσων παραγωγῆς ἀγοράστηκε ἀπὸ Δυτικογερμανούς, ἔναντι 6% μόνον ἀπὸ Ἀνατολικούς.
-Τα 5 πρῶτα χρόνια μετὰ τὴν πτώση τοῦ τείχους, ἡ ἀνεργία ἔφτασε τὸ 80%
-Ἐξαφανίστηκαν ἐκδοτικοὶ οἶκοι, κινηματογράφοι, ραδιοφωνικοὶ σταθμοί, καὶ καλλιτέχνες
-Ἀπὸ τὸ 1989 ἕως τὸ 1992, οἱ ἐργαζόμενοι στὴν ἀνώτερη ἐκπαίδευση ἔπεσαν ἀπὸ 140.567 σὲ λιγότερους ἀπὸ 38.000.
-Ἐξαλείφθηκε τὸ κοινωνικὸ κράτος ποὺ λειτουργοῦσε ἐπὶ “ὑπαρκτοῦ”:Δωρεὰν ἐπαγγελματικὴ κατάρτιση, δωρεὰν παροχὲς γιὰ προϊόντα πολιτιστισμοῦ, παιδικοὶ σταθμοί.
-Μετὰ τὴν κατάργηση τοῦ ἀνατολικογερμανικοῦ κράτους, ἕνα ἑκατομμύριο δημόσιοι ὑπάλληλοι ἔχασαν τὴ δουλειά τους, ἐνῶ ἀπολύθηκε ὅλο τὸ δικαστικὸ σῶμα, ὡς ὕποπτοι γιὰ φιλλικὴ σχέση μὲ τὸ κομμουνιστικὸ καθεστώς. Συτικογερμανοὶ στελέχωσαν τὴ διοίκηση των κρατιδίων ποὺ πῆραν τὴ θέση τῆς Ἀνατολικῆς Γερμανίας.
-Τὸ 72% τῶν ἐπιστημόνων τῆς πρώην Ἀνατολικῆς Γερμανίας ἀπολύθηκαν μέσα σὲ τρία χρόνια καὶ ἢ μετανάστευσαν, ἢ βρῆκαν έργασία ἄσχετη μὲ τὸ ἀντικείμενό τους. Ὁ στόχος ἦταν καὶ ἰδεολογικός:”Πρέπει νὰ ἐξαλείψουμε τὴ μαρξιστικὴ ἰδεολογία μὲ ἀλλαγὲς σὲ δομὴ καὶ προσωπικό” , ἀναφερόταν σ’ ενα ἔγγραφο τῆς Ἀκαδημίας Ἐπιστημῶν τὸν Ἰούλιο τοῦ 1990
-Ἀπὸ τὸ 1991 ἕως τὸ 2017, 3,7 ἑκατομμύρια, τὸ 1/4 τοῦ πληθυσμοῦ μετανάστευσε στὴ Δύση. 2, 45 ἑκατομμύρια ἀκολούθησαν τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση. Στρατιὲς δυτικογερμανῶν, ἀνέλαβαν νὰ στελεχώσουν προνομιακὰ ὅλους τοὺς τομεῖς, ἰδίως τὴ διοίκηση.
-Τὸ 2016, ἐπὶ 202 στρατηγῶν καὶ ναυάρχων στὸ στρατό, μόνο δύο προέρχονταν ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Γερμανία.
-Μόνο τρεῖς ἐπὶ 336 Δικαστῶν Ἀνωτάτων Δικαστηρίων εἷναι πρώην Ἀνατολικοί.
-Μὲ τὴν καγκελάριο Μέρκελ νὰ εἶναι ἐξαίρεση ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὸν κανόνα, τὸ πολιτικὸ σύστημα ἐλέγχεται ἀπὸ Δυτικούς.
