«Οἱ εἰκονομάχοι ἦταν οἱ ἐσωτερικοὶ ἐχθροί της Ἐκκλησίας οἱ ὁποῖοι ἦταν πάντοτε καὶ οἱ πιὸ ἐπικίνδυνοι ἐπειδὴ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς εἶχαν στὰ χέρια τοὺς δύναμη κοσμικὴ ἢ ἐξουσία ἐκκλησιαστική.
• Πολλοὶ ἦταν βασιλεῖς ἢ πρίγκιπες, πολλοὶ αὐλικοὶ εὐνοῦχοι, δεινοὶ δολοπλόκοι καὶ σύμβουλοι αὐτοκρατορικοί. Οἱ τάξεις τους ἐνισχύθηκαν ἰδιαίτερα ἀπὸ πολλοὺς ἱερεῖς καὶ μοναχούς, ἀκόμα καὶ αἱμοβόρους ἐπισκόπους καὶ ἐπιβαλλόμενους πατριάρχες.
• Ἂς εἶναι εὐλογημένη τούτη ἡ μέρα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, γιατί μᾶς ὑπενθυμίζει τὶς πολυάριθμες νίκες τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Εὐλογημένοι ἂς εἶναι ἐκεῖνες οἱ ἅγιες ψυχὲς ποὺ ἐθέσπισαν τούτη τὴ μέρα γιὰ νὰ μᾶς θυμίζει τὶς πολυάριθμες νίκες τῆς πίστης μας.»
• Ἡ ἀναφορὰ αὐτὴ τοῦ ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς), ἀναδεικνύει τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ μεγαλύτερες κακοδοξίες ποὺ ἐπιχειρήθηκε νὰ ἐπιβληθοῦν στὴν Ἐκκλησία εἶναι προϊὸν σκοπιμοτήτων καὶ ἐπιβολῆς ἐκ μέρους τῆς κρατικῆς ἐξουσίας. Ἡ εἰκονομαχία ἦταν κρατικὴ πολιτικὴ σειρᾶς αὐτοκρατόρων τὸν 7ο καὶ 8ο μ.Χ. αἰώνα. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς ἔγινε ἐπίσημη θρησκεία, τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας κάθε ἄλλο παρὰ συμβιβάστηκε.
• Οἱ ἀγῶνες ἑκατὸν πενήντα ἐτῶν μαρτυροῦν ὅτι ἀντιστάθηκε στὴν ὠμὴ ἐπιβολὴ τῆς ἐξουσίας. Ἔδωσε «νέφος μαρτύρων» καὶ τότε, σύμφωνα μὲ τὴν ἔκφραση τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος τῆς ἐρχόμενης Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας.
• Ἐπειδὴ «τοῦ Θεοῦ τὰ πράγματα» δὲν μποροῦν νὰ εἶναι ἀντικείμενο πολιτικῶν σκοπιμοτήτων καὶ συναλλαγῆς. Μόνον οἱ διευκρινίσεις εἶναι ἐπιβεβλημένες, ὅταν γίνονται συνοδικά. Κι αὐτὸ ἔκανε ἡ 7η Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἡ ὁποία διευκρίνισε ὅτι στὴν εἰκόνα δὲν τιμᾶται τὸ ὑλικό της, ἀλλὰ τὸ εἰκονζόμενο πρόσωπο, γιὰ νὰ ἀπαντήσει σὲ περὶ εἰδωλολατρείας κατηγορίες, οἱ ὁποῖες κακόδοξα μέχρι σήμερα ἐκτοξεύονται.
• «Ὁ Χριστός, στὸν ὁποῖο πιστεύουμε, μᾶς διδάσκει ὅτι στὸν καθένα ἄρχοντα πρέπει νὰ τοῦ προσφέρουμε ὅ,τι τοῦ ἀνήκει», ἀπάντησε σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση στὸν ἔπαρχο Ἀγρίκολα ὁ ἅγιος Κάνδιδος, ἐκ μέρους τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, ἡ μνήμη τῶν ὁποίων συμπίπτει μὲ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὡς στρατιωτικοί, οἱ ἅγιοι προσέφεραν στρατιωτικὴ ὑπακοή.
• Ὄχι ὅμως καὶ τὴν πίστη τους, ἀρνούμενοι νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα.
• Ἡ χριστιανική μας πίστη ἀποτέλεσε σημεῖο ἀναφορᾶς γιὰ τὸ Γένος, ὥστε νὰ ἐπιβιώσει στὰ δύσκολα χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας. Ἀποτέλεσε σημεῖο ἀναφορᾶς καὶ γιὰ τὸν ὑπὲρ ἐλευθερίας ἀγώνα. Καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι σημεῖο ἀναφορᾶς γιὰ μιὰ κοινωνία ἐλευθερίας καὶ δίκαιοσύνης. Μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια τὰ Συντάγματα τῆς χώρας ψηφίζονται «Στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας, Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος» καὶ ὄχι ὡς δῆθεν θεοκρατικὸ κατάλοιπο, ὅπως διατείνονται κάποιοι ἡμιμαθεῖς.
• Τὸ παράδειγμα ὅσων μαρτύρησαν, ἂς μᾶς ἐμπνέει σήμερα, ποὺ δὲν τολμᾶμε νὰ ἀντισταθοῦμε οὔτε στὶς πρόσκαιρες ἐπιταγὲς τῆς νεωτερικότητας. Μὲ τὴν ὁποία διαλεγόμαστε, ἀλλὰ δὲν συμβιβαζόμαστε, οὔτε ξεπουλιόμαστε. Λίγα χρόνια μετά, τὸ «νεωτερικὸ» γερνάει. Ἐνῶ ἡ πίστη μας παραμένει γιὰ πάντα ἀγέραστη.

Χριστιανική 6 Μαρτίου 2024. Στήλη ” Τα του Καίσαρος”