Του Σταύρου Ψαρουδάκη
«Τελικά από θαύμα ζούμε σε αυτή τη χώρα», αναφώνησε ο νυν δήμαρχος της περιοχής του Ελληνικού, μετά την τυχαία ανακάλυψη 314 αποθηκευμένων βομβών, δύο μέτρα από την επιφάνεια του εδάφους, από την εποχή του 2ου Παγκοσμίου πολέμου. (ΦΩΤΟ από ΕΡΤ NEWS) Δεδομένης της πολυπληθούς περιοχής και των δονήσεων του εδάφους, λόγω του αεροδρομίου, πράγματι μπορούμε να μιλάμε για θαύμα διαρκείας οκτώ δεκαετιών, που δεν θρηνήσαμε θύματα. Σίγουρα την ευθύνη για μια έρευνα που γίνεται τώρα, κατόπιν εορτής, την έχει ο κρατικός μηχανισμός, που δεν ερεύνησε ένα χώρο που προορίστηκε για κοτζάμ αεροδρόμιο, σε μία περιοχή με μεγάλη πολεμική δραστηριότητα, όπως μας πληροφόρησε ο δήμαρχος και σίγουρα ήξεραν και οι υπεύθυνοι. Αλλά τί δουλεύει σωστά στον κρατικό μηχανισμό, για να δουλέψει και εδώ. Ακόμα και το διαμάντι της Ελληνικής αεροπορίας, η Ολυμπιακή, αν δεν ήταν ο Ωνάσης δεν θα υπήρχε. Αλλά αυτά είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία και όσα και να ειπωθούν, λίγα θα είναι.
Το συμπέρασμα πάντως από όλη αυτή την ιστορία, που ευτυχώς έληξε με αίσιο τέλος, είναι πολύ βαθύτερο. Αλήθεια, έχουμε σταματήσει μια στιγμή να αναλογιστούμε, πόσα παρόμοια θαύματα ζούμε καθημερινά, παίρνοντας τα ως δεδομένα, ενώ δεν είναι, παρασυρμένοι από μια υλιστική, ελαφριά και φθηνή καθημερινότητα, που σαν ψυχολογικός οδοστρωτήρας, μας στερεί την πολύτιμη ικανότητα της αν ατένισης του ανώτερου, του ήθους, της ψυχ-αγωγίας αντί της επιπόλαιας « διασκέδασης», της διάκρισης, της ενσυναίσθησης και τόσων άλλων, διανοητικών, ψυχολογικών και πνευματικών εργαλείων, απαραίτητων για μια ανώτερη ποιότητα ζωής, και του ατόμου αλλά και του συνόλου, όπου η δύναμη του λόγου, μέσα από την διαδικασία του διαλόγου, μπορεί να μας οδηγήσει σε πραγματικά δημιουργικά θαύματα. Έχουμε πράγματι σκεφθεί τί αξία έχει η ίδια η ζωή; Τί αξία έχει ο χρόνος, κατάλληλα αξιοποιήσιμος; Σε μία εποχή όπου όλα μετριόνται σε χρήμα, αλήθεια πόσο θα έπρεπε να πληρώναμε σε μια εταιρεία μία ημέρα από την ζωή ενός ανθρώπου; Καμαρώνουμε με υπερηφάνεια που πήραμε σήμα από το voyager1, από τα πέρατα του σύμπαντος, πόση χαρά θα παίρναμε αν καταφέρναμε να φτιάξουμε ένα πραγματικό, ζωντανό έντομο!!! Πόση χαρά θα παίρναμε αν καταφέρναμε, όλη η ανθρωπότητα ενωμένη, να θεμελιώσουμε ένα παγκόσμιο σχέδιο, λειτουργικότητας ενός υγιούς πλανήτη, ικανού να συντηρήσει κάθε ένα πολίτη, να εξαλείψει την φτώχεια και το έγκλημα και να προάγει το Ήθος, στην υπηρεσία της επιστήμης, και όχι στην υπηρεσία του πολέμου, των συμφερόντων και του πνευματικού και σωματικού θανάτου.
Έβλεπα πρόσφατα κάποια ντοκιμαντέρ από την Κούβα. Νέοι άνθρωποι, με όλη τη ζωή μπροστά τους, μορφωμένοι με πτυχία, που λόγω της στυγνής αντιπαράθεσης των δύο υπερδυνάμεων, αντί να ζουν όπως πρέπει και να προσφέρουν ανάλογα με την εποχή μας και τις δυνατότητές τους, απλώς επιβιώνουν και τα προσόντα τους πάνε χαμένα. Όλος ο σύγχρονος κόσμος είναι ένα τεράστιο «κρίμα». Εκατομμύρια τα θύματα και του παρελθόντος και του παρόντος χρόνου, από τα εκτρώματα των υλιστικών συστημάτων, του ανήθικου καπιταλισμού και του άθεου κομμουνισμού, με λίγα λόγια από την απομάκρυνση του ανθρώπινου πολιτισμού από τον Νόμο και το Δίκαιο του Λόγου του Θεού. Το σύστημα αυτό της ανομίας που επηρεάζει αρνητικά τα θαυμαστά δώρα του Θεού, την ανθρώπινη ζωή και την Κτίση, στις μέρες μας, με την αλματώδη πρόοδο της τεχνολογίας, έχει δημιουργήσει μία πρωτοφανή για τα ανθρώπινα δεδομένα, κούρσα ταχύτητας καλού και κακού, με αποτέλεσμα όλος ο πλανήτης «εν απορία κείμενος», να παρακολουθεί για το αποτέλεσμα. Τι θα επικρατήσει τελικά: Η ποιότητα ζωής η το πυρηνικό ολοκαύτωμα; Κανείς δεν ξέρει σίγουρα, και αν κάποιοι ‘’υψηλά ιστάμενοι’’ κάνουν σχέδια ( και πυρηνικά καταφύγια ), καλά θα κάνουν να τα ματαιώσουν, γιατί «άλλα άνθρωπος βούλεται, άλλα Θεός κελεύει».
