Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΩΝ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Με αφορμή τα 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, η μεθοδευμένη υποβάθμιση του Κυπριακού έχει αφήσει απαρατήρητες σημαντικές εξελίξεις στο πεδίο του Διεθνούς Δικαίου που η Τουρκία συστηματικά παραβιάζει. Μόνο που δεν αρκεί η επίκλησή του, αλλά και η δημιουργία των συσχετισμών εκείνων που χρειάζονται για την επικράτησή του. Η συστηματική παράλειψη της ελληνικής πλευράς να αναδεικνύει το πρόβλημα στη σωστή του βάση, ως ζήτημα εισοβολής και κατοχής και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, έδωσε στην Τουρκία το περιθώριο να ενισχύσει τη θέση της.
Ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που υπάγεται στο Συμβούλιο της Ευρώπης, η ελληνοκύπρια από τη Κηρύνεια Τιτίνα Λοϊζίδου, πέτυχε σημαντική δικαστική νίκη το 1998. Το Δικαστήριο καταδίκασε την Τουρκία ως υπεύθυνη για την παραβίαση του δικαιώματος της ειρηνικής απόλαυσης της περιουσίας της κ. Λοϊζίδου και την Κυπριακή Δημοκρατία ως τη νόμιμη κυβέρνηση της Κύπρου. Αναγνώρισε και τους τίτλους ιδιοκτησίας όλων των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Όμως, το Δικαστήριο καταδίκασε την Τουρκία να άρει τα εμπόδια που αντιμετωπίζει η κα Λοϊζίδου να απολαμβάνει την περιουσία της, πέρα από την οικονομική αποζημίωση. Και ανέθεσε στην προς τούτο αρμόδια επιτροπή υπουργών του ΣτΕ να εποπτεύσει την εκτέλεση της απόφασης.
Δυστυχώς, από το σημείο αυτό ξεκίνησαν οι μεθοδικές προσπάθειες της Τουρκίας και των στενών της φίλων να κλείσουν την υπόθεση με τον τερματισμό της εποπτείας τον Σεπτέμβριο του 2022. Σύμφωνα με πληροφορίες η πρόταση για κλείσιμο της υπόθεσης της Τιτίνας Λοϊζίδου ψηφίστηκε από 25 κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης. Συγκεκριμένα υπέρ του κλεισίματος τάχθηκαν: Βρετανία, Δανία, Ισλανδία, Βέλγιο, Κροατία, Γερμανία, Μαυροβούνιο, Ιταλία, Νορβηγία, Τσεχία, Λιθουανία, Ελβετία, Τουρκία, Αζερμπαϊτζάν, Φινλανδία, Λετονία, Ισπανία, Σουηδία, Εσθονία, Ολλανδία, Πολωνία, Πορτογαλία, Αλβανία, Σκόπια και Λιχτενστάιν. Οι τέσσερις τελευταίες ήταν στην ομάδα των χωρών που τηρούσαν αποχή και ως εκ τούτου κρατούσαν την υπόθεση ζωντανή.
Υπέρ του να κρατηθεί η υπόθεση ανοικτή τάχθηκαν μόλις πέντε χώρες. Εκτός από την Κύπρο εναντίον του κλεισίματος τοποθετήθηκαν Ελλάδα, Σερβία, Αρμενία, και Βουλγαρία. Ενώ υπήρξαν και 16 αποχές.
Πέρα από τα νομικά ζητήματα, το ερώτημα που τίθεται είναι πολιτικό: Για ποιο λόγο δημιουργήθηκαν τέτοιοι συσχετισμοί εις βάρος της ελληνικής πλευράς; Ενώ η Τουρκία βρίσκεται εν αδίκω, όπως και το Δικαστήριο αποφάσισε.
Η ζημιά ξεκίνησε από παλιά. Όταν τα τετελεσμένα νομιμοποιήθηκαν με την αποδοχή του πλαισίου της Διζωνικής Ομοσπονδίας.
Αντί να καταγγέλλεται το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που συντελέσθηκε πενήντα χρόνια πριν, η ελληνική πλευρά υποβάθμισε το Κυπριακό σε δικοιντική διαφορά.
Με τελευταία έξαρση την αποστολή από τον αείμνηστο Μάνο Χατζηδάκη της Μαρίζας Κωχ στον διαγωνισμό της “Γιουροβίζιον” για να καταγγείλει τον “Αττίλα” με το τραγούδι της το 1976, οι τόνοι έπεσαν απαράδεκτα χαμηλά σε σχέση με το έγκλημα που συντελέστηκε.
Με τον θάνατο του Χένρι Κίσινγκερ σε ηλικία 100 ετών αναδημοσιεύσαμε εκτενείς αναφορές αντιπάλων του για τα εγκλήματα της πολιτικής του σε όλο τον κόσμο. Από τις λεπτομερείς αυτές αναφορές απουσιάζει η γνωστή αναμιξή του στο Κυπριακό, αφού η τουρκική εισβολή του 1974 έγινε όσο ήταν Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, σε περίοδο μάλιστα που ο Νίξον έπεφτε λόγω του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ. Κι όμως, κάθε αναφορά των επικριτών του στην Κύπρο απουσιάζει. Όχι επειδή εκείνοι αδιαφόρησαν. Αλλα επειδή η δική μας πλευρά υποβάθμισε κατά τρόπο εγκληματικό το ζήτημα και το άφησε να ξεχαστεί.
Μπόρεσε έτσι η Τουρκία να εργαστεί συστηματικά για να προσεταιριστεί περισσότερες κυβερνήσεις. Και να φτάσει στο στόχο της, με την παύση της εποπτείας, να ατονήσει η εις βάρος της απόφαση.
Ήδη, ενώπιον ενός άλλου διεθνούς Δικαστηρίου, του ανωτάτου Δικαστηρίου του ΟΗΕ που καταδίκασε την ισραηλινή κατοχή και τον εποικισμό των παλαιστινιακών εδαφών ως παράνομα. Αν έχει ζητηθεί η σύλληψη του Βενιαμίν Νετανιάχου από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, μήπως πρέπει να επιδιωχθεί να γίνει το ίδιο και με τους Ερντογάν-Τατάρ; Η ισραηλινή κατοχή ξεκίνησε νωρίτερα, το 1967…
